Ένα χαρακτηριστικό στοιχείο πολλών μοντέρνων κτιρίων του '30, είναι η ελεύθερη σύνθεση δοκών, συνήθως στο δώμα, οι γνωστές τσιμεντένιες πέργκολες.
Δεν γνωρίζω πόσες τέτοιες πέργκολες υπήρχαν στην πόλη. Θυμάμαι στα σίγουρα δύο, ίσως και μία τρίτη.
Η πρώτη και πιο χαρακτηριστική στο κτίριο της γωνίας Δαμασκηνού και Ερμού, διαγώνια απέναντι από την Στρατιωτική Λέσχη. Το κτίριο υπάρχει αλλά από τις πολλές παρεμβάσεις έχει πλήρως αλλοιωθεί η όψη του και η πέργκολα δεν υπάρχει πιά. Ο μαΐστρος βλέπετε!
Η δεύτερη ευτυχώς υπάρχει και είναι στο κτίριο του Προσκοπείου στην γωνία Δαμασκηνού και Απ.Παύλου. Αυτήν την είχε φτιάξει καλά ο Κοτσερώνης και ο μαΐστρος δεν την πείραξε ακόμα!
Αν θυμάμαι καλά υπήρχε και μία τρίτη στο κτίριο Λαρσινού στην γωνία Εθ. Αντίστασης και Δαμασκηνού που και αυτή δεν υπάρχει σήμερα.
Η πέργκολα ως στοιχείο έρχεται να "συμπληρώσει" την κυβιστική σύνθεση της όψης δημιουργώντας μία αέρινη αίσθηση της στέψης του.
Ως λειτουργικό στοιχείο πρέπει να την αντιληφθούμε από μέσα προς τα έξω "καδράροντας" την θέα των χρηστών του λειτουργικού δώματος που στην "νέα" αρχιτεκτονική παίζει τον ρόλο της υπερυψωμένης αυλής σε κοινή χρήση των κατοίκων του κτιρίου.
Είναι κρίμα να μην γνωρίζουμε το ρόλο και την ιστορία αυτού του στοιχείου που αντί να το αξιοποιούμε ως προσθετικό στην αισθητική αξία του κτιρίου απλά … το εξαφανίζουμε.
* Ο Βασίλης Αυλωνίτης είναι αρχιτέκτονας
