Δεν περίμενα ποτέ, πως το προσφυγικό θα με έκανε να κατανοήσω κάπως το μεταμοντέρνο θέατρο, αλλά αυτές τις ημέρες συνέβη και αυτό.
Η ζωή αντιγράφει την τέχνη και η τέχνη την ζωή.
Στα τελευταία χρόνια της «ευμάρειας», πριν σκάσει μύτη η χρεοκοπία, είχα σταματήσει...
να πηγαίνω στο θέατρο, γιατί είχα κουραστεί να βλέπω μεταμοντέρνες παραστάσεις, όπου δεν καταλάβαινα Χριστό και (το ακόμα χειρότερο) δεν ένιωθα κανένα συναίσθημα.
Θυμάμαι να φεύγουμε από μια τέτοια παράσταση με μια φίλη μου (στην παράσταση έπαιζε μια από τις πιο αγαπημένες μου ηθοποιούς) και να κοιταζόμαστε με απορία.
«Το πρόβλημα το έχουμε εμείς» μου είπε σοβαρά η φίλη μου, «αν παίρναμε ναρκωτικά, θα είχαμε καταλάβει τα πάντα. Και τους συμβολισμούς και τις αλληγορίες».
Τέλος πάντων, δεν πήραμε ναρκωτικά, οπότε κόψαμε αυτές τις μεταμοντέρνες παραστάσεις, που είχαν πλημμυρίσει το ελληνικό θέατρο.
Κατανοήσαμε τόσο πολύ τα κλασικά θεατρικά κείμενα και παίζαμε στα δάχτυλα πια το παγκόσμιο θέατρο (τόσο οι σκηνοθέτες και οι ηθοποιοί όσο και οι θεατές), που πηδήσαμε τον μοντερνισμό και πήγαμε κατευθείαν στο μεταμοντέρνο, για να αποδομήσουμε το κλασικό κείμενο, που το είχε σιχαθεί πια η ψυχή μας.
Η δηθενιά, η έλλειψη ταλέντου και το ό,τι να ‘ναι, είχαν φτάσει στον ουρανό στην Ελλάδα.
Αυτές οι μεταμοντέρνες παραστάσεις είχαν πάρα πολύ νερό.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά το νερό πήγαινε και ερχόταν.
Κουβάδες, σταγόνες, νερά στα πατώματα, βρύσες, μικρές πισίνες, πολύ νερό.
Εγώ άνοιγα ομπρέλα στα θέατρα· χώρια που με έπιανε κατούρημα. Από τη μια τα νερά πάνω στη σκηνή, από την άλλη να σε φτύνουν οι ηθοποιοί, γινόσουν μουσκίδια.
Μουσκίδια γίνονταν και οι ηθοποιοί. Τρώγανε τους κουβάδες με τα νερά αβέρτα, τα μπουγέλα πάνω στη σκηνή έδιναν και έπαιρναν, ήταν και όλοι οι ηθοποιοί γυμνοί (για κάποιο μεταμοντέρνο λόγο), οπότε οι μισές παραστάσεις ακυρώνονταν, γιατί ο μισός θίασος είχε πάθει πνευμονία.
Με τόσα νερά και τόσα καλώδια και φώτα που υπάρχουν στα θέατρα, πάλι καλά που δεν έπαθε ηλεκτροπληξία κάνας ηθοποιός πάνω στη σκηνή, γιατί (από το τόσο μεταμοντέρνο) εμείς δεν θα το παίρναμε χαμπάρι πως ήταν ατύχημα και θα νιώθαμε μετά ενοχές, που δεν καταλάβαμε γιατί τον έκανε φλαμπέ ο σκηνοθέτης.
Στα χρόνια της έξαρσης του μεταμοντέρνου, ό,τι έβγαζαν τα θέατρα από τα εισιτήρια, το πλήρωναν στους λογαριασμούς του νερού.
Πιστεύω, πως το μεταμοντέρνο έσβησε στην Ελλάδα, επειδή οι θεατρικοί επιχειρηματίες δεν μπορούσαν να πληρώνουν πια τους λογαριασμούς του νερού.
Υπάρχουν, βέβαια, και σήμερα κάποιες μεταμοντέρνες παραστάσεις, αλλά μεταμοντέρνο χωρίς νερό είναι σαν φιλελές χωρίς φασισμό. Δεν υπάρχει.
Αυτές τις ημέρες, βλέποντας τους πρόσφυγες να διασχίζουν θάλασσες, να κολυμπάνε μέσα στα παγωμένα νερά, να πνίγονται, να τρώνε τις καταιγίδες κατακέφαλα και να διασχίζουν τα ποτάμια, θυμήθηκα τους τόνους νερού στο μεταμοντέρνο θέατρο.
Η Τέχνη προειδοποιούσε για την επερχόμενη τραγωδία.
Αλλά εμείς αδυνατούσαμε να το αντιληφθούμε.
Στον Γ.
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
