Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
Στο μεταξύ, τις τελευταίες μέρες έγινε πολύ φασαρία για μια ακόμα δολοφονία μαύρου στις ΗΠΑ, του 25χρονου Ahmaud Arbery από δύο λευκούς (ίσως εμπλέκεται και τρίτος) πατέρα και γιο, οι οποίοι τον εκτέλεσαν επειδή έκανε jogging στη γειτονιά τους, μόλις 2 μίλια από το...
σπίτι του σε μια μικρή κοινότητα, τη Satilla Shores, στην κομητεία Glynn της Georgia, στις 23 Φεβρουαρίου.
Το περιστατικό πέρασε σχεδόν απαρατήρητο και μάλλον θα συνέχιζε να περνάει απαρατήρητο, αν δεν διέρρεε το βίντεο της δολοφονίας στο διαδίκτυο, στις αρχές του μήνα που διανύουμε, αφού δεν είχαν γίνει καν συλλήψεις ως εκείνη την ώρα, ενώ ξέσπασε ένας ψιλοπανικούλης, αφού ο πατέρας, Gregory McMichael, πρώην αστυνομικός της περιοχής, ίσως να εκμεταλλεύτηκε τις γνωριμίες του, τους τελευταίους δυο μήνες, για να κωλυσιεργήσει την δίωξή του (δούλευε και για το γραφείο του εισαγγελέα επί χρόνια ερευνώντας υποθέσεις, που σημαίνει, ότι είχε πρόσβαση σε όλα τα επίπεδα της δικαιοσύνης και του νόμου), ενώ απ’ ότι φαίνεται οι αρχές θα το αντιμετωπίσουν ως hate crime.
Η εν ψυχρώ δολοφονία μαύρου από δύο λευκούς, έβγαλε πάλι στην επιφάνεια αυτό που σκεφτόμαστε πολλοί, ότι οι μαύροι είναι πολίτες β΄ κατηγορίας στην καλύτερη.
Δυσκολεύομαι, σχεδόν δεν θέλω, να γράφω για τα θύματα δολοφονιών, αλλά να πούμε, ότι, εκτός από τα αυξημένα ποσοστά στους μαύρους κτλ σε σχέση με τους λευκούς, το 80% των θυμάτων δολοφονιών παγκοσμίως είναι άντρες· φαντάζομαι, επειδή οι άντρες αποτελούν τουλάχιστον το 95% των δραστών, προφανώς επειδή συμμορίες με βαπόρια φτιάχνουν συνήθως οι άντρακλες και πιθανόν επειδή οι γυναίκες δεν της αφήνουμε να κάνουν κάτι άλλο στη ζωή τους απ’ το να ξεσκατίζουν κάποιον μαντράχαλο, ενώ μην ξεχνάμε, πως τα θύματα ενδοοικογενειακής βίας είναι ως επί το πλείστον γυναίκες, όπως επίσης και το ποσοστό των αντρών ανάμεσα στα θύματα σεξoυαλικής βίας είναι τρομακτικά μικρότερο.
Άρα το πρόβλημα ποιο είναι; Ο άντρας.
Και ποιος είναι ο πλέον προνομιούχος σήμερα στην κοινωνία αν όχι ένας πλούσιος άντρας;
Γι’ αυτό ενόχλησε τους άριστους μια εισαγγελέας στην Ελλάδα αυτές τις μέρες, επειδή ταύτισε το έγκλημα με το εισόδημα (της οικογένειας) και όχι μόνο με το φύλο του δράστη και τέτοιοι συνειρμοί είναι απαγορευτικοί.
Και επειδή δεν είναι όλοι οι πλούσιοι άντρες ίδιοι, να το περιορίσουμε στον λευκό άντρα, που έχει μακράν τα πιο ματωμένα χέρια στην ανθρώπινη Ιστορία;
Οπότε, το λύσαμε, ε;
Δεν χρειάζεται, λοιπόν, να κάνουμε τίποτα, αρκεί να αλλάξουμε λίγο τις φράσεις στα πανό, να μην συμπεριφερόμαστε σε κανέναν διαφορετικά και όλα θα έχουν φτιάξει το πολύ ως το τέλος της βδομάδας, πιστεύω. Ευκολάκι ήταν.
Και μετά ξυπνήσαμε.
