Του Δημήτρη Καλλέργη
Η εβδομάδα που πέρασε, έδωσε φωτεινά χρώματα στην γκρίζα εικόνα των μεγάλων δρόμων, των αμφιθεάτρων, των γειτονιών. Υπήρξε μια ποιοτική αλλαγή στον τρόπο που φωνάξαμε στις πορείες, στη μαζικότητα των συνελεύσεων στα σχολεία και στα ΑΕΙ, στην αγωνία για την έκβαση του αγώνα που πάλι ξεκίνησε.
Οι καθηγητές των σχολείων αποφασίζουν να συμμετέχουν στην απεργία με πρωτοφανή ορμή και τα κουκιά καταγραφής των αποτελεσμάτων ή τα πανό των διαδηλώσεων μάς το απέδειξαν. Η αγανάκτηση ως όχημα και ο πολιτικός λόγος που αρθρώνεται στις συνελεύσεις, είναι τα στοιχεία εκείνα που λειτουργούν ευεργετικά για τον κλάδο, αλλά είναι και το πρώτο βήμα για να ξεκινήσει το ντόμινο. Η εξαφάνιση 150 ειδικοτήτων από την Τεχνική Εκπαίδευση, η πλαστή διαδικασία εμφάνισης πλεοναζόντων εκπαιδευτικών στις σχολικές μονάδες, οι υποχρεωτικές μετακινήσεις με την απειλή απόλυσης, παίζουν καταλυτικό ρόλο. Δεν θα μπορούσε να υπάρξει διαφορετική έναρξη σχολικής χρονιάς από αυτή που ζούμε –το 90% των εκπαιδευτικών της δευτεροβάθμιας ψήφισαν και ξεκίνησαν πενθήμερη απεργία.
Κατάρρευση
Τα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ απειλούνται με εξαφάνιση του διοικητικού τους προσωπικού. Με απλά λόγια, αυτό σημαίνει ότι υπηρεσίες γραμματειών, φοιτητικής μέριμνας, βιβλιοθήκες, λογιστήρια θα υπολειτουργούν ή θα πάψουν εντελώς, με το επόμενο βήμα να μοιάζει βέβαιο: ανάθεση έργου σε ιδιώτες εργολάβους. Το υποστηρικτικό προσωπικό των ΑΕΙ, επιπλέον, είναι εκείνο που στελεχώνει ερευνητικές ομάδες και εργαστήρια, εκείνο που αξιοποιείται όχι μόνο στη διοικητική λειτουργία, αλλά και στην εκπαιδευτική –ελλείψει τακτικών καθηγητών στα Ιδρύματα. Χωρίς υποστηρικτικό προσωπικό, τα Ιδρύματα θα καταρρεύσουν αμέσως, από την επόμενη μέρα. Η μαζική συμμετοχή στις Γενικές Συνελεύσεις των συλλόγων τους λειτούργησε σαν θρυαλλίδα για την υπόλοιπη ακαδημαϊκή κοινότητα και οι αποφάσεις για πενθήμερες επαναλαμβανόμενες απεργίες ήταν πλέον γεγονός. Μαζί τους στην απεργία οι σύλλογοι διδασκόντων, ενώ ακολουθούν αποφάσεις Συγκλήτων για αναστολές λειτουργίας των Ιδρυμάτων. Αποτελεί βεβαιότητα ότι οι αλλαγές του σχεδίου «Αθηνά» θα συνεχιστούν και θα επιφέρουν διαθεσιμότητες ή απολύσεις και στο διδακτικό/ερευνητικό προσωπικό των ΑΕΙ.
Η μορφή και το περιεχόμενο των κινητοποιήσεων έφεραν στην επιφάνεια νέα πολιτικά χαρακτηριστικά. Τα χαρακτηριστικά αυτά μπορούν να τροφοδοτήσουν τη διεύρυνση και τη συνέχεια των κινητοποιήσεων και αξίζει να τα δούμε με προσοχή. Καταρχάς, σημειώνεται πρωτοφανής συμμετοχή στην απεργία, ενώ στις δύο μεγάλες διαδηλώσεις της Δευτέρας και της Τετάρτης συμμετέχουν εργαζόμενοι από τους κλάδους Υγείας, Τοπικής Αυτοδιοίκησης και βέβαια φοιτητές και μαθητές. Το αίτημα δεν είναι πλέον η προστασία της θέσης εργασίας, ούτε το μη κλείσιμο κάποιας νοσοκομειακής ή σχολικής μονάδας –αυτό που σχηματίζεται, είναι η απαίτηση για διευρυμένη πολιτική απεργία. Στόχος της είναι η ανατροπή της κυβέρνησης και των πολιτικών του νεοφιλελευθερισμού. Ανάγκη της, η ανάπτυξη της κοινωνίας σε έναν άλλο δρόμο. Όχι στα Μνημόνια, όχι στη φτωχοποίηση της πλειοψηφίας του λαού.
Από την κατανόηση στη δράση
Από την πλευρά της η κυβέρνηση και οι πρόθυμοι συνεργάτες της αναμένουν την οικονομική εξάντληση των απεργών. Προσβλέπουν σε μειωμένα ποσοστά συμμετοχής και έτσι σχεδιάζουν την απαξίωση των κινητοποιήσεων –έτσι όπως πιστεύουν ότι συνέβη στην ΕΡΤ. Αυτό που αγνοούν, είναι η ύπαρξη, πλέον, πολιτικού λόγου στις κοινωνικές ομάδες που κινητοποιούνται. Η απαραίτητη αυτή συνθήκη αποτελεί την ελπίδα της επόμενης ημέρας, αυτή είναι ο λόγος που όσοι δεν απεργούν, δεν καταδεικνύονται ως απεργοσπάστες. Οι εργαζόμενοι γνωρίζουν, ότι η οικονομική δυσχέρεια τούς καθηλώνει και δεν εναντιώνονται ο ένας στον άλλο. Η κατανόηση πρέπει να μετεξελιχθεί σε δράση και έτσι γίνεται ανάγκη η πολιτική κίνηση δημιουργίας ταμείου αλληλεγγύης για τους απεργούς –για να αντέξουν.
Ένα ακόμα χαρακτηριστικό είναι η μη ύπαρξη του κοινωνικού αυτοματισμού. Ένα από βασικά εργαλεία των κυρίαρχων κοινωνικών τάξεων δεν λειτούργησε στην προκειμένη περίπτωση. Δεν υπήρξαν οι γνωστές φωνές διαμαρτυρίας «επειδή απεργείς, μου δυσκολεύεις τη ζωή» και αυτό φάνηκε και στους γονείς μαθητών, αλλά ακόμα και στις πιο συντηρητικές φωνές που θέλουν «ανοικτά Πανεπιστήμια» με κάθε κόστος. Αυτοί που διαδηλώνουν δεν είναι μόνο όσοι άμεσα θίγονται, αλλά και αυτοί που έως σήμερα γκρίνιαζαν. Δάσκαλοι και γονείς, μαζί. Αυτά είναι που γεννούν τον τρόμο των ΜΜΕ και τη λυσσαλέα προσπάