Οι ένοχοι της Ειδομένης

Του Θέμη Τζήμα
Η Ειδομένη είναι ένας τόπος μαρτυρίου, από αυτούς που, αν δεν τους δει και ζήσει έστω και λίγο κάποιος, δεν μπορεί να τους συλλάβει. 
Χιλιάδες άνθρωποι εγκαταλείπονται να σαπίσουν κάτω από τη βροχή, μέσα στη λάσπη, παγιδευμένοι ανάμεσα στα...
 
 κλειστά σύνορα της Ευρώπης εδώ και στις βόμβες της Ευρώπης, των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, στις χώρες τους.

Άντρες, γυναίκες, παιδιά, άτομα με αναπηρία επιβιώνουν χάρη σε ΜΚΟ, που βέβαια διαχειρίζονται (τουλάχιστον αρκετές εξ αυτών) τεράστια ποσά από το εξωτερικό και στην ανιδιοτελή αλληλεγγύη χιλιάδων ανθρώπων, ενώ μια ολόκληρη καπιταλιστική οικονομία της δυστυχίας ανθεί, γύρω και πάνω στη δυστυχία.

Το ελληνικό κράτος, αν εξαιρέσουμε την παρουσία λίγων ταλαίπωρων αστυνομικών, είναι εγκληματικά απόν, σε συνεννόηση με την ΕΕ που προτιμά να στήνει μπίζνες χρηματοδοτώντας τους αποθηκευτικούς της χώρους. Ούτε σε έναν τομέα (της οργάνωσης της βοήθειας, της πληροφόρησης, της υγειονομικής περίθαλψης, της φύλαξης, της διαμόρφωσης καταλυμάτων) υπάρχει παρουσία του κράτους.

Ούτε εδώ, που δοκιμάζεται η βασικότερη διαχειριστική ικανότητα και η στοιχειωδέστερη αλληλεγγύη, που ο ελληνικός λαός δείχνει έμπρακτα στην πλειοψηφία του τη συμπαράστασή του, κατορθώνει ή επιδιώκει η κυβέρνηση να δικαιώσει τους όρους “αριστερός” ή “κομμουνιστής”, τους οποίους κατά τα άλλα θρασύτατα περιφέρει, βυθίζοντάς τους σε πρωτοφανή ανυποληψία.

 Αφενός λόγω απόλυτης ανικανότητας, αφετέρου επειδή κατά το πρότυπο Σαμαρά και σε απόλυτη σύμπνοια με την ΕΕ επιδιώκει να διαμορφώσει συνθήκες μη υποφερτές, ωθώντας προς το θάνατο και την αρρώστια χιλιάδες ανθρώπους, προκειμένου να τους αποτρέψει από το να έρχονται, η κυβέρνηση αφήνει να δημιουργείται μια ανοιχτή Αμυγδαλέζα στην Ειδομένη, μια πραγματική κοινωνική, υγειονομική και ανθρωπιστική βόμβα που σύντομα θα εκραγεί. Αρκεί το ξέσπασμα μια ασθένειας, μια εγκληματική συμπεριφορά για να ολοκληρωθεί η καταστροφή. Η κυβέρνηση είναι συν- ένοχη για την Ειδομένη.

Η ΕΕ είναι επίσης συνένοχη. Από την υποκριτική Γερμανία έως τις αντιδραστικές και ακροδεξιές κυβερνήσεις των κρατών του Βίζεγκραντ, η απόφαση είναι κοινή: Σύνορα κλειστά με εξαιρέσεις μόνο για εκείνο το τμήμα του εργατικού δυναμικού που θέλουν να απορροφήσουν στις επιχειρήσεις τους. Αν κανείς θέλει να δει τις πραγματικές ιδρυτικές αρχές της ΕΕ, ας κοιτάξει στην Ειδομένη.

Επιπλέον, η ΕΕ συνειδητά (δυστυχώς και η Ελλάδα) έχει επιλέξει να χρίσει τον Ερντογάν ρυθμιστή μιας μεγάλης ανθρωπιστικής και δικής της πολιτικής κρίσης, με αποτέλεσμα να σύρεται σε ένα διαρκές, βάρβαρο, ανατολίτικο παζάρι, που συμπιέζει χώρες όπως η Ελλάδα.

Φυσικά, η ΕΕ από κοινού με τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους, από το 2003 έχουν ρημάξει το Ιράκ, τη Λιβύη, τη Συρία και μια σειρά ακόμα κρατών, προκαλώντας ανάμεσα στα άλλα και την παρούσα κρίση. Αν μάλιστα συνυπολογίσουμε τις περιβαλλοντικές, οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις της δράσης μιας σειράς πολυεθνικών εταιρειών δυτικών συμφερόντων σε αναπτυσσόμενες χώρες, μπορούμε να εντοπίσουμε εκατομμύρια θύματα και μετανάστες του δικού μας, “ανώτερου” δυτικού πολιτισμού.

 Και φυσικά δίπλα σε αυτούς πρέπει να προσθέσει κανείς την Τουρκία του Ερντογάν και πλήθος κρατών, που από τη μια συστηματικά προωθούν την αλλαγή καθεστώτων στην περιοχή, στο πλαίσιο των ευρύτερων ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων, διαλύοντας λαούς και κράτη, ενώ από την άλλη κερδοσκοπούν πάνω στον πόνο των ανθρώπων, στο πλαίσιο ενός μαφιόζικου καπιταλισμού που αποτελεί δομικό στοιχείο του οικονομικού τους “θαύματος”.

Ωστόσο, η καταγραφή των συνενόχων του προσφυγικού δράματος, που απεικονίζεται στην Ειδομένη με σοκαριστικό τρόπο, δεν αρκεί. 
Το ελληνικό κράτος διαθέτει τις δυνατότητες, προκειμένου να απενεργοποιήσει τη βόμβα της όποιας Ειδομένης. 

Μπορεί να φτιάξει καταλύματα, να περιθάλψει και να ταΐσει τους πρόσφυγες. Μπορεί να προβεί σε στρατηγικό σχεδιασμό για τη μακρόχρονη παραμονή προσφύγων, με τρόπο αμοιβαία επωφελή για ντόπιους και πρόσφυγες. Μπορεί να πιέσει αποτελεσματικά την ΕΕ, προκειμένου να αναλάβει μέρος των ευθυνών της. Χρειάζεται, ωστόσο, μια άλλη κυβέρνηση με άλλη πολιτική και με ουσιαστικές διαχειριστικές ικανότητες. 
Χρειάζεται μια πραγματική κυβέρνηση ριζοσπαστικής αλλαγής, που θα απεμπλακεί από το δημοσιονομικό ζουρλομανδύα των μνημονίων. Που θα είναι πρόθυμη να χρησιμοποιήσει το όπλο του βέτο στην ΕΕ. Που θα κινητοποιεί παραγωγικές δυνάμεις, αντί να τις ακυρώνει στο όνομα της μνημονιακής νομιμοφροσύνης της.

Το πράγμα εν τέλει είναι ξεκάθαρο: Οποιαδήποτε κυβέρνηση εκ των μνημονιακών συνενόχων (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ε. Κ., Ποταμιού) οδηγεί τη χώρα σε πρωτοφανή ανθρωπιστική, κοινωνική και πολιτειακή καταστροφή, ενώ μάλιστα οι ναζιστές καιροφυλακτούν.

Το προσφυγικό δράμα και το αίτημα κοινωνικής και πολιτικής αλλαγής στην Ελλάδα και στην Ευρώπη είναι άρρηκτα δεμένα. Η μοίρα ημών και των προσφύγων είναι δεμένη.