Η γένεση ενός εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας
Κανείς δεν έχει ξεχάσει τις «σταυροφορίες για την ελευθερία» του Τζορτζ Μπους του πρεσβύτερου στην αμμουδιά της Μεσοποταμίας, ούτε την αξέχαστη ομιλία του της 11ης Σεπτεμβρίου, 1990, ενώπιον του αμερικανικού Κογκρέσου, όπου...
υποσχέθηκε ειρήνη και ευτυχία σε όλους εκείνους που θα συμμαχήσουν μαζί του κάτω από το λάβαρο της Νέας Παγκόσμιας Τάξης , κυνηγώντας τον ακατονόμαστο Σαντάμ Χουσεΐν, άλλοτε πολύ αγαπητό φίλο της Αμερικής. Ήταν ο γιος του, ο οποίος τελείωσε τη δουλειά, αυτή τη φορά με το αξέχαστο φιαλίδιο που παρουσίασε ο Κόλιν Πάουελ στα Ηνωμένα Έθνη, για την εξάλειψη των όπλων μαζικής καταστροφής (σ.σ. που κατείχε δήθεν ο Σαντάμ Χουσεΐν) , για την οριστική απελευθέρωση του ιρακινού λαού από τον αφόρητο ζυγό της τυραννίας και για να του προσφέρει τη δημοκρατία μαζί με ένα μέλλον που θα τραγουδά.
Για χρόνια, οι Αμερικανοί σφυροκόπησαν τη χώρα με βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου. Εάν οι συνέπειες δεν φάνηκαν τόσο μεγάλες με το σκάνδαλο του συνδρόμου του Πολέμου του Κόλπου, αυτό συνέβη, γιατί ξεχάστηκαν μέσα σε μια εκκωφαντική σιωπή οι εκατοντάδες χιλιάδες μικροί Aylan (ο ενοχλητικός αριθμός σταμάτησε στις 500.000), που δηλητηριάστηκαν προς μεγάλη ευχαρίστηση του αμερικανικού στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος από το τεράστιο κέρδος του. Σύμφωνα με την Μαντλίν Ολμπράιτ, «το παιχνίδι άξιζε τον κόπο»… Η ανθρωπιστική καταστροφή που προκύπτει από τη χρήση των εν λόγω πυρομαχικών συνεχίζεται μέχρι σήμερα αφήνοντας στους επερχόμενους αιώνες ένα ανεξίτηλο ίχνος.
Αυτοί οι δύο πόλεμοι στο Ιράκ ήταν η ενεργοποίηση ενός γεωστρατηγικού σχεδίου σε όλη τη Μέση Ανατολή και στη Βόρεια Αφρική.
Δεν εξυπηρετεί να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, το τίμημα για να φτάσει κανείς στην Ευρώπη κυμαίνεται από 500 έως 6000 ευρώ. Για ένα σύριο, που θέλει να πάει στην Αυστρία μπορεί να κοστίσει 12.000 ευρώ. Ποιος πληρώνει το τράφικ και ποιος ωφελείται απ’ αυτό; Με αυτά τα χρήματα, θα ήταν δυνατόν κάποιος να μείνει άνετα σε πολλές περιοχές και σε ειρηνικά μέρη. Αυτό δεν είναι δυνατό, επειδή οι χρηματοδότες αποδεσμεύουν χρήματα υπό την προϋπόθεση του ταξιδιού μόνο στην Ευρώπη.
Αν κάποιοι κατηγορούν τις οργανώσεις του Soros, ότι ξοδεύουν αφειδώς χρήματα για την οργάνωση αυτών των ταξιδιών διανέμοντας εγχειρίδια στους μετανάστες, είναι κάπως περίεργο, ότι η Barclay’s του κ. Rothschild είναι, επίσης, ο πιο γενναιόδωρος δωρητής για τους μετανάστες.
