Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
Αλωνίζοντας τις τελευταίες ώρες στο ελληνικό twitter, έπεσε στην αντίληψή μου η είδηση, ότι οι Ισλανδοί θα προσφέρουν 4ήμερη εργασία χωρίς μείωση αποδοχών ή άλλων προνομίων, καθώς το πείραμά τους την περίοδο 2015-2019 στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία·
διαπίστωσαν μάλιστα αύξηση της παραγωγικότητας.Κάτι αντίστοιχο σκέφτονται ή εφάρμοσαν ήδη οι Νεοζηλανδοί, αλλά θα πω ψέματα ότι ξέρω τι.
Να διακόψω, λέγοντας ότι η 4ήμερη εργασία είναι μεν καλύτερη από την πενθήμερη ή 6ήμερη εργασία, αλλά σε κάθε περίπτωση η εργασία παραμένει μια βλακεία και μισή, απ’ την οποία οι άνθρωποι δεν λένε να ξεκολλήσουν, γιατί τους φέρνει λεφτά.
Λεφτά, δουλειά και πάρτε μας την ψυχή.
Έχει πλάκα, δεν έχει;
Συνεχίζουμε να ταΐζουμε το τέρας, που όταν μεγαλώσει καλά-καλά, απλά θα μας καταβροχθίσει.
Ωραία όλα αυτά, αλλά με τους πλούσιους τι θα κάνουμε; Θα συνεχίσουν να πλουτίζουν, το έχουμε καταλάβει, έτσι; Χωρίς εργασία (και την εκμετάλλευσή της) πολύ απλά δεν υπάρχει πλουτισμός.
Ο Τζεφ Μπέζος, ο μέχρι πρότινος πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο, πληρώνει τους εργάτες του κατά μέσο όρο κάτι λιγότερο από 12 δολάρια την ώρα.
Ο ίδιος μόνο χθες έβγαζε κάπου 350 εκατομμύρια την ώρα.
Φανταστικό, να του ζητήσουμε αύξηση στα 50 δολάρια την ώρα, να μάθει.
Συγχαρητήρια, δηλαδή, στην εργατική τάξη που δεν βλέπει ποτέ την φάκα αλλά μόνο το τυράκι.
Να το πω αλλιώς.
Αν κάποιος μπει στο σπίτι σου και τρώει από το φαγητό σου (αφήνοντάς σε νηστικό), δεν έχει σημασία αν το κάνει κάθε μέρα ή 4 φορές τη βδομάδα.
Πάλι κερδισμένος είναι. Κορόιδα.
Ακόμα οι άνθρωποι επιμένουν. Επιμένουν, ότι η εργασία είναι απαραίτητο συστατικό για την ευημερία τους. Λιγότεροι, βέβαια, από πριν 100 χρόνια, αλλά παραμένουν συντριπτική πλειοψηφία, όσοι θαρρούν, πως το ζητούμενο δεν είναι εργασία ή καθισιό, αλλά αξιοπρεπής εργασία.
Αλλά η εργασία δεν είναι απαραίτητο συστατικό για την ανθρώπινη ευημερία. Δεν ήταν ποτέ. Δεν είναι τώρα. Δεν θα είναι στο μέλλον.
Αν, κιόλας, η εργασία ήταν εφάμιλλη της ανθρώπινης προόδου, τότε δουλεύοντας θα είχαμε αλλάξει τον κόσμο. Δεν το πετύχαμε.
Ο κόσμος δεν διαφέρει και πολύ απ’ ό,τι ήταν πριν 300 χρόνια.
Χαρακτηριστική απόδειξη τα κοινωνικά προβλήματα που μαστίζουν την ανθρωπότητα και οι ανισότητες.
Οι πλούσιοι οργιάζουν, οι φτωχοί πεθαίνουν αβοήθητοι από αναστρέψιμες ασθένειες, σε χαζά ατυχήματα, επειδή στερούνται τα αυτονόητα.
Μην μας ξεγελάνε τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα, η επερχόμενη τεχνητή νοημοσύνη, τα smartphones, το internet.
Ακόμα είμαστε στον Μεσαίωνα.
Μην ξεφεύγω, όμως.
Ο Πολ Λαφάργκ έγραψε πριν 150 χρόνια «Το δικαίωμα στην τεμπελιά».
Ωραίο βιβλίο, πλην μιας ένστασης.
Η τεμπελιά είναι όλη η ανθρώπινη πρόοδος.
Πριν πέσετε από την καρέκλα, είναι απλός ο λόγος που η τεμπελιά ίσον πρόοδος (γνωρίζοντας ότι τα παραδείγματα δεν ισχύουν για το σύνολο της ανθρωπότητας).
Αν οι άνθρωποι δεν ήταν τεμπέληδες, τότε θα κουβαλούσαν νερό από το πηγάδι.
Γιατί δεν κουβαλούν νερό από το πηγάδι; Γιατί βαριούνται.
Γι’ αυτό έφτιαξαν σωλήνες να έρχεται το νερό στο σπίτι.
Αν οι άνθρωποι δεν ήταν τεμπέληδες, τότε θα μετακινούνταν με τα πόδια και δεν θα είχαν οχήματα.