Γι’ αυτό μην εκπλαγείτε τώρα με αυτό που θα πω, αλλά νομίζω, δεν υπάρχουν κοινωνικές «ομάδες».
Γιατί ξεχάσαμε, για άλλη μια φορά, τον δεινόσαυρο μέσα στο δωμάτιο, την ελίτ.
Η κοινωνική ομάδα είναι το πιο πετυχημένο τέχνασμα για να ιεραρχείς τους ανθρώπους, εξασφαλίζοντας παράλληλα να βρίσκεσαι εσύ πάντα στην κορυφή.
Αυτό, φυσικά, δεν σημαίνει, ότι οι άνθρωποι που περίτεχνα αποκαλούμε «μειονότητες» στη Δύση (λες και οι λευκοί που αποτελούν το 11% του πληθυσμού είναι όλος ο πλανήτης) δεν έχουν το δικαίωμα να υπερασπιστούν τον εαυτό τους απέναντι σε όποιον τους στοχοποιεί με συγκεκριμένα κριτήρια.
Τα ίδια ισχύουν για τους μαύρους, τις γυναίκες, τους αυτόχθονες Αμερικάνους, τους Λατίνους, τα άτομα με αναπηρίες και πολλούς άλλους.
Και τώρα που το ξεκαθαρίσαμε, κάπου εδώ, μπαίνει σφήνα το κείμενο του Γιώργου για τα δικαιώματα (εξαιρετικότατο), που μου θύμισε τον συνονόματό του Carlin, που έλεγε, ότι αν μπορούν να στο πάρουν, δεν είναι δικαίωμα, αλλά προνόμιο.
Γιατί δεν νομίζω, ότι θα πυροβολούσε κανένας τον Michael Jordan αν έτρεχε στο δρόμο, εκτός αν τον περνούσε για φτωχό μαύρο, οπότε δεν ξέρω, γιατί συνεχίζουμε να προσποιούμαστε, ότι ο ρατσισμός είναι μόνο φυλετικός.
Είναι και φυλετικός, εννοείται, αφού οι ισχυρότεροι άνθρωποι στον πλανήτη είναι ως επί το πλείστoν λευκοί άντρες (τυχαίο), δηλαδή δεν αναιρεί τους όποιους δικαιολογημένους συνειρμούς, αλλά δεν είδα και τους …Κινέζους δισεκατομμυριούχους να είναι και πολύ καλύτεροί τους· άλλωστε, η φυλετική πτυχή της βίας, τουλάχιστον στις μέρες μας, έχει να κάνει και με το γεγονός ότι ο δυτικός πολιτισμός παραμένει αποικιοκρατικός, αφού η Αφρική και η Ασία, όπου κατοικούν πάνω από 5,5 δισεκατομμύρια άνθρωποι, συνεχίζουν να θεωρούνται ως τα οικόπεδα της Δύσης.
Ίσως θα έπρεπε να καταλάβουμε, αν δεν είναι ήδη πολύ αργά, ότι δεν πρόκειται ποτέ να σταματήσει ο ρατσισμός όσο υπάρχει καπιταλισμός, ούτε καν η βία που μπορεί να μην γεννήθηκε μέσα στον καπιταλισμό αλλά συνεχίζεται.
Για να μην το περιορίσουμε σε ένα σύστημα, δεν πρόκειται να σταματήσει η βία όσο υπάρχει ανθρώπινη εκμετάλλευση, δηλαδή η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, όπως και δύσκολα θα υπάρξει ισότητα ανάμεσα στα δυο φύλα, για τον απλούστατο λόγο ότι, αν υπάρξει ισότητα ανάμεσα στα δυο φύλα, είναι πολύ πιθανόν ότι θα πάψει να υπάρχει εκμετάλλευση.
Δηλαδή, η οικονομική ανισότητα των ανθρώπων (και των επιμέρους εθνών τους) συνεπάγεται και οποιαδήποτε άλλη ανισότητα και ο σεβασμός της διαφορετικότητας, ότι θέλει ο καθένας να λέει διαφορετικότητα, αν και στην πραγματικότητα δεν διαφέρουμε σε πολλά, συνήθως πηγαίνει χέρι-χέρι με το εκάστοτε πορτοφόλι.
Ας μην ξεχνάμε, ότι υπάρχουν ανοιχτά ομοφυλόφιλοι πλούσιοι, πολλές δεκαετίες πριν καν συζητηθεί, να δοθεί το προνόμιο στους φτωχούς ομοφυλόφιλους να μπορούν να το «δηλώνουν», χωρίς να κινδυνεύουν.