Ποιος ωφελείται από το έγκλημα;
Σύμφωνα με μια έκθεση από την οργάνωση global initiative, που χρηματοδοτείται από τις νορβηγικές και ελβετικές κυβερνήσεις, οι κύριοι δικαιούχοι των αναγκαίων κεφαλαίων για αυτή την άγρια και επικίνδυνη μετανάστευση είναι οι τρομοκρατικές ομάδες-συμμορίες, τις οποίες χρησιμοποίησαν οι δυτικοί για να επιβληθούν (Λιβύη), που προστάτευαν τις πετρελαιοπηγές τους και οι οποίες τώρα είναι κυρίαρχες σήμερα στο Ιράκ, τη Συρία και τη Λιβύη. Εκτός από τη Συρία, όπου οι κάτοικοι είναι στόχοι των βομβών όλων των αντιμαχόμενων πλευρών, στις άλλες χώρες οι «συμμορίες» οργανώνουν την καταστροφή των αστικών κέντρων και τρομοκρατούν με τρόπο τέτοιο, ώστε να προκαλούν την φυγή των ανθρώπων. Με τα χρήματα που αποκτούν από τους φυγάδες, χρηματοδοτούν τις δραστηριότητές τους και τον εξοπλισμό τους. Από την πτώση του Καντάφι και ύστερα, οι πολιτοφυλακές-συμμορίες παρενοχλούν τους μετανάστες και τις οικογένειές τους, για να τους αποσπάσουν χρήματα ή για να πωλήσουν τους διακινούμενους στους διακινητές.
Αυτή η έκθεση αναφέρεται στη Λιβύη ως κομβικό σημείο όλων των μορφών παράνομης διακίνησης (ναρκωτικά, όπλα και άνθρωποι), που δείχνει τον ίδιο παραλογισμό της γαλλικής επέμβασης στο Μάλι και ακόμη χειρότερα, την εν συνεχεία επέμβαση στη Συρία. Δεν υπάρχει καμία πιθανότητα, ότι αυτές οι τρομοκρατικές ομάδες θα καθίσουν μία ημέρα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, καθώς αυτά που κερδίζουν θα χαθούν σε περίπτωση επιστροφής στην ομαλότητα. Επισημαίνεται η απίστευτη υποκρισία της τουρκικής κυβέρνησης, η οποία παρέχει διαχειριστική βοήθεια, επιτρέποντας στις συμμορίες να διοχετεύσουν την παραγωγή τους από το πετρέλαιο στη διεθνή αγορά. Τα πετροδολάρια δεν έχουν οσμή, έτσι πολλές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης εμπλέκονται άμεσα σε αυτό το εμπόριο ανθρώπων, όπως κατήγγειλε η πρεσβευτής της ΕΕ στο Ιράκ, Jana Hybaskova το Σεπτέμβριο του 2014…
…δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο μικρός Aylan, το νεκρό μικρό παιδί στην παραλία, ήρθε από τη συριακή πόλη Κομπάνι, της οποίας οι τουρκικές αρχές απαγόρευσαν τον ανεφοδιασμό, ενώ βομβάρδιζαν τους Κούρδους που αγωνίζονταν μέχρις εσχάτων με το Ισλαμικό κράτος. Αυτή η πόλη οφείλει τη σωτηρία της στην παρέμβαση του Pershmergas εν μέσω της γενικής αδιαφορίας της Δύσης.
Τα λεπτά εγχειρήματα των ηγετών μας
Η Ευρώπη, χάρη στη δημιουργική ασάφεια των νόμων της σχετικά με τον περιορισμό της μετανάστευσης αφήνει σε κάθε ένα από τα μέλη της το καθήκον να διαχειριστεί την κρίση μόνο του. Η ειρωνεία της τύχης είναι, ότι η Ελλάδα, που καταστράφηκε από τη «φροντίδα» της τρόικας, διαχειρίζεται την κύρια ροή των προσφύγων, ενώ δεν έχει πλέον τα μέσα για την κάλυψη των βασικών αναγκών του πληθυσμού της. Από την πλευρά της, η Ιταλία καταδικάστηκε από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων το 2012, γιατί έστειλε πίσω στη Λιβύη μια βάρκα μεταναστών, χωρίς να εξετάσει την κατάσταση στην οποία βρίσκονταν με συνέπεια να πνιγούν οι επιβαίνοντες.
Στις Βρυξέλλες, ο οργανισμός Frontex που είναι επιφορτισμένος με αυτή την κρίση δεν έχει τα οικονομικά μέσα ή τον εξοπλισμό για να βοηθήσει τις περισσότερο πληγείσες από τη μεταναστευτική κρίση ευρωπαϊκές χώρες. Μπορεί αυτή η κρίση να έχει επιδεινωθεί τον τελευταίο χρόνο, ωστόσο ξεκίνησε τη δεκαετία του '90 και είναι επίσημα πάνω από 16.000 όσοι χάθηκαν από το 2012 σύμφωνα με τους υπολογισμούς του οργανισμού United for Intercultural Action.
Οι εργοδότες τρίβουν τα χέρια τους
Πρόσφατα στην εφημερίδα Le Monde, o Pierre Gattaz, επικεφαλής της MEDEF, εκτιμούσε, ότι η τρέχουσα μεταναστευτική κρίση επιβάλλει να δράσουμε. Το τελευταίο εξηγεί, ότι η άνετη φιλοξενία των προσφύγων ήταν επιτακτική ανάγκη για ανθρωπιστικούς λόγους και για τη συνέπειά μας προς μία από τις θεμελιώδεις αξίες της Δημοκρατίας μας: την αδελφοσύνη. Είναι αυτονόητο, ότι συμμεριζόμαστε πλήρως αυτό το καθήκον μας, αλλά παρ’ όλα αυτά αν αντικατασταθεί η λέξη αδελφότητα με τη φιλανθρωπία, η διάσταση του προβλήματος αλλάζει κατεύθυνση.
Εκείνοι που επωφελούνται από ένα εργατικό δυναμικό, που ήδη εκμεταλλεύονται χωρίς έλεος, υποκείμενοι στον διεθνή ανταγωνισμό, μπορούν να μιλάνε για φιλανθρωπία; Χωρίς να μιλήσουμε, για τον απίστευτο αριθμό παιδιών που υφίστανται σεξουαλική εκμετάλλευση ή εξαφανίζονται σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία για τα Εξαφανισμένα και Κακοποιημένα Σεξουαλικά Παιδιά: Τα μισά από τα παιδιά των μεταναστών που έχουν εισέλθει σε ευρωπαϊκό έδαφος εξαφανίζονται στα δάση μέσα σε 48 ώρες. Αυτά τα άτυχα θύματα τελειώνουν τη σύντομη ζωή τους, στην καλύτερη περίπτωση σ’ ένα εργοστάσιο δίκην σκλάβων, στη χειρότερη υφιστάμενα εκμετάλλευση ως σεξουαλικά αντικείμενα.
Μια ψευδαίσθηση της ανάπτυξης
Η πρόσφατη ομιλία της Γερμανίδας Καγκελαρίου Άνγκελα Μέρκελ για την ανθρωπιστική κρίση στη Συρία προέρχεται από έναν άλλο υπολογισμό: Η Γερμανία έχει ένα ποσοστό γεννήσεων δύο φορές λιγότερο από ό, τι η Γαλλία, κάτι που την εμποδίζει να μειώσει περισσότερο τους μισθούς. Αλλά η ηθική δεν υπόκειται στη μεταβλητή γεωμετρία, καθώς είτε εξυπηρετεί ειδικά συμφέροντα ή αντιτίθεται σ’ αυτά. Το είδωλο του καταναλωτισμού, που είναι απαραίτητο για την ανάπτυξη, δεν περνά μέσα από ένα πολυάριθμο, κακοπληρωμένοι εργατικό δυναμικό, αλλά από μια πιο δίκαιη ανακατανομή του κοινωνικού μερίσματος. Κανένα λαμπρό μέλλον δεν περιμένει τους μετανάστες, αλλά μάλλον μια άνοδος της άκρας δεξιάς…
Το κλείσιμο των συνόρων της Γερμανίας, της Ουγγαρίας και της Αυστρίας θα σφίξουν ακόμη περισσότερο το λαιμό της Ελλάδας και της Σερβίας, τις φτωχότερες χώρες της Ευρώπης, ενώ οι πλουσιότερες χώρες θα φιλτράρουν τους πρόσφυγες μέσα από ποικίλα στρατόπεδα ταυτοποίησης … Σήμερα, υπάρχουν στη Γαλλία 51 κέντρα και σημεία διοικητικής κράτησης αλλοδαπών και περίπου 80 μέρη όπου είναι σταθμευμένοι οι πρόσφυγες περιμένοντας για μια αλλαγή στην κατάστασή τους.
[…]
Υπάρχει ένα πλεονέκτημα σε αυτή την κατάσταση, το εμπόριο της φιλανθρωπίας-θεάματος επιτρέπει σε όλους να ανέβουν πάνω στη σκηνή, ακόμη και στους διακινητές. Όλοι είναι… συγκλονισμένοι, ακόμη κι εκείνοι που σε μεγάλο βαθμό προκάλεσαν την καταστροφή της Λιβύης βρίσκονται στις τηλεοράσεις με… δάκρυα στα μάτια.
Όσον αφορά την πολιτική μας, όσο ο λαός χάνει τον καιρό του σε άγονες και άχρηστες συζητήσεις, το βρώμικο κτήνος θα συνεχίσει το έργο του σαν ο διάβολος να υπάρχει, και σαν δήθεν να μην υπάρχει άλλος τρόπος αντιμετώπισης της κρίσης.
www.agenceinfolibre.fr
Πηγή: AgoraVox
