Με την ολοκλήρωση των δύο πρώτων χρονικά Masters 1000 τουρνουά της χρονιάς, στο Indian Wells και στο Μαϊάμι, φτάσαμε και στην πρώτη μεγάλη στροφή της φετινής σεζόν, με τον κυρίαρχο του παιχνιδιού Νόβακ Τζόκοβιτς, να συνεχίζει να είναι επιβλητικός.
Ένα τρίμηνο, που όσον αφορά το ανδρικό τένις, είναι απόλυτα βέβαιο, ότι κανείς δεν έγινε σοφότερος, κανείς δεν είδε κάτι που, εκτός …συγκλονιστικού πια απροόπτου, δε θα περίμενε να δει… Είδε αυτόν, που ξεκινώντας και το 2016 από την «pole position», συνεχίζει με τέρμα το γκάζι, να προπορεύεται με τεράστια διαφορά και στη φετινή κούρσα.
Eίδε τον θρυλικό Νόβακ Τζόκοβιτς, να επεκτείνει την παντοκρατορία του στο tour, θριαμβεύοντας και στα δύο μεγάλα τουρνουά της Αμερικανικής ηπείρου, φτάνοντας τα 28 Masters καριέρας - αριθμός ρεκόρ! Αριθμός, όμως, που σε λίγα χρόνια ίσως και να μας φαίνεται «μικρός», γιατί νομίζω, ότι αυτό το Σερβικό express θα φτάσει αυτόν τον αριθμό κάποια στιγμή σε ύψη δυσθεώρητα…!
Γιατί δεν είναι μόνο τα μεγαλειώδη και επαναλαμβανόμενα επιτεύγματα του Τζόκοβιτς του σήμερα. Είναι, ότι δείχνει ακόρεστος, διψασμένος, χωρίς να «ορρωδεί προ ουδενός», για να σαρώσει ότι βρεθεί στο διάβα του και στο εγγύς, αλλά και στο απώτερο μέλλον… Και αυτό από μόνο του, ακούγεται ίσως κάπως τρομακτικό…
Είναι τέτοια πια η κυριαρχικότητα και η απολυτότητα, που βγάζει στο court ο απίστευτος Σέρβος αθλητής και, το βασικότερο, για τόσο μακρύ και συναπτό διάστημα, χωρίς ουσιαστικά να δείξει καθόλου «κοιλιά» στο σύνολο της απόδοσής του, που στο μυαλό της παγκόσμιας τενιστικής κοινότητας έρχονται απρόσκοπτα διάφορες απορίες και ερωτήματα.
Είναι τόσο μεγάλη η διαφορά του παιχνιδιού του από τους υπόλοιπους;
Το ήδη υπερεξελιγμένο και “computerized” τένις του επιδέχεται περαιτέρω βελτίωσης;
Μπορεί να συνεχίσει σε αυτό το επίπεδο για αρκετό διάστημα ακόμα;
Και ίσως το κυριότερο: υπάρχει τρόπος να νικηθεί αυτός ο τενίστας-ρομπότ;
Παρενθετικά εδώ και πριν δούμε, αν μπορούν να βρεθούν ουσιαστικές απαντήσεις στα ανωτέρω ερωτήματα, θα ήθελα να εξετάσουμε αυτήν την έκφραση που ακούγεται όλο και πιο συχνά τώρα τελευταία και που δίνει για κάποιους, μια πολύ απλοϊκή και επιφανειακή εξήγηση των κατορθωμάτων του Τζόκοβιτς. Η περιβόητη και τόσο χιλιοειπωμένη, weak era…
Σύμφωνα λοιπόν με κάποιες γνώμες, ο σοβαρότερος λόγος των επιτυχιών του Σέρβου δεν είναι η εκπληκτική του αξία, αλλά το ότι αυτές οι απανωτές επιτυχίες έρχονται σε μια αδύναμη τενιστικά περίοδο, που παίζει χωρίς σοβαρό αντίπαλο. Μιας και για παράδειγμα, ο Φέντερερ οδεύει στα 35, ο Ναδάλ έχει πληγεί από τραυματισμούς κλπ, κλπ…Οπότε, ΑΝ ο Φέντερερ δεν όδευε στα 35 αλλά στα …25 και ο Ναδάλ τώρα που φτάνει τα 30, ΑΝ είχε τη σωματική ακμή που είχε στα 20, τι θα κατάφερνε ο Τζόκοβιτς…??
Και εγώ θα μπορούσα να συμπληρώσω, ότι, ΑΝ ο Τζόκοβιτς έβρισκε μπροστά του τον Σάμπρας και τον Άγκασι της δεκαετίας του ’90, τι θα γινόταν, θα είχε την ίδια συγκομιδή τίτλων…?? Αν, αν, αν…
Αλλά με το αν, δε γράφεται ιστορία. Οι σελίδες του αθλητισμού δεν έχουν γεμίσει με τα αν, αλλά με τα ρεαλιστικά δεδομένα και πεπραγμένα. Ίσως σε ένα virtual reality, σε ένα φανταστικό κόσμο, σε μια…γεωμετρική συναστρία, σε μια κινηματογραφική ταινία, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε με τα αν. Στην πραγματική ζωή όμως, όχι…
Δε μπορούμε να μειώνουμε τις επιτυχίες αυτών των υπεραθλητών, βασιζόμενοι σε εικασίες και υποθέσεις. Ο Τζόκοβιτς είναι στην κορυφή, γιατί αυτήν την εποχή είναι ο καλύτερος, με βάση τα δεδομένα που υπάρχουν. Όπως ακριβώς, ο Φέντερερ ήταν τόσα χρόνια στο Νο 1, γιατί ήταν ανίκητος και ο κορυφαίος όλων. Ο Ναδάλ πήρε 9 Rolland Garros, γιατί είναι ο μεγαλύτερος παίκτης της ιστορίας στις χωμάτινες επιφάνειες. Με απλή, ρεαλιστική καταγραφή και χωρίς διάφορες αναζητήσεις του τύπου, τι θα γινόταν εάν… Αναζητήσεις που άπτονται σε σενάρια επιστημονικής φαντασίας…
Τα ουσιώδη όμως και πραγματικά ερωτήματα, όπως ανέφερα και πριν, είναι άλλα. Τα οποία ίσως μπορούν να απαντηθούν συνδυαστικά, με βάση τη λογική και την αναλυτική παράθεση όλων των στοιχείων που έχουμε στα χέρια μας.
Ναι, αυτήν τη στιγμή το παιχνίδι του Νόβακ Τζόκοβιτς είναι σε ανώτερο επίπεδο από τους υπόλοιπους ανταγωνιστές του. Αυτό είναι πασιφανές, όχι μόνο από τα συνεχή θριαμβευτικά του αποτελέσματα, αλλά και από τη γενική εικόνα που βγαίνει στο γήπεδο, όταν αυτός βρίσκεται εκεί.
Ο Νόλε έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο το παιχνίδι του, που δεν είναι υπερβολή να πούμε, ότι «φοβίζει» τους αντιπάλους του και μόνο η παρουσία του. Παίκτες, που μπορεί να κάνουν συνολικά ένα υπέροχο τουρνουά, μόλις φτάσουν στο ματς τίτλου και ξέρουν ότι απέναντί τους είναι ο Τζόκοβιτς, ξαφνικά μεταμορφώνονται προς το χειρότερο. Αυτό ακριβώς δεν έγινε με τον Ράονιτς και τον Νισικόρι στους τελικούς στο Indian Wells και στο Μαϊάμι αντίστοιχα;
Σε πλήρη αντίθεση με τον μεγάλο Σέρβο, που και στους δύο αυτούς τελικούς, έδειξε το καλύτερο αγωνιστικό του πρόσωπο την κατάλληλη στιγμή. Όπως ακριβώς κάνει σε συντριπτικό ποσοστό, όλα αυτά τα τελευταία χρόνια της δυναστείας του. Βγάζει με έναν εξωφρενικά μηχανικό-υπολογιστικό τρόπο, τη μέγιστη απόδοση τη στιγμή ακριβώς που πρέπει.
Αλλά και σε κάποιες περιπτώσεις που αντίπαλοι φαίνεται ότι τείνουν να τον πιέσουν και δείχνει να δυσκολεύεται, αυτός σχεδόν πάντα θα βρει τον τρόπο, να ξεγλιστρήσει από τις δυσκολίες και τελικά να αποδράσει νικητής από το court.