Λυπάμαι, αλλά είτε έχουμε όλοι οι άνθρωποι απεριόριστα, πλήρη δικαιώματα ή δεν έχουμε κανένα. Ξέρω, πως πολλοί δεν μπορούν να το δεχθούν, γι’ αυτό έφτασαν τα αυτονόητα να θεωρούνται «επαναστατικά».
Θα σταματούσε, κιόλας, αυτή η αέναη, σε μεγάλο βαθμό ανούσια, συζήτηση για το ποια κοινωνική ομάδα αξίζει τα περισσότερα δικαιώματα· άσε που έχω δει άπειρες φορές κοινωνικά αποκλεισμένους ανθρώπους να επιτίθενται σε άλλες κοινωνικές ομάδες, γιατί πιστεύουν ότι εκείνες έχουν περισσότερα προνόμια, λες και αυτό θα λύσει τα δικά τους προβλήματα, οπότε δεν ξέρω αν έχει και κάποιο νόημα να αγωνίζεται η κάθε ομάδα μόνη της.
«Γιατί αυτός και όχι εγώ; Επειδή είμαι γυναίκα;», όπου γυναίκα μπορεί να είναι μαύρος ή οτιδήποτε άλλο, αυτό σκέφτονται πολλοί αποκλεισμένοι και χιλιοαδικημένοι άνθρωποι, όταν κάποιος αναδεικνύεται και εκείνοι όχι.
Το «γιατί αυτός και όχι εγώ» είναι μια από τις πιο χυδαίες ανθρώπινες εκφράσεις.
Γιατί όχι όλοι; Όλοι, όμως.
Στην τελική, το διακύβευμα είναι απλό: θέλουμε να είναι ελεύθεροι πχ οι μαύροι ή όλοι οι άνθρωποι;
Δεν έχει φτιαχτεί τίποτα με γνώμονα τις ανάγκες όλης της Ανθρωπότητας και πολύ σωστά το ξεστόμισε ο Φιντέλ Κάστρο κάποτε, σε συνδιάσκεψη του ΟΗΕ, ότι μιλάμε για τα ανθρώπινα δικαιώματα, ενώ έπρεπε να μιλάμε για τα δικαιώματα της Ανθρωπότητας.
Και ασχέτως τι τελικά θέλουμε (αν θέλουμε δικαιώματα για όλους ή μόνο για μερικούς από μας), όσο εμείς πλακωνόμαστε αν φταίνε οι λευκοί, οι μαύροι, οι γυναίκες, οι άνδρες ή οι μουτζαχεντίν, κάποιοι άλλοι πλουτίζουν συνεχώς, μάλιστα πλουτίζουν με τέτοια ταχύτητα, που τη μετράμε μέχρι και σε δευτερόλεπτα.
Να πω ένα παράδειγμα. Είσαι ο πρώτος homo sapiens και γεννήθηκες πριν 2 εκατομμύρια χρόνια. Το ετήσιο εισόδημά σου από τότε μέχρι σήμερα είναι σταθερό και είναι το μέσο ετήσιο εισόδημα των νοικοκυριών στις ΗΠΑ, περίπου 60.000 δολλάρια. Δεν ξοδεύεις ούτε ένα δολάριο, ποτέ των ποτών και τα μαζεύεις. Φτάνεις στο 2020 και η συνολική σου περιουσία υπολείπεται περισσότερα από 25 δισεκατομμύρια εκείνης του πλουσιότερου ανθρώπου αυτή τη στιγμή στη Γη, του Τζεφ Μπέζος.
Τι πλάκα, που ξεχνάμε συνέχεια οι δούλοι ότι έχουμε αφεντικά.
Γιατί αν υπάρχει κάτι που το ξέρει καλύτερα η ελίτ από εμάς, αυτό είναι, ξέρει ότι όταν κατέχεις τα μέσα παραγωγής, αποφασίζεις που θα δώσεις τα προνόμια και που όχι.
Πιθανόν, ο ευκολότερος τρόπος να ξεχωρίσεις τους ανθρώπους είναι το φύλο, το χρώμα. Αργότερα χρονικά το έθνος.
