(Όλα όσα πρέπει να ξέρεις για το αμερικανικό σύστημα περίθαλψης, είναι πως υπάρχει μια δημοφιλής τηλεοπτική σειρά, όπου ένας άνδρας αναγκάζεται να μαγειρεύει μεθαμφεταμίνη σε τεράστιες ποσότητες, ώστε να καταφέρει να πληρώσει τα ιατρικά του έξοδα)
Πάρα πολλοί άνθρωποι λένε, πως οι ΗΠΑ είναι η καλύτερη χώρα του κόσμου.
Ναι, αρκεί να μην αρρωστήσεις.
Έτσι και αρρωστήσεις στις ΗΠΑ, ετοιμάσου για την, ίσως, απολαυστικότερη εμπειρία στον σημερινό κόσμο.
Για την ακρίβεια, η ανύπαρκτη δημόσια περίθαλψη και το φοιτητικό χρέος είναι τα δύο τιτάνια κοινωνικά προβλήματα, που έχουν αρχίσει να απασχολούν το μεγαλύτερο μέρος των πολιτών στην Αμερική.
Φυσικά υπάρχουν και άνθρωποι που άρχισαν να βλέπουν τον ελέφαντα μέσα στο δωμάτιο του νοσοκομείου (τον καπιταλισμό), αλλά αυτή τη στιγμή ο προβληματισμός παραμένει οικονομικής φύσεως, καθώς είναι τεράστια τα έξοδα ενός αμερικανικού σπιτιού για υγεία και παιδεία.
Βασικά είναι φθηνότερο να αγοράσεις σπίτι.
Το δε φοιτητικό χρέος αποτελεί μια φούσκα άνω των 1,7 τρισεκατομμυρίων δολαρίων, που αργά ή γρήγορα θα τινάξει στον αέρα την αμερικανική οικονομία, παράλληλα με το υπόλοιπο ιδιωτικό χρέος που υπερβαίνει 2 φορές το αμερικανικό ΑΕΠ.
Αλλά αυτό συμβαίνει (λίγο ή πολύ) σε όλες τις δυτικές χώρες και ειδικά για την Ελλάδα θα έχουμε πολλά να πούμε το επόμενο διάστημα, αφού η Αργεντινή πάει για 9η χρεοκοπία με το χρέος στο 85% και η Ελλάδα θα αναπτυχθεί με το χρέος στο 185%.
Κάτι άλλο που συμβαίνει στις δυτικές χώρες είναι οι ψεύτικες κοινωνικές ευαισθησίες.
Έγραψες για το (anti-)bullying, να προσθέσω και αυτό που συμβαίνει με τα άρρωστα παιδιά.
Είπαμε να έχουμε το νου μας στα παιδιά, αλλά αυτό μόνο ενδιαφέρον δεν είναι.
Κατ’ αρχάς, δεν αφορά όλα τα άρρωστα παιδιά, αφού δεν δείχνουμε ανάλογη «συμπάθεια», στα εκατομμύρια παιδιά που πεθαίνουν κάθε χρόνο από ιάσιμες ασθένειες.
Δεν αφορά καν τη συντριπτική πλειοψηφία των άρρωστων ενήλικων, οι οποίοι για να εισπράξουν έστω οίκτο, πρέπει να έχουν χάσει τα μισά τους άκρα ή να πολέμησαν στο Αφγανιστάν, οπότε μιλάμε για επιλεκτική ευαισθησία.
Επίσης, σε βαθιά θρησκευόμενες κοινωνίες, όλες οι εκκλήσεις των «ευαίσθητων», πολλές φορές των ίδιων των γονιών των παιδιών (αν και αυτούς τους καταλαβαίνω μερικώς) απευθύνονται στο Θεό.
Αφού ο Θεός είναι ο αρμόδιος, τότε γιατί τα άρρωστα παιδιά πηγαίνουν στα νοσοκομεία;
Για ποιο λόγο να σπουδάζουν οι άνθρωποι την Ιατρική;
Φυσικά, η ευθύνη της υγείας ενός παιδιού δεν ανήκει όλη στους γονείς, ανήκει στο σύνολο της κοινωνίας.
Κανένας δεν τολμάει να τα βάλει με το σύστημα «υγείας», που απαιτεί πέντε τραπεζικούς λογαριασμούς, για να γίνει ένα άρρωστο παιδί καλά, αφού η μεγαλύτερη βιομηχανία γύρω από την περίθαλψη έχει στηθεί γύρω από τα παιδιά, με δεκάδες εταιρείες να πουλάνε κοινωνικό πρόσωπο, με το αζημίωτο.
Οπότε, άνθρωποι που μόλις πλήρωσαν ένα σκασμό λεφτά για να θεραπευθούν, φτάνουν στο σημείο να ευχαριστούν την εταιρεία που τους θεράπευσε, η οποία, αν δεν είχαν τα λεφτά, δεν θα τους κέρναγε ούτε καφέ.
Σε μια εκπληκτική ταινία του Kurosawa, ο γιατρός της κλινικής της ιστορίας λέει κάποια στιγμή: «Οι ασθενείς μου έρχονται με πνευμονία, επειδή δουλεύαν 10 ώρες υπό βροχή, με γαστρεντερίτιδα επειδή δεν είχαν να φάνε 2 μέρες. Η ασθένεια τους δεν είναι καμία άλλη, παρά η φτώχεια».
Εν πάση περιπτώσει, μια κοινωνία που ευαγγελίζεται ότι είναι ανθρώπινη, δεν νοείται να έχει κριτήρια επιλεξιμότητας (περί αυτού πρόκειται) στην περίθαλψη, μέχρι που καταλήγει, να μην γίνεται τόσο θέμα αν είσαι άρρωστος, αλλά αν είσαι φτωχός και «αόρατος».
Σ’ αυτή την περίπτωση, ατύχησες, καπιταλισμό έχουμε, you’re on your own. Next please.
(Είναι 2589 π.Χ. Οι Αιγύπτιοι χτίζουν τις πυραμίδες. Είσαι αθάνατος. Έχεις 0$. Αποφασίζεις να αποταμιεύεις κάθε μέρα 10.000$ και να μην σπαταλάς ούτε σεντ. 4609 χρόνια αργότερα, έχουμε 2020. Έχεις μαζέψει μόλις το 1/5 της μέσης περιουσίας των 5 πλουσιότερων δισεκατομμυριούχων στον κόσμο. Φορολογήστε τους πλούσιους)
Αυτό που συμπεραίνεις, λοιπόν, με τα χρόνια, είναι, πως τους περισσότερους ανθρώπους δεν μας πειράζει τόσο όλο αυτό το μπάχαλο.
Για την ακρίβεια, περισσότερο μας βολεύει παρά μας πειράζει.
Για να είμαι ακριβοδίκαιος, μας πειράζει απλά όχι τόσο για να φτάσουμε στο σημείο να πούμε, πως θέλουμε έναν διαφορετικό, άλλον κόσμο.
Και θα ήμασταν εξαιρετικά ειλικρινείς, αν είμασταν παντελώς αδιάφοροι απέναντι στα θύματα του σημερινού τρόπου ζωής, που ξεχωρίζει τους ανθρώπους σε προνομιούχους και «άτυχους».
Αλλά είπαμε, δεν φτάνει η ανθρώπινη δυστυχία, δεν φτάνει που ένας άνθρωπος υποφέρει, πρέπει να στήνουμε και φιλανθρωπικά σόου απανθρωπιάς, παίζοντας με τον εκάστοτε ανθρώπινο πόνο.
Άσε που, αν φτάσαμε στο σημείο, να πρέπει να δημοσιεύσεις το κλάμα ενός παιδιού, για να ευαισθητοποιηθεί η κοινωνία (όπως έγινε στην Αυστραλία), τότε η κατάντια της κοινωνίας είναι απερίγραπτη, για να μην σχολιάσουμε καν πόσο “λάθος” είναι, να περιφέρουμε τα παιδιά μας σαν εκθέματα, ώστε να μπορεί και ο κάθε μ@λάκας να κάνει δημόσιες σχέσεις, μιλώντας για το παιδί χωρίς να μιλάει για το παιδί.
Μιλάμε για αυτονόητα πράγματα, άλλο που δεν είναι.
Και πρέπει να τρώμε παράλληλα στη μάπα την ξιπασιά των λίγων τυχερών ανθρώπων, που νομίζουν ότι πέτυχαν γιατί αυτοί είχαν το καλό σχέδιο. Για να πάνε στο καλό μέρος.
Whatever.
Και κάπου εκεί τελειώνει η λογική και αρχίζει η ηλιθιότητα.
Ενώ ξέρουμε όλοι (και το εννοώ, όλοι, ας μην κοροϊδευόμαστε), πως το πλαίσιο μέσα στο οποίο ζούμε, δεν πρόκειται ποτέ να δουλέψει, όσες παραμετροποιήσεις και αν του κάνουμε, εμείς συνεχίζουμε να επιμένουμε, ότι απλά δεν έχουμε βρει τη μαγική λύση, ώστε να δουλέψει και ότι είναι θέμα θέλησης.
Και βέβαια, πάρα πολλές κοινωνικές ομάδες καταλήγουν να αυτοακυρώνονται.
Αν υπάρχει κάτι, που εκτιμάς στους μαύρους που αγωνίστηκαν τις περασμένες δεκαετίες, ήταν που, για παράδειγμα, ένα από τα αιτήματά τους ήταν «επιδόματα για όλους» και δεν είναι τυχαίο που είναι ένα από τα λίγα κινήματα που πέτυχαν πραγματάκια.
Σήμερα, βέβαια, βλέπεις μαύρους να λένε “black lives matter” και σου έρχεται να βουτήξεις στη θάλασσα.
Δηλαδή, αν το αίτημα ήταν “all lives matter”, θα έπεφτε κανενός η μύτη;
Αν θες να σε σεβαστούν, επειδή είσαι διαφορετικός και μια μέρα «πάψεις» να είσαι (πχ ένας ανάπηρος που θεραπεύεται ή ένας μαύρος που μετακομίζει στη Σιέρρα Λεόνε), τότε αυτομάτως χάνεις το δικαίωμα του σεβασμού;
Και για να μην έχουμε τις συνηθισμένες παρανοήσεις, όλοι οι άνθρωποι πρέπει να έχουν τη μεταχείριση που ορίζει η ανθρώπινή τους υπόσταση και αξιοπρέπεια (μηδενός εξαιρουμένου ή αποκλεισμένου) και έχουν κάθε δικαίωμα να τη διεκδικούν.
Και τα δικαιώματα δεν θα έπρεπε να είναι ανταποδοτικά, για να δίνονται υπό όρους και επιλεκτικά.
Δεν θα έπρεπε καν να είναι πεδίο συζητήσεων και διαπραγματεύσεων.
Κάπως έτσι οι εξουσίες απομονώσανε και διαχωρίσανε τους ανθρώπους και κάνουν πάρτι, αφού, όταν βαράνε τους πρόσφυγες αντιδρούν οι πρόσφυγες, όταν βαράνε τα παιδιά αντιδρούν οι γονείς και όταν έρθει η σειρά μας, δεν έχει μείνει πια κανένας να αντιδράσει.
Το πρόβλημα, βέβαια, είναι, ότι κάποιοι τέρμα ηλίθιοι έχουν μια περισσότερο προνομιακή μεταχείριση από το κεφάλαιο, κατέληξαν να βλέπουν τους εαυτούς τους ανώτερους των άλλων και κάποια στιγμή ενεργοποιούν τα αντανακλαστικά των θυμάτων τους· φυσικό είναι λοιπόν να υπάρχει όλη αυτή η συζήτηση για την διαφορετικότητα, αφού σε κανέναν δεν αρέσει να θυματοποιείται.
