Γιάννης Φιλίππου
Το παγκόσμιο ριάλιτι σόου που εξελίσσεται γύρω μας δεν έχει κανένα προηγούμενο και πιθανότατα ούτε και επόμενο. Όταν θα λήξει θα τελειώσουν όλα είτε με μας είτε όχι.
Δεν είναι μόνο η σφοδρότητα των εξελίξεων και αγριότητα των αντιμαχόμενων για το οτιδήποτε, όσο το ότι πέρα από την αθροιστική βαρβαρότητα, επικρατεί και...
μια εκθετική παραγωγή εικόνων, που κανένας ανθρώπινος εγκεφαλικός επεξεργαστής δεν δύναται να ανταπεξέλθει σε αυτό το τιτάνιο έργο, χωρίς να καεί ύστερα από κάποιο σύντομο χρονικό διάστημα.
Όποια αναφορά και να γίνει, ώστε να περιγραφεί η πραγματικότητα γύρω μας, καταντά λειψή σε ανύποπτο χρόνο και απαξιώνεται κάθε δευτερόλεπτο από την αμάσητη κατανάλωση επικεφαλίδων. Αν σταματήσεις να αναλογιστείς, τι συμβαίνει, παύεις να τρέχεις αγκαλιά με τον παραλογισμό και πλέον δεν είσαι αρεστός. Πόσοι μπορούν να το αντέξουν αυτό και μάλιστα χωρίς να στηρίζονται κάπου;
Το παραμύθι του πρώτου κόσμου ήταν απαραίτητο, για να μειωθούν οι τριβές και να υπάρχει στήριξη καθαρά ρατσιστική από τον πληθυσμό των ισχυρών χωρών. Τώρα όμως που ο τρίτος κόσμος ενσωματώνει εκατομμύρια κάθε χρόνο, και έλλειψη δευτέρου εδώ και λίγο καιρό, ποιος είναι πλέον ο ισχυρός; Η απομόνωση, που προσφέρει απλόχερα η Δύση, δεν είναι καθόλου ζηλευτή, σε χώρες όπου η φτώχεια διατηρεί κοινότητες.
Και αυτή η φτώχεια είναι, που προσπαθούν να ξορκίσουν οι απανταχού εξουσιαστές μισώντας την επαφή με τους άλλους. Αν στους ανθρώπους μάθεις να κλέβουν και να σκοτώνουν για να ζήσουν, τότε θα κλέψουν και σένα και θα σε σκοτώσουν. Τι αποδεικνύεις τότε; Ότι είσαι φοβερός δάσκαλος ή ότι διδάσκεις τον αφανισμό σου; Είναι δυνατόν να σε πάρει κανείς στα σοβαρά; Μόνο αυτοί που ταΐζεις με ένα ξεροκόμματο, γιατί δεν αντέχουν να ζορίζονται ελεύθερα. Το περιλαίμιο τους δένει με την ζωή.
Έχοντας λοιπόν το οπτικό μας πεδίο ανοιχτό σαν σκουπιδοτενεκέ, εμμένουμε στη ομφαλοσκόπηση και την ηδονική αφασία, χωρίς να θέλουμε να κλείσουμε τις πληγές μας μέχρι τελικής αιμορραγίας σκέψεων και συναισθημάτων, γινόμενοι απλά και μόνο δίποδες βάσεις δεδομένων και αυτές όχι πολύ διαφορετικές από τις άλλες. Ομογενοποιημένοι και άβουλοι σε χρόνο ελάσσονα, αυτάρεσκοι μέχρι αυτοφαγίας.
Όλες οι ειδήσεις που μας σερβίρονται, λειτουργούν ως ένα σναφ μούβι, όπου είμαστε θεατές στα βασανιστήρια όλο και περισσοτέρων ανθρώπων, την ίδια ώρα που νομίζουμε, ότι είμαστε μόνο θεατές και όχι θεαζόμενοι και βασανιζόμενοι. Ελλείψει χρήματων και πολλών διαφημίσεων, τόσο τα ΜΜΕ όσο και εμείς, απολαμβάνουμε τις ειδήσεις ως ταινίες δράσης με το αντίστοιχο τζανκ φούντ που ταιριάζει. Ολάδικα σε τιμή ευκαιρίας. Κάντε τα όλα πολτό, και σερβίρετέ τον σε ψηλό ποτήρι παγωμένο. Η γεύση παντού η ίδια με διαφορετικό περιτύλιγμα πάντα.