Ή μπορείς να το πας παραπέρα, όπως στη γενοκτονία στη Ρουάντα, και να τους βάλεις να διαχωριστούν με το ύψος, το χρώμα των ματιών ή το σχήμα του προσώπου.
Οτιδήποτε, αρκεί να μην κάνουν ποτέ τον ένα και μοναδικό διαχωρισμό που δεν θες να κάνουν, τον διαχωρισμό των ανθρώπων σε πλούσιους και φτωχούς.
Στην τελική, μια και μόνο διαφοροποίηση των ανθρώπων αρκούσε, για να πούμε τα ίδια πράγματα σε πολύ λιγότερες λέξεις: πλούσιοι και φτωχοί.
Αυτή είναι η μοναδική μας διαφοροποίηση. Η μόνη μορφή διχασμού. Οι υπόλοιπες ταμπέλες αυτό προσπαθούν να κρύψουν, ότι οι άνθρωποι χωρίζονται ουσιαστικά σε δυο μόνο κατηγορίες, στους έχοντες και τους μη έχοντες, στους προνομιούχους και τους μη-προνομιούχους.
Και επειδή, ούτως ή άλλως, μοιράζοντας άνισα τους πόρους ανάμεσα στους ανθρώπους, κάπως πρέπει να αποφύγεις να καταλάβουν οι μη προνομιούχοι, ποιος είναι ο καλοφαγάς στο τραπέζι.
Και κάπου εκεί μπαίνει σφήνα και η εργασία, που είναι κάτι σαν …κάρτα πρόσβασης σε δικαιώματα, έτσι ώστε να περάσουν άλλοι 40 αιώνες και εμείς εκεί, να λέμε τα αυτονόητα.
Υπάρχει αποτελεσματικότερος τρόπος να διανείμεις άνισα τα δικαιώματα και τον πλούτο από την εργασία, υπάρχει καλύτερος τρόπος να τους κρατάς απασχολημένους, ώστε να μην τους μένει χρόνος για επιβουλές;
Γιατί πώς αλλιώς θα υπήρχε η ιεραρχία, το ιερό και όσιο της εκμετάλλευσης; Ιεραρχώντας τις ανάγκες των ανθρώπων, αυτομάτως ιεραρχείς τους ίδιους τους ανθρώπους.
Φτάσαμε να μιλάμε ξανά για την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο (να μην συμπεριλάβουμε και τα υπόλοιπα πλάσματα της Γης και φτάσουμε μέχρι την κλιματική αλλαγή) η οποία εκμετάλλευση στην ανώτερη μορφή της λέγεται πώς; Μήπως εξουσία;
Εξουσία, ιεραρχία, εκμετάλλευση, ιδιοκτησία.
Ο άντρας εξουσιάζει, ιεραρχεί τον εαυτό του πάνω από τη γυναίκα, την οποία κατέχει και εκμεταλλεύεται.
Αυτό το τελευταίο, πάω στοίχημα, ότι είναι πολύ αμφιλεγόμενο. Και προσαρμόστε το σε όποια κοινωνική ομάδα θέλετε. Αλλά μπροστά σε αυτό που ακολουθεί…
Νομίζω, μάλιστα, ότι ένα πολύ πιθανό σύμπτωμα της επιλεκτικής «διανομής» δικαιωμάτων είναι τα εγκλήματα, ειδικά οι δολοφονίες, αφού ένα έντονο χαρακτηριστικό πολλών δολοφονιών είναι, ότι ο θύτης βλέπει τον εαυτό του ως περισσότερο προνομιούχο (δηλαδή ότι έχει περισσότερα δικαιώματα) από το θύμα του.
Κατά τη γνώμη μου, θα λυνόταν, ενδεχομένως σε απόλυτο βαθμό, το ζήτημα με τον κοινωνικό αποκλεισμό δεκάδων ανθρώπων, αν όλοι οι άνθρωποι (χωρίς προϋποθέσεις) είχαν το δικαίωμα για δωρεάν στέγη, δωρεάν περίθαλψη, δωρεάν φαγητό, δωρεάν νερό και δωρεάν παιδεία από τον …παιδικό σταθμό μέχρι το κολλέγιο και να έχουν το δικαίωμα, να είναι αυτόνομοι, χωρίς να εξαρτώνται από κανέναν.
Και δεν μιλάω απαραίτητα για το Βασικό Εισόδημα, αλλά θα ήταν και αυτό ένα καλό πρώτο βήμα.