Όταν ο αγώνας αρχίζει και τελειώνει σε μια ενδεχόμενη ρατσιστική συμπεριφορά, όμως, το μόνο που καταφέρνει συνήθως είναι, να κάνει μια τρύπα στο νερό, αφού όλα όσα ζούμε είναι συμπτώματα και έχουν ξεκάθαρη, συγκεκριμένη αιτία, που αρνούμαστε να αντιμετωπίσουμε.
Είμαστε τόσο απασχολημένοι να σφουγγαρίζουμε τα νερά στο πάτωμα, ενώ η λύση είναι να κλείσουμε τη βρύση που τρέχει.
Εξαιρετικά επίκαιρο αυτό που ξεστόμισε ο Φιντέλ σε λόγο του πριν 40 χρόνια: «Συχνά αναφέρονται τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, αλλά πρέπει επιτέλους να ακουστούν τα Δικαιώματα της Ανθρωπότητας».
Ασχέτως αν συμφωνεί κανείς ή όχι, αυτό που ξέρουμε είναι, ότι η φτωχή Κούβα σήμερα έχει καλύτερη περίθαλψη από τις πλούσιες ΗΠΑ, σε λιγότερο από το 1/3 του κόστους, βιώνοντας παράλληλα το μεγαλύτερο σε διάρκεια εμπάργκο της σύγχρονης ανθρώπινης ιστορίας.
Μάλιστα, οι Αμερικανοί ξοδεύουμε ποσά, που αντιστοιχούν στο 1/5 του αμερικανικού ΑΕΠ για ιατρικά έξοδα και παρ’ όλα αυτά ζούμε 1 χρόνο λιγότερο από τους Κουβανούς.
Εντάξει, μπορεί να είναι και λόγω των μακελειών.
Και έτσι συνεχίζουμε να ζούμε αυτό το επαναλαμβανόμενο μοτίβο ηλίθιων προσωπικών δικαιολογιών και να βλέπουμε την ανθρωπότητα να κόβει τα ποδάρια της, από λίγο κάθε μέρα.
(Σε ελεύθερη μετάφραση: “Καπιταλισμός: Σκίστε τους όλους εκτός από αυτούς που έχουν χρήματα. Να πληρώνετε εισιτήριο, τζαμπατζήδες”)
Και αυτό είναι το, ενδεχομένως θανάσιμο, λάθος της σύγχρονης κοινωνίας.
Επιμένει να προσπαθεί να προστατεύσει έναν τρόπο ζωής που, αντικειμενικά, δεν πρόκειται ποτέ να δουλέψει.
Λένε πολλοί άνθρωποι, ότι δώσαμε ευκαιρίες σε εναλλακτικές ιδέες, αλλά στην πραγματικότητα σε καμία άλλη ιδέα δεν ξόδεψε τόσες ευκαιρίες ο άνθρωπος, όσο για τον καπιταλισμό και το αμερικάνικο όνειρο.
Και αν η λύση για τον κόσμο, σήμερα, έχει να κάνει με τα λεφτά, τότε το πρόβλημα πρέπει να είναι πολύ ηλίθιο.
Όπως και να έχει, αντί να αντιγράφουν κάποιοι λαοί τους Κουβανούς, αντιγράφουν τους Αμερικανούς.
Κάποιοι άνθρωποι είναι τόσο άρρωστοι στη ζωή τους, που έχουν μόνο δολάρια.
Ή ευρώ.
Με εκτίμηση,
Άρης
Υ.Γ. Ένας παραιτηθείς διευθυντής μεγάλης φαρμακευτικής εταιρείας έγραψε: “Αν η δουλειά των φαρμακοβιομηχανιών ήταν να θεραπεύσουν τους ανθρώπους, τότε το επάγγελμα μας θα ήταν, να οδηγήσουμε τους εαυτούς μας στην ανεργία”.
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
