Γιώργος X. Παπασωτηρίου
«Δεν θέλουμε νόμπελ ειρήνης, θέλουμε ειρήνη σκέτο» διαβάζω και σκέφτομαι, ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη αλήθεια σήμερα απ’ αυτή.
Και είναι να διερωτάται κανείς, γιατί τάχα προσφεύγουμε για την επιδοκιμασία της ανθρωπιάς μας στους υπαίτιους του πολέμου, σ’ αυτούς που...
έχουν κλειδώσει τα σπίτια τους και τις καρδιές τους, στην Ευρώπη των Ενωμένων Συρματοπλεγμάτων;
Γιατί επιτρέπουμε, να εκτιμήσουν την ανθρωπιά μας οι μισάνθρωποι; Πόσο, άραγε, ευήθεις πρέπει να είμαστε, για να αποζητούμε τον έπαινο των λυκανθρώπων! Ε, λοιπόν, δεν υπάρχει μεγαλύτερη επιβράβευση από τη χαρά που παρέχει η προσφορά, από τη δυνατότητα που μας δίνουν οι άνθρωποι αυτοί, να ξαναβιώσουμε την ένωση των δακρύων σε μία αγκαλιά, κι αυτό που έλεγε κάποτε ο Χένρι Μίλερ: «Να αγαπάς βαθιά σαν Έλληνας που είσαι». Προσοχή, όμως, γιατί υπάρχει αγάπη κι αγάπη. Γιατί και οι νεοναζί της Χρυσής Αυγής «αγαπούν», αλλά μόνο τους «δικούς» τους. Γιατί κάποιοι απ’ αυτούς που λένε «Αγάπα τον πλησίον σου», συμπληρώνουν «πλην των Αμαληκιτών»! Κι ακόμα γιατί πίσω από την… αγάπη και την «ευαισθησία» κάποιων, κρύβονται συμφέροντα.
«Η βούληση των Ευρωπαίων καπιταλιστών είναι, να αυξηθεί ο ανταγωνισμός στις τάξεις της ευρωπαϊκής εργατικής τάξης», ειδικά μεταξύ ανειδίκευτων και ειδικευμένων εργαζομένων γράφει ο Robert Bibeau. Η άποψη αυτή βασίζεται, σύμφωνα με κάποιους, στη θέση του Καρλ Μαρξ σύμφωνα με την οποία «Η οργάνωση του προλεταριάτου σε τάξη, τουτέστιν σε πολιτικό κόμμα, συνεχώς καταστρέφεται από τον ανταγωνισμό μεταξύ των εργατών…». Με άλλα λόγια, οι εργαζόμενοι ανταγωνίζονται οι μεν τους δε, οι ειδικευμένοι του ανειδίκευτους, οι εγχώριοι τους μετανάστες, «το εσωτερικό προλεταριάτο το εξωτερικό».
Επίσης, το πρόβλημα των εργαζόμενων, όπως και παλιότερα των κουλάκων, είναι ότι σκέφτονται σαν τα αφεντικά τους, όπως έλεγε ο Τολστόι. Αλλά ποιος τους μαθαίνει και ποιος αξιοποιεί αυτόν τον τρόπο σκέψης, αυτή την πολιτιστική τάξη, να σκέφτονται δηλαδή, να μιλούν, να δρουν και να αντιδρούν έτσι κι όχι αλλιώς; Μα, η κυρίαρχη τάξη, για την ακρίβεια οι «πάνω» με τα μέσα μαζικής αποβλάκωσης που ελέγχουν. Πρέπει να τους μάθουμε, να σκέφτονται έτσι, «γιατί αλλιώς θα μας πιάσουν από το λαιμό», έλεγε ο αμερικανός φιλόσοφος Ραλφ Έμερσον τον 19ο αιώνα.
Αυτό που συνέβη στις ΗΠΑ, δηλαδή η σύγκρουση εκείνων που ήταν έξω από τα «τείχη», των νέων μεταναστών και των εντός, δηλαδή των παλαιών μεταναστών και των φτωχών, τείνει να επισυμβεί και στην Ευρώπη. Πρόκειται για τον γνωστό «εμφύλιο των κάτω». Η κοινωνική σύγκρουση αυτή δεν θα είναι παρά η ένταση που υπάρχει ανάμεσα στο δομημένο κοινωνικό σώμα, όπου κάθε μέρος έχει τη θέση του, και σ’ εκείνους που «δεν χωρούν πουθενά», που αναστατώνουν αυτή την τάξη, την όποια τάξη, για χάρη της αρχής της καθολικότητας, της egaliberte, της ηθικής ισότητας των ανθρώπων.
Με άλλα λόγια, οι «αποκλεισμένοι», οι «απ’ έξω», θα διεκδικήσουν το χώρο τους στο σώμα της κοινωνίας, δημιουργώντας αναταραχή στο όνομα της αρχής της ηθικής ισότητας, που ισχύει για όλους τους ανθρώπους, είναι δηλαδή καθολική. Η πολιτική, σύμφωνα με μια ορισμένη προσέγγιση, ενέχει πάντα το πρόβλημα του βραχυκυκλώματος ανάμεσα στο Καθολικό και το Μερικό. Το αν το βραχυκύκλωμα θα προκαλέσει κοινωνικό μπλακ άουτ και μια νέα εξισορροπιστική διευθέτηση ή όχι εξαρτάται από την ένταση ανάμεσα στο σύνολο και σ’ αυτό το πλεονασματικό, υπεράριθμο στοιχείο (το καταραμένο απόθεμα), καθώς και από τους κοινωνικούς αυτοματισμούς που θα περιορίσουν το πρόβλημα στην περιφέρεια με ελεγχόμενες μικρές κρίσεις-συσκοτίσεις.
Εντέλει, η κυρίαρχη στάση του ελληνικού λαού επιτρέπει την αισιοδοξία, ότι ο εμφύλιος των κάτω δεν θα επισυμβεί, όπως θα επιθυμούσαν οι «πάνω» με τη χρησιμοποίηση της Χρυσής Αυγής δίκην Κου Κλουξ Κλαν.
ΠΗΓΗ: artinews.gr