Αυτές οι μεταμορφώσεις όμως του Σέρβου προς το καλύτερο στις καίριες στιγμές, είναι αποτέλεσμα της αδιανόητης αυτοπεποίθησης που του δίνει το γεμάτο ουσία και αποτελεσματικότητα παιχνίδι του, την ίδια ώρα που οι αντίπαλοί του όχι μόνο δε νιώθουν αυτοπεποίθηση, αλλά μάλλον κυριεύονται από το άγχος αντιμετωπίζοντάς τον…
Ο Τζόκοβιτς, όπως έχουμε πει πολλές φορές, παίζει ένα καταιγιστικό-καθηλωτικό τένις, που δε θα σε μαγέψει με την έννοια της μαεστρίας του Φέντερερ, ο οποίος θα σε συναρπάσει, αλλά το παιχνίδι του θα σε αφήσει άφωνο, με την έννοια της επιβλητικής κυριαρχίας που εκπέμπει και της εξωπραγματικής διανοητικής και πνευματικής οξυδέρκειας που διαθέτουν οι αποφάσεις του, όταν οι πόντοι «καίνε».
Ξέρει πάντα τι να κάνει, πότε να το κάνει και πώς να το κάνει.
Αυτό το απόλυτο παιχνίδι του μπορεί να γίνει ακόμα καλύτερο; Πιστεύω ακράδαντα πως ναι.
Αυτό το ήδη εξουθενωτικό παιχνίδι του, από όλες τις απόψεις, για τους αντιπάλους του, βελτιώνεται συνεχώς και έχει πολλά περιθώρια, για να ανέβει ακόμα περισσότερο σε ποιότητα. Για παράδειγμα τα βολέ, τα smash και τα slice του, τομείς που εμφανώς υστερούσε στο παρελθόν (συγκριτικά βέβαια πάντα με τα πυρηνικά ground strokes του) έχουν παρουσιάσει θεαματική βελτίωση και η όρεξη για δουλειά, που δείχνει, αποτελεί εγγύηση, ότι αυτός ο υπεραθλητής δε θα σταματήσει να εξελίσσεται, αν δε φτάσει ο ίδιος τον εαυτό του πέρα από τα όριά του.
Γιατί έτσι είναι φτιαγμένος, από ένα σπάνιο κράμα αθλητικών υλικών και σωματικών και πνευματικών.
Πολλοί αναρωτιούνται: και πόσο μπορεί να αντέξει σε αυτούς τους εξοντωτικούς ρυθμούς και για πόσο μπορεί να συνεχίσει να σαρώνει τα πάντα; Αυτό το ερώτημα βρίσκει την απάντησή του σε δύο σκέλη.
Το πρώτο σκέλος έχει να κάνει με την ατέρμονη διάθεση που δείχνει, να παραμείνει στην κορυφή και να κατακτήσει ότι περισσότερο μπορεί και το δεύτερο έχει να κάνει με το αμιγώς αθλητικό κομμάτι. Ο Τζόκοβιτς έχοντας ένα σώμα που δεν έχει υποστεί στην καριέρα του σοβαρούς τραυματισμούς, με σωστά καταμερισμένο και αρμονικό μυϊκό όγκο, ιδανικό για τένις και με αυτήν τη χαρισματική ελαστικότητα που κινείται, δε δείχνει στα 29 του χρόνια διόλου καταπονημένος, παρά τα ατελείωτα «αγωνιστικά χιλιόμετρα» που έχει διανύσει.