Έχουμε καταλάβει, ότι με το πού θα υπάρξει πραγματική ισότητα, έχει αυτομάτως εκλείψει ο καπιταλισμός και η ανθρώπινη εκμετάλλευση;
Αφού, δεν έχουν κανένα νόημα όλα αυτά, αν μπορεί κάποιος να στα πάρει.
Δηλαδή, όσο και να χτυπιόμαστε κάτω, δεν μπορούν να συνυπάρξουν αρμονικά καταπιεστές και καταπιεζόμενοι.
Η Simone de Beauvoir το είχε πει κάποτε με εξαιρετική ευστοχία, ότι «οι γυναίκες δεν πρέπει να πάρουν την εξουσία από τα χέρια των αντρών. Οι γυναίκες πρέπει να την καταργήσουν».
Η Simone ήξερε κάτι που εμείς αγνοούμε, ότι οι μόνοι που μπορούν να καταργήσουν τα προνόμια, είναι οι μη προνομιούχοι (αφού οι προνομιούχοι δεν έχουν κανένα κίνητρο για να το πράξουν), αρκεί να μην συνεχίσουν να βαδίζουν στον ίδιο δρόμο.
Αν υπάρχει, κάτι που εκτιμώ στα κινήματα των μαύρων τη δεκαετία του ’60, ήταν η προοπτική τους.
Ο Martin Luther King όταν ξεστόμισε τη φράση “I have a dream” ανέφερε στη συνέχεια και ποιο είναι το όνειρό του, να δει τους γιους των σκλάβων και τους γιους των ιδιοκτητών σκλάβων να κάθονται ως ίσοι στον ίδιο λόφο, ως αδέρφια. Λίγοι νομίζω το καταλαβαίνουν, ότι μιλάει για την κατάργηση των τάξεων και όχι γι’ αυτό που προωθεί συνέχεια η ελίτ, όταν λέει «θα το περάσουμε όλοι μαζί».
Τα 2/3 των θυμάτων του κορονοϊού στις ΗΠΑ σε πολλές περιοχές είναι μαύροι ή Λατίνοι, ακριβώς επειδή εκείνοι έχουν συνήθως τα χαμηλότερα εισοδήματα.
Οπότε, άρχισαν και τα ΜΜΕ να κάνουν συγκρίσεις βγαλμένες από το καπέλο τους. Τουλάχιστον στις ΗΠΑ. Και είναι απόλυτα λογικό, γιατί τα ΜΜΕ συνήθως τα κατέχει η ελίτ σε μια χώρα.
Άρχισε πάλι το αφήγημα, με τα θύματα, που καταλήγει στο τέλος, να μην απαντήσει ούτε στα πιο απλά ερωτήματα, λες και είναι δύσκολο να βρεις, γιατί πέθαναν 4 άνθρωποι σε διαμέρισμα με δυο δωμάτια και μόλις ένας σε έπαυλη 4.000 τετραγωνικών μιλίων.
Απ’ όλα αυτά, καταλαβαίνουμε, ότι ζούμε ακόμα στον Μεσαίωνα, χωρίς καν να χρειάζεται να το πάμε στους πολέμους (παρακάτω αυτό, όλα θα τα πούμε σήμερα).
Στείλαμε και body bags σε μια κλινική Αυτόχθονων Αμερικάνων (που έκανε το λάθος και ζήτησε ιατρικά υλικά για τον ιό από την αμερικανική κυβέρνηση) και όλα καλά, αλλά δεν είδα κανέναν γαμημέvο δημοσιογράφο στις συγκρίσεις του, να προσθέτει τα 130.000.000 θύματα της εποίκισης της Αμερικής από τους καλούς Ευρωπαίους.
Αυτοί οι άνθρωποι εδώ σκοτώθηκαν, όλο αυτό κάποτε ήταν το σπίτι τους. Πριν τους το κλέψουμε εννοώ. Αλλά, όπως έλεγε ο George Carlin, μόνο ένας ηλίθιος και αμόρφωτος λαός θα μετέτρεπε μια τόσο ωραία χώρα, σ’ αυτό που είναι σήμερα, μια απέραντη διαφημιστική καταβόθρα, ένα coast-to-coast shopping mall.
