Η μεγαλύτερη ελληνική σημαία όλων των εποχών απλώθηκε (δεν υψώθηκε, πού να βρεθεί ιστός να την αναδείξει) χθες στη Σαντορίνη: 1.500 τετραγωνικά μέτρα, δηλαδή ενάμισι στρέμμα και, απ’ ό,τι είπαν τα κανάλια, έχουμε το ρεκόρ Γκίνες στο τσεπάκι μας. Παρομοίως..
στο Καστελόριζο κυμάτισε μια σημαία 750 τ.μ. και μάλιστα για να υψωθεί χρησιμοποιήθηκε γερανός.Κατά καιρούς, βλέπουμε και μαθαίνουμε για την «πιο μακριά λαγάνα», το «πιο μακρύ πασχαλινό κοκορέτσι», το πιο μεγάλο σοκολατένιο αυγό, το πιο ψηλό βουνό από κουραμπιέδες. Πρόκειται για επιτεύγματα όχι μόνο ατομικά, αλλά και συλλογικά αφού συχνά προϋποθέτουν τη συμμετοχή μιας ολόκληρης κοινότητας. Και ιδίως σε συνθήκες εγκλεισμού, η ύπαρξη ενός κοινού στόχου είναι προτιμότερη από την απουσία οποιουδήποτε συλλογικού στόχου.
Μόνο που ο πατριωτισμός δεν μετριέται με το γαλανόλευκο στρέμμα, όπως και η θρησκευτική πίστη δεν μετριέται με ποσοτικά κριτήρια. Ας θυμηθούμε, όσοι έχουμε δει, την τελευταία σκηνή της ταινίας «Ο Ιντιανα Τζόουνς και η τελευταία Σταυροφορία», όπου ο ξακουστός αρχαιολόγος καλείται να διαλέξει ανάμεσα σε τρία κύπελλα το ιερό Δισκοπότηρο. Τα δύο πρώτα είναι μαλαματένια, στολισμένα με πολύτιμα πετράδια, ενώ το τρίτο είναι πήλινο και ταπεινό. Η σωστή επιλογή είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου και, τελικά, το θαύμα κρύβεται στο τρίτο κύπελλο, αυτό που δεν σου γεμίζει το μάτι.
«Το μέγεθος μετράει» και «less is more», διαλέγετε και παίρνετε. Aν ισχύει αυτό που έλεγε ο Καρυωτάκης («η ευτυχία μου, σκέφτομαι, θα ’ναι ζήτημα ύψους»), τότε και ο πατριωτισμός μας θα ’ναι ζήτημα πλάτους, μήκους, εμβαδού.
