Θα μπορούσε, φίλε μου Πιτσιρίκο, ο τίτλος του κειμένου να συνεχιστεί με κάποιους στίχους από τον Μπάλο του Νιόνιου κάπως έτσι: Φοράει τενεκεδένιο στέμμα κι ένα ζευγάρι παρωπίδες! Ραντίζει με αίμα τις πέτρινες κερκίδες, κάνοντας το τοπίο να κοκκινίζει!
Τις τελευταίες μέρες, το κυβερνητικό αριστεροακροδεξιό άτι καλπάζει ενάντια στην «διαπλοκή».
Τα κομάντα του Μαξίμου καθάρισαν τα κτίρια επί της Μιχαλακοπούλου και έστησαν την τιμημένη σημαία των αριστερών ευρωλιγούρηδων πάνω στο παλάτι του ΔΟΛ.
Ο μπαρουτοκαπνισμένος αγωνιστής δημοσιογράφος, κύριος Μουλαρόπουλος, άπλωσε τις αρίδες του πάνω στο γραφείο του άρχοντα της (παλιάς) διαπλοκής, που νιαούριζε όπως και η γάτα των Ιμαλαΐων.
Ο δαιμόνιος δημοσιογράφος έκλεισε για λίγο τα μάτια του και στα αυτιά του ήχησε το καινούργιο τραγούδι της νεοφιλελεύθερης επανάστασης. «First, we take Manhattan, then we take DOL».
Η κάθαρση είχε, επιτέλους, αρχίσει. Μαζί και η ομαδική παράνοια. Όλοι εναντίον όλων, όπως πολύ σωστά γράφεις. Μια παραδομένη χώρα με ημίτρελους και εξαγριωμένους πολίτες.
Την εποχή λοιπόν του Χριστού, ξεφύτρωναν σωρηδόν οι Μεσσίες που υπόσχονταν (με τον ένα ή τον άλλο τρόπο) την απελευθέρωση του περιούσιου λαού από την καταπίεση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Ήταν τόσοι πολλοί οι επίδοξοι σωτήρες και τόσο ηλίθιος ο λαός που έτρεχε από εδώ κι από εκεί, για να ακούσει τις παλαβομάρες που έλεγαν και να κάνει την μια ανάθεση σωτηρίας μετά την άλλη, που στο τέλος είχε φτάσει η κοινωνία στο απόλυτο σημείο της παραδοξότητας, εκεί όπου η αυτοκτονική απελπισία βάδιζε χεράκι-χεράκι με την πιο παράλογη ελπίδα της αιφνίδιας σωτηρίας.
Αλήθεια θυμίζει σε κανένα κάτι αυτό;
Μήπως την σημερινή Ελλάδα; Την χώρα που ακόμα κι εκείνοι οι λίγοι που κάτι καταλαβαίνουν για τα αίτια της καταστροφής σφάζονται μεταξύ τους για το τίποτα (για ένα «και», για ένα «,») και φυσικά για την αρχηγία του τίποτα.
Στην Ελλάδα πια περνάμε από την εποχή της «διάσπασης της κοινωνίας» στην εποχή της «διάσπασης του ατόμου».
Σε κανένα άλλο μέρος του κόσμου δεν πρόκειται να το επιτύχουν ποτέ αυτό.
Δεν φτάνει η επίδραση του εξωτερικού περιβάλλοντος, χρειάζονται (όπως η ιστορία του έθνους μαρτυράει) και τα κατάλληλα γονίδια.
Επανέρχομαι, όμως, στα της αρχαίας Ιουδαίας. Εκεί που οι Ρωμαίοι γνωρίζανε τα κόλπα κι ακούραστα έστηναν νυχθημερόν σταυρούς στα περιβόλια.
Ούτε αυτό, όμως, έφτασε για να μαζέψει τους λιγοστούς αλλά τρελαμένους πιστούς του ενός και μοναδικού θεού.
Το έτος 71 μ.Χ. ο ναός του Σολομώντα πυρπολείται, η Ιερουσαλήμ ισοπεδώνεται και ο περιούσιος λαός σκορπίζει σε ολόκληρο τον τότε γνωστό κόσμο κυνηγημένος.
Μια ξενιτιά που κράτησε κοντά 2.000 χρόνια.
Τα χρόνια της διασποράς των Εβραίων δεν εμφανίστηκαν και πολλοί επίδοξοι Μεσσίες.
Τι θα μπορούσαν να υποσχεθούν εκείνες τις εποχές άλλωστε; Φθηνά αεροπορικά εισιτήρια με επιστροφή;
Επιστρέφοντας πάλι πίσω στην σημερινή Ελλάδα και στα γραφεία του ΔΟΛ, βλέπουμε τον πρόεδρο του ΔΣ της εφημερίδας του κόμματος που σήμερα βρίσκεται στην εξουσία.
Κι αυτό υπήρξε, προφανώς, ως αποτέλεσμα συνδιαλλαγής και συνεννόησης μεταξύ κυβερνητικών στελεχών και της λεγόμενης γάτας των Ιμαλαΐων.
Αν αυτό δεν είναι ο ορισμός της διαπλοκής, τότε τι είναι;
Πιο σιχαμένη από την συναλλαγή αυτή είναι μονάχα η πολιτική βάση των απαιτήσεων, που εκφράστηκαν νωρίτερα από «πνευματικούς» ανθρώπους και πολιτικά κόμματα, για την αναγκαιότητα της σωτηρίας του αμαρτωλού και χρεοκοπημένου δημοσιογραφικού ομίλου.
Με αυτά και με τα άλλα, ο αμέτοχος, μακάριος και περιούσιος λαός καρτερεί τον καινούργιο σωτήρα του.
Δεν τον βρίσκει πουθενά και απελπίζεται και ελπίζει ξανά.
Ε, λοιπόν έχω μερικά καλά και μερικά κακά νέα.
Ο Μεσσίας έρχεται!
Είναι όμως Γερμανός, σκατόψυχος, και τον λένε Σόιμπλε.
Φιλιά από την Εσπερία
Ηλίας
Υ.Γ. Θα βγούμε από το ευρώ αλλόφρονες (όπως ξεμπουκάρουν οι τρελοί από το φρενοκομείο) και θα εκλιπαρούμε τους εκμεταλλευτές μας για ένα τσιγάρο και μια σοκολάτα. Κλαίγοντας και γελώντας μαζί.
(Αγαπητέ Ηλία, αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα είναι απίστευτο. Η Ελλάδα χρεοκόπησε και διαλύθηκε, αλλά ο καθένας θέλει να γίνει αρχηγός. Αρχηγός σε τι; Αρχηγός πού; Ηλία, δεν χρειάζεται να είναι κάποιος Αϊνστάιν, για να αντιληφθεί, πως, όταν η χώρα του διαλύεται, πρέπει να ενωθεί με τους άλλους πολίτες για το κοινό καλό. Ούτε είναι δύσκολο να αντιληφθεί κάποιος, πως δεν υπάρχει ζωή για κανέναν σε μια διαλυμένη χώρα. Κι όμως, η διχόνοια αυξάνεται διαρκώς. Ηλία, είναι θλιβεροί οι Έλληνες. Για φτιάξε επιτέλους αυτό το σπίτι με το δωμάτιο που θα μένω κι εγώ, γιατί η Ελλάδα έχει γίνει πια τοξική. Άσε που έχει κωλόκαιρο συνέχεια. Να είσαι καλά.)
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