Και αυτοί οι άνθρωποι είναι σαν να μην υπάρχουν. Τους κρύβουμε, για να μην μας θυμίζουν τι τους κάναμε.
Ή τους θυμόμαστε, όταν πρέπει να πατήσουμε τη λιγοστή γη που τους παραχωρήσαμε (με τη μορφή reservations και μια κάποια μορφή αυτοδιοίκησης και φυσικά στην πλειοψηφία της άγονη, άχρηστη γη) για να περάσουμε αγωγούς κτλ.
Δεν ξέρω, αν θυμάσαι το κείμενό σου για μια φυλή των Sioux που πάλευε για τα χώματά της, καλά το θυμάσαι νομίζω. Είναι μεγάλη ιστορία για να αναλυθεί εδώ, πάντως το έργο συνεχίστηκε. Όπως και να έχει, η ηλίθια κυβερνήτης της Νότιας Ντακότα, λίγο νοτιότερα, στην ίδια επίμαχη περιοχή (καλά δεν υπάρχουν και έξυπνοι κυβερνήτες αλλά τέλος πάντων) έδωσε, προ ημερών, 48ωρη διορία σε δυο φυλές των Sioux να ανοίξουν τα οδοφράγματα, που στήσανε για τον κορονοϊό και εκείνοι αρνήθηκαν. Μάλλον αργότερα θα τους στείλει και αυτών μερικά «υλικά» για τον ιό, εκτός από τα εξώδικα που ετοιμάζει αυτές τις μέρες, για να τους σπάσει τον «τσαμπουκά».
Οι δημοσιογράφοι, λοιπόν, στον απολογισμό τους προσθέσανε μέχρι τον αμερικανικό εμφύλιο και το Ολοκαύτωμα, αλλά η γενοκτονία κατά των αυτόχθονων τους διέφυγε. Ούτε τον πόλεμο ανάμεσα στην Ισπανία και την Αμερική θυμήθηκαν, που είχε ως αποτέλεσμα να αλλάξουν ιδιοκτήτη κάτι Φιλιππίνες, η Σαμόα, η Κούβα, το Πουέρτο Ρίκο και άλλα.
Πώς το λέμε αυτό;
Επιλεκτική μνήμη;
Τυχαίες παραλείψεις;
Υπεύθυνη δημοσιογραφία;
Γράφουν, επίσης, όλοι για τις ελλείψεις στα συστήματα υγείας και ένας δεν κάνει μια έρευνα, γιατί έχουμε ελλείψεις. Καλά εδώ δεν αναρωτιούνται, σε ποιον χρωστάνε τα νοσοκομεία τα δισεκατομμύρια που χάνουν αυτές τις μέρες και που οδηγούν σε απολύσεις (κατά τ’ άλλα, οι άνθρωποι πρώτη προτεραιότητα, αλλά εδώ φταίμε και εμείς που θεοποιήσαμε το κέρδος, οπότε λυπάμαι αλλά μπροστά στα λεφτά ερχόμαστε δεύτεροι).
Δεκάδες οι «σοφοί» που συμβούλευαν τόσα χρόνια τα κράτη, ότι η καλή οικονομία είναι η εξωστρεφής και ότι οι δαπάνες στην Υγεία πρέπει να είναι συγκρατημένες.
Αλλά, μεταξύ μας, τίποτα δεν σώζει μια εθνική οικονομία από τις διεθνείς αγορές.
Στο τέλος της ημέρας, τα ίδια πεινασμένα όρνεα ψάχνουν για κουφάρια ανάμεσα στα χαλάσματα.
Ούτε που τους νοιάζει, ποια σημαία θα κυματίζει δίπλα.
Και οι Αμερικάνοι ψάχνουμε χώρα να βομβαρδίσουμε, γιατί τι θα απογίνουμε χωρίς χαλάσματα.
Και μάλλον κοιτάμε προς Βενεζουέλα μεριά, γιατί ποιος έχει χρήματα τώρα για υπερατλαντικές κρουαζιέρες.
Αν μη τι άλλο, ο πόλεμος όχι μόνο κρατάει μια κοινωνία στα πρόθυρα του λιμού, αλλά βοηθάει και τους πεινασμένους να ξεχνούν για λίγο την πείνα τους ή ότι ανήκουν στους μη-προνομιούχους.
Ειδικά όταν φοράνε στολή παραλλαγής και νομίζουν, πως είναι οι …good guys.