Όσο φτιασίδωμα και να ρίξεις στα αφοδεύματα όμως, ούτε τροφή, ούτε ρούχο, ούτε κατάλυμα μπορούν να γίνουν για τους περισσότερους, και ας πιστεύουν κάποιοι ότι όλα θα γίνουν αρεστά εν καιρώ. Όλους θα μας πνίξουν και ας αυταπατώνται οι υπερπλούσιοι, ότι θα την πουλέψουν για μέρη μακρινά και αποστειρωμένα.
Η παράνοια που κυβερνάει το μικρό μας σύμπαν, έχει ξεπεράσει τα όρια της νοσηρής μας φαντασίας, κατακλύζοντας κάθε στιγμή του εαυτού μας και μετατρέποντάς τον σε ένα πιόνι αναλώσιμο χωρίς αξία. Έχουμε καταλήξει να αποτελούμε άρνηση της φύσης και της ίδιας μας της ύπαρξης. Εθελότυφλοι και κακομοιριασμένοι σερνόμαστε σε ένα χορό θανάτου με το χαμόγελο του μπότοξ.
Κάναμε δηλαδή έναν πλήρη κύκλο. Όχι με την επιστροφή στις σπηλιές, αλλά με την αποδόμηση του εαυτού μας ως πολυκυταρρικός οργανισμός, ένας ζωντανός υλικός οργανισμός που μπόρεσε να ξεπεράσει την υλική του διάσταση και να ορθώσει πνεύμα, σε πρωτόγονα πρωτόζωα με ελάχιστα αισθητήρια όργανα και με μέγεθος εγκέφαλου αντίστοιχου της καρυδόψιχας.
Αφού λοιπόν θέλουμε να ζήσουμε τις ζωές μας ως εντελώς ξεχωριστές και διαφορετικές παραβλέποντας τις βασικές μας ανάγκες, κυνηγώντας χειμερικές απολαύσεις χωρίς να υπάρχει αύριο, ας βγούμε στην εξώπορτα να προϋπαντήσουμε το χαμό μας και ας τον φιλέψουμε με ανούσιες κουβέντες, μήπως και βαρεθεί και φύγει. Στο τέλος, ούτε η υστεροφημία δεν θα έχει αξία ακόμα και αν ξανασυναντηθούμε σε άλλους κόσμους, που είναι και το πιο απίθανο πράγμα. Όλα τελειώνουν κάποτε, ακόμα και το ίδιο το τέλος.
Και ενώ πιστεύουμε, ότι θα αφήσουμε το στίγμα μας στον άνεμο μήπως και πέσει κάπου, αψηφούμε το είναι μας, και λογαριάζουμε μέλλοντα αβάσιμα και ασαφή. Τζογάροντας τις ψυχές μας, ματαιοδοξούμε σε χρόνο ενεστώτα με αλληγορικές αναφορές για τη ζωή μας που τη θάψαμε στο βυθό της λήθης. Ούτε η νιρβάνα βρίσκεται στο τέλος της τζιβάνας, ούτε η αγάπη στο τέλος ενός έρωτα. Ούτε καν ενός έρωτα με τον εαυτό μας ότι και να έχουμε καπνίσει.
Λαμβάνοντας υπόψη όλα τα δυνατά και αδύνατα δεδομένα, το συμπέρασμα πλέον είναι, ότι όσοι ακόμα λατρεύουν θεούς "υπαρκτούς" και φανταστικούς, όσοι χαραμίζουν στιγμές για φευγαλέες απολαύσεις άνευ ουσίας και μαγεύονται από δοξασίες κάθε είδους τσαρλατάνων, είναι απολύτως σίγουρο, ότι λειτουργούν ως έρμα σε αυτό το ταξίδι της ζωής και στο τέλος θα είναι πολύ αργά, όταν θα αντιληφθούν, ότι το παιχνίδι ήταν στημένο από κάτι επιδέξιους και επιτήδειους σαλτιμπάγκους.
Δεύτερη ζωή δεν έχει, οπότε κάντε κάτι ωραίο πριν πείτε αντίο. Αντίο.
ΠΗΓΗ: anemosantistasis
