Η εξέγερση του Πολυτεχνείου τον Νοέμβρη του 1973 δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Ηταν φυσικό επακόλουθο της κατάστασης που είχε δημιουργήσει στη χώρα η δικτατορία. Οι λαϊκές ελευθερίες και τα πολιτικά δικαιώματα, ατομικά και συλλογικά, είχαν μπει στον γύψο.
Η εξουσία στηριζόταν στην ανεξέλεγκτη βία των οργάνων της χούντας, στα όπλα και στον φόβο που αυτά προκαλούσαν. Κατά συνέπεια, αργά ή γρήγορα θα εκδηλωνόταν -και κάποια στιγμή θα κορυφωνόταν- η αντίδραση και αντίσταση των καταπιεσμένων. Η αντιδικτατορική πάλη, σε όλη τη διάρκεια της δικτατορίας, βρήκε την κορύφωσή της στο Πολυτεχνείο.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου ένωσε, τότε, κόμματα και οργανώσεις που είχαν μεταξύ τους θεμελιώδεις διαφορές. Συσπείρωσε έναν ολόκληρο λαό ενάντια στο καθεστώς για την ανάκτηση των ελευθεριών και των δικαιωμάτων του. Για δημοκρατία και εθνική ανεξαρτησία.
Η εξέγερση έγινε δυνατή όχι γιατί παραμερίστηκαν οι διαφορές αλλά γιατί κυριάρχησε η ενότητα για τον κοινό στόχο. Οταν ένα αγαθό όπως η ελευθερία και η δημοκρατία εκλείπει ή κινδυνεύει, δεν υπάρχει καμία δύναμη που να μπορεί να εμποδίσει την ενότητα για τη διεκδίκησή του ή την προάσπισή του.
Το Πολυτεχνείο ενώνει και σήμερα. Οχι γιατί έχουμε χούντα ή κάτι ανάλογο. Ενώνει γιατί αυτή η κυβέρνηση επενδύει στην αστυνομική βία και καταστολή, στον αυταρχισμό, στην περιστολή των λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών, για να προωθήσει την πολιτική της.
Εν μέσω πανδημίας πέρασε νόμο για την απαγόρευση των συγκεντρώσεων και προωθεί την κατάργηση του οκταώρου και το ξήλωμα συνδικαλιστικών ελευθεριών. Αξιοποιεί την πανδημία επιδοτώντας την ανεργία, προωθώντας τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, καταργώντας κάθε εργασιακό δικαίωμα που είχε απομείνει από την εποχή των μνημονίων.
Αποκορύφωμα αυτής της πολιτικής είναι η απαγόρευση των συγκεντρώσεων για το Πολυτεχνείο με απόφαση του αρχηγού της αστυνομίας, η οποία κουρελιάζει το Σύνταγμα. Η κοινή αντίδραση σε αυτό των αριστερών και προοδευτικών κομμάτων της αντιπολίτευσης και κοινωνικών οργανώσεων είναι απότοκο της πολιτικής της κυβέρνησης.
Και είναι το θετικό μήνυμα αυτών των ημερών. Το Πολυτεχνείο ενώνει και πάλι στον κοινό στόχο: στην προάσπιση όσων διακυβεύονται. Ο πρωθυπουργός Κυρ. Μητσοτάκης, που καυχιέται πως διαβάζει Ιστορία -αν όντως διαβάζει- θα έπρεπε να το περιμένει.