Η οποία πείνα δεν χαμπαριάζει από φυλές, φύλα και καμιά φορά ούτε από πορτοφόλια, αφού να δω τι θα κάνουν κάποιοι τα λεφτά τους, αν δεν βρίσκουν τρόφιμα στο σουπερμάρκετ, για να τα χαλάσουν.
Αλλά τα θύματα από την πείνα δεν συγκινούν κανένα.
Η πείνα αντιμετωπίζεται ως φυσικό φαινόμενο και κανένας δεν μπαίνει φυλακή, ακόμα και αν λιμοκτονήσει μια ολόκληρη περιοχή.
Και επειδή πάντα διαβάζουν εκείνοι που προσποιούνται τους ευαισθητούληδες, στην τελική, τι νόημα έχει να σώνουμε έναν άνθρωπο, αν λίγο μετά τον σκοτώνει η κοινωνία μας ή η οικονομία μας;
Να, αυτή την υποκρισία δεν μπορώ.
Η ζωή είναι ιερή, εκτός αν θυσιάζεται στο βωμό του κέρδους.
Με εκτίμηση
Άρης
Υ.Γ. Αυτή τη στιγμή o κορονοϊός δεν έχει ξεπεράσει ούτε τους θανάτους από πείνα, ούτε τους θανάτους από όπλα, παγκοσμίως. Πόσα ρεπορτάζ έχουν γίνει για την πείνα και τα όπλα; 5-10; Την δεύτερη αιτία, πάντως, μπορεί να την φτάσει, μόνο και μόνο επειδή βρισκόμαστε σε περίοδο παγκόσμιας ειρήνης (κάπου 750.000 θάνατοι/έτος). «Ειρήνη» με 40 πολέμους και χιλιάδες μακελειά, μόνο ο άνθρωπος. Πολύ μου αρέσει, που λέμε «θάνατος από όπλο» λες και το όπλο μόνο του τα κάνει όλα και δεν το κρατάει κάποιος. Και φυσικά, απειροελάχιστοι αποκαλούν την οπλοβιομηχανία τρομοκρατική οργάνωση. Ο ιός, λοιπόν, αυτή τη στιγμή σκοτώνει κάπου 6.000-7.000 τη μέρα και έχει γονατίσει από το φόβο τον μισό πλανήτη. Συγκριτικά, στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο οι άνθρωποι σκοτώναμε 30.000 ανθρώπους τη μέρα επί τουλάχιστον 6 χρόνια. Απλά το λέω, γιατί κάποιοι εδώ μου έκαναν συγκρίσεις. Μάλλον ένας εξαιρετικά επικίνδυνος ιός είναι «ακίνδυνος» μπροστά στον άνθρωπο. «Και τι θες να μας πεις τώρα με όλο αυτό» θα αναρωτηθεί εύλογα κάποιος «ότι καλά να πάθουμε;» ή «ότι να μην κάνουμε τίποτα για τον ιό επειδή σκοτώνει λιγότερους απ’ ότι πέθαιναν στον πόλεμο»; Όχι βέβαια. Το μόνο που επικρίνω -ή προσπαθώ τέλος πάντων- είναι την ανθρώπινη υποκρισία. Ξαφνικά η ανθρώπινη ζωή έγινε πάλι κάτι το ιερό. Καλά όχι ιδιαίτερα, αλλά περισσότερο απ’ ότι πριν την πανδημία. Μέχρι να περάσει όλο αυτό και να ξαναγίνει στατιστικό για ισοσκελισμένους κυβερνητικούς προϋπολογισμούς. Τους έπιασε κάποιους η πονοψυχιά μόνο και μόνο επειδή φοβούνται μην πληγούν προσωπικά από τον κορονοϊό, δηλαδή πάλι κρύβεται το ιδιωτικό συμφέρον τους από πίσω. Και μέσα στον πανικούλη τους άρχισαν να λένε βλακείες, ότι ο ιός ξεπέρασε τα θύματα των πολέμων. Άσε που συγκρίνουμε -όπως τόνισε προ αρκετών ημερών ο Άρης Χατζηστεφάνου και κάποιοι άλλοι εδώ στις ΗΠΑ- τα εθνικά θύματα του κορονοϊού με τα αντίστοιχα δικά μας στους πολέμους, χωρίς να προσμετρούμε τα εκατομμύρια θύματα των «απέναντι» ή τις παράπλευρες απώλειες ενός πολέμου. Δηλαδή, με αυτό το σκεπτικό να αφαιρέσουμε και τυχόν τουρίστες που νόσησαν και πέθαναν στις ΗΠΑ. Ναι, ο ιός ξεπέρασε τα θύματα κάποιων πολέμων, αλλά μόνο αν υπολογίζεις τις «δικιές μας» απώλειες. 