Το πλέον σίγουρο είναι, ότι ο τεράστιος Σέρβος πρωταθλητής, έχει μπροστά του αρκετά χρόνια ακόμα που θα πρωταγωνιστεί…
Αλλά βλέποντας όλα αυτά τα απίθανα πράγματα που έχει καταφέρει το τελευταίο διάστημα και την καταλυτική κυριαρχία του στο ανδρικό tour, χωρίς καμιά αμφιβολία η μεγαλύτερη απορία των φιλάθλων δε μπορεί να είναι άλλη εκτός από μία. Υπάρχει τρόπος, να νικηθεί αυτήν τη στιγμή ο Νόβακ Τζόκοβιτς και πως…;;
Εδώ ίσως πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψη μας, το στυλ παιχνιδιού που πρεσβεύει ο απίστευτος Σέρβος. Ένα παιχνίδι που βασίζεται κατά κύριο λόγο στην baseline, στο αδιάκοπο τρέξιμο, στις ατελείωτες άμυνες, στα εξαντλητικά rally, στον περιορισμό στο ελάχιστο των αβίαστων λαθών. Ένα παιχνίδι, όμως, που πρεσβεύεται και από το μεγαλύτερο ποσοστό των σύγχρονων τενιστών. Και εκεί ακριβώς βρίσκεται η ειδοποιός διαφορά. Ο Τζόκοβιτς αυτό το είδος παιχνιδιού το έχει αναγάγει σε επιστήμη, είναι ασυναγώνιστος, είναι ασύλληπτος. Πολλοί, οι περισσότεροι παίζουν σήμερα αυτό το είδος τένις, αλλά κανένας με τον τρόπο και την αποτελεσματικότητα που το κάνει ο Νόλε…
Αυτή η τενιστική μηχανή που λέγεται Τζόκοβιτς, θεωρώ σχεδόν αδύνατο αυτήν τη στιγμή να νικηθεί, από αντίπαλο που παίζει παρεμφερώς. Ο Τζόκοβιτς για να χάσει, πρέπει ο αντίπαλος να διαθέτει μια τέτοια ποικιλία και γκάμα στο παιχνίδι του που θα τον μπερδέψει, θα τον βγάλει από τα νερά του, θα του δημιουργήσει το αναπάντεχο, το απροσδόκητο, θα του γεννήσει αμφιβολίες. Να είναι ένας αντίπαλος που θα έχει τη δυνατότητα βάσει ταλέντου, να εκτοξεύσει το παιχνίδι του, να βγάλει στο court ένα τένις, που ενδεχομένως να μπλοκάρει ακόμα και αυτόν τον φοβερό και τρομερό Σέρβο.
Και εν κατακλείδι, συνεχίζω να πιστεύω αυτό που πίστευα και παλαιότερα. Ότι μόνο δύο παίκτες, με βάση πάντα τη λογική, μπορούν αυτήν την εποχή της παντοκρατορίας του να τον κερδίσουν. Ο Ρότζερ Φέντερερ και ο Σταν Βαβρίνκα. Δύο παίκτες που έχουν αποδείξει και στο πρόσφατο παρελθόν σε αναμετρήσεις με τον Νόβακ, ότι διαθέτουν, αυτό ακριβώς το παιχνίδι που απαιτείται, ώστε στη μέρα τους να μπορούν να αποσυντονίσουν αυτό το ανθρώπινο computer, που λέγεται Τζόκοβιτς.
Ο μεν Φέντερερ, λόγω της παροιμιώδους και μοναδικής, σε τέτοιο βαθμό, στα χρονικά του αθλήματος ποιότητας που διαθέτει, καθώς επίσης και λόγω των άπειρων επιλογών που μπορεί να εφεύρει ανά πάσα στιγμή και από οποιοδήποτε σημείο του γηπέδου. Συνεχείς εναλλαγές ρυθμού και τρόπου παιχνιδιού που μπορεί να βγάλει μόνο ο Φέντερερ και που ναι, αυτές μπορούν να αποδιοργανώσουν τον εκπληκτικό Σέρβο.
Ο δε Βαβρίνκα, λόγω αυτού του σπάνιου χαρίσματος που έχει, να μπορεί στη μεγάλη του μέρα να συνδυάζει με έναν περίτεχνο τρόπο, αυτά τα τόσο ελκυστικά για τα μάτια του θεατή, ground strokes-ρουκέτες και με το forehand και με το backhand, προς κάθε κατεύθυνση και με απίστευτη ευκολία και που μπορούν να θέτουν σε διαρκή κίνηση ακόμα και αυτόν τον πυραυλοκίνητο Νόλε.
Όλοι νομίζω έχουν κατανοήσει, όταν φτάνουμε σε σημείο να αναρωτιόμαστε ποια είναι ίσως η μεθοδολογία που πρέπει να ακολουθηθεί για να χτυπηθεί το τενιστικό άρμα που λέγεται Τζόκοβιτς, σε ποιο επίπεδο έχει εξελίξει το παιχνίδι του αυτός ο θρύλος του παγκόσμιου αθλητισμού…
Ένα επίπεδο, που ίσως δε θα ήταν υπερβολή, να θεωρηθεί και ως σημείο αναφοράς για το ίδιο το τένις διαχρονικά και που μπορεί να αποτελέσει ένα ισχυρότατο κίνητρο για τους ανταγωνιστές του, να προσπαθούν ακατάπαυστα, ώστε να βελτιώνουν συνεχώς και τη δική τους απόδοση!
Και αυτό το γεγονός, αναντίρρητα, είναι ότι καλύτερο συνολικά για το άθλημα!
Μάνος Παπαδάκης - m.papadakis@tennis24.gr
ΠΗΓΗ: tennis24.gr