Πρέπει να είσαι τελείως μ@λάκας, για να θες να ταξιδέψεις για εβδομάδες, με τα πόδια, από την Κροατία στη Γαλλία πχ.
Φτιάξαμε γερανούς, για να μην κουβαλάμε τις πέτρες στις πλάτες μας.
Ποιος είναι τόσο εργατικός, που προτιμά σήμερα να γράψει με φτερό το μήνυμά του και να πάει να το παραδώσει ο ίδιος στο σπίτι του φίλου του 50 μίλια μακριά, αντί απλά να στείλει ένα e-mail ή ένα sms;
H τεμπελιά είναι ευκολία. Και η ευκολία είναι πρόοδος.
Και όποιος λέει το αντίθετο, είναι εθελόδουλος και του αξίζει να σπάει πέτρες μέχρι να σβήσει ο ήλιος.
Μπορείς να δημιουργείς χωρίς να δουλεύεις. Τα περισσότερα μεγάλα έργα (και ιδέες) της ανθρωπότητας προέκυψαν στον ελεύθερο χρόνο ή από ανθρώπους που σήμερα θα αποκαλούσαμε τεμπέληδες.
Αν δεν ήταν έτσι, τότε η Αφρική (ίσως η εργατικότερη ήπειρος) θα γεννούσε κάθε μέρα ιδιοφυΐες.
Μια τεράστια (ακόμα) αυταπάτη των ανθρώπων είναι, ότι είναι περισσότερο ελεύθεροι απ’ τους προγόνους τους, παρ’ ότι δεν είναι. Πάρα πολλοί άνθρωποι δουλεύουν από το πρωί ως αργά το απόγευμα, αλλά θεωρούν ότι ζουν ελεύθεροι, επειδή δεν σπάνε …πέτρες ή επειδή έχουν περισσότερες άδειες. Αυτό, προσωπικά, με ξεπερνάει.
Ελευθερία δεν είναι να έχεις περισσότερο ελεύθερο χρόνο, απ’ ό,τι κάποιος άλλος εργαζόμενος σε μια άλλη χώρα ή εποχή. Ελευθερία είναι να μπορείς να σταματήσεις να δουλεύεις, διατηρώντας παράλληλα το βιοτικό σου επίπεδο, χωρίς συνέπειες. Και όχι για λίγες μέρες ή μήνες. Εντελώς. Ελευθερία είναι, να μην χρειάζεται καν να δουλέψεις. Ελευθερία είναι να μην χρειάζεσαι …διακοπές.
Έχετε προσέξει, πως εκνευρίζεται ένας άνθρωπος, όταν του λες ότι σπατάλησε τη ζωή του δουλεύοντας για το τίποτα; Για να πλουτίσουν μερικά καθάρματα; Ο ελεύθερος άνθρωπος δεν θα τσατιζόταν.
Δεν κάνω τον έξυπνο. Στο ίδιο κελί μένω με τους υπόλοιπους, στο ίδιο προαύλιο φιλοσοφώ.
Απλά, ειλικρινά δεν καταλαβαίνω, γιατί οι άνθρωποι δεν απαιτούν, ότι απαιτούσαν οι εξεγερμένοι μαύροι τη δεκαετία του ’50 στις ΗΠΑ: «επιδόματα για όλους».
Οι περισσότεροι στη Δύση θεωρούν τα επιδόματα ντροπή, ενώ την εργασία περηφάνια και αξιοπρέπεια.
Αυτό, ελεύθεροί μου άνθρωποι, είναι ο ορισμός της δυστοπίας, τέτοιας δυστοπίας που θα ζήλευε και ο Χάξλεϊ.
Όταν λοιπόν αποφασίσουν οι άνθρωποι, ότι η εργασία και τα λεφτά είναι οι μεγαλύτερες βλακείες στον κόσμο, ίσως να αλλάξουν πραγματικά τη ζωή τους.
Μέχρι τότε, θα συζητάμε για την δολοφονία του υπαλλήλου της αμερικανικής πρεσβείας, ο οποίος παρίστανε τον πρόεδρο στην Αϊτή, την εξέγερση στη Σουαζιλάνδη, τις μεταλλάξεις του κορονοϊού, κάτι ηλίθια νομοσχέδια, την αστυνομία και την τιμή της ανθρώπινης σάρκας στις ελεύθερες αγορές ενός πλανήτη που αδημονεί ποτέ θα μας ξεφορτωθεί.
Τεμπελιάστε γιατί χανόμαστε. Κυριολεκτικά.
Με εκτίμηση,
Άρης
(Φίλε Άρη, δίνε πόνο. Άρη, οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να είναι δούλοι και να έχουν αφεντικό. Κοίτα με πόση περηφάνια σου λένε οι άνθρωποι, πως δουλεύουν όλη μέρα [λες και αυτό είναι πάρα πολύ καλό] και δεν καταλαβαίνουν, πως δεν ζουν. Μάλλον δεν θέλουν να ζήσουν, γιατί, αν ζεις, υπάρχει ο κίνδυνος να συναντήσεις τον εαυτό σου. Δεν γράφω άλλα, γιατί είμαι τεμπέλης. Και περήφανος τεμπέλης. Να είσαι καλά, Άρη. Την αγάπη μου.)