58.000 Αμερικανοί νεκροί στο Βιετνάμ, 3 εκατομμύρια οι νεκροί Βιετναμέζοι. Τσουπ, «χειρότερος ο ιός από τον πόλεμο του Βιετνάμ» ο τίτλος στ’ άρθρο. Επιπρόσθετα, τα επίσημα θύματα ενός πολέμου είναι όσοι σκοτώθηκαν στις μάχες και όχι όσοι πέθαναν πίσω στην πατρίδα από επιπλοκές κάποιου τραύματος ή δηλητηριάσεις από χημικά, πόσο μάλλον εκείνοι που «επέζησαν» των βομβαρδισμών, για να πεθάνουν λίγα χρόνια μετά από καρκίνο ή από την πείνα που έπληξε μια χώρα ακριβώς λόγω ενός μακροχρόνιου πολέμου. Άρα, πετάμε τυχαία νούμερα αριστερά και δεξιά για την δημιουργία εντυπώσεων. Από τα θύματα του …κομμουνισμού πήγαμε στα θύματα του κορονοϊού. Ναι, κάπου-κάπου τα είπα επίτηδες όλα αυτά, γιατί έχω εκνευριστεί με τη συστηματική και αφόρητη ηλιθιότητα της δυτικής «ηθικής» και την επιμονή μας να μην θέλουμε να τα βάλουμε με το πλαίσιο.
(Φίλε Άρη, δίνε πόνο. Άρη, είναι σατανικό το σχέδιο με το να χωρίζουν τους ανθρώπους, σε άνδρες, γυναίκες, μαύρους, άσπρους, κίτρινους, ισπανόφωνους, γκέι, στρέιτ, bi, vegan -και εκατομμύρια άλλες υποκατηγορίες, όπως μαύρος γκέι vegan κλπ- και να μιλάνε για τα “δικαιώματα” όλων αυτών των κατηγοριών, για να μην πουν τη μια και μοναδική αλήθεια: ο μόνος ρατσισμός που υπάρχει είναι απέναντι στους φτωχούς. Το έχω γράψει δεκάδες φορές, όπως έχω γράψει πως αυτός ο κόσμος πρέπει να γίνει πιο γυναικείος και πως είναι οι άνδρες που σκοτώνουν (1,2,3). Βέβαια, είναι οι άνθρωποι που τα συντηρούν όλα αυτά, ακόμα κι αν τα κατηγορούν. Είναι οι άνθρωποι που θέλουν να διχάζονται και αναζητούν λόγους για να το κάνουν. Δεν με πείθουν καθόλου τα ουρλιαχτά που ακούστηκαν αυτές τις μέρες στην Ελλάδα, γιατί βλέπω ποιοι ουρλιάζουν. Γενικά, τα ουρλιαχτά δείχνουν απάτη. Αλλά, βέβαια, η ελληνική κοινωνία είναι μια απάτη, και, όπως έχει αποδειχτεί από πάρα πολλές περιπτώσεις, δεν πρέπει να την παίρνεις και πολύ στα σοβαρά. Όσο για την Σιμόν ντε Μποβουάρ, όταν το 1941 ο Σαρτρ ζήτησε από την Μποβουάρ να παντρευτούν -για “κοινωνικούς” λόγους- αυτή του απάντησε «ο γάμος είναι περιορισμός, αστικοποίηση, αλλά και θεσμοθετημένη παρέμβαση του κράτους στην ιδιωτική ζωή των πολιτών». Η Σιμόν ντε Μποβουάρ, πριν από 80 χρόνια, αρνήθηκε να βάλει το κράτος στο σπίτι της και στο κρεβάτι της. Σκέψου τώρα τις σημερινές Ελληνίδες και τους σημερινούς Έλληνες, που περιμένουν από το κράτος να τους πει και πότε επιτρέπεται να το κάνουν. Να είσαι καλά, Άρη. Την αγάπη μου.)
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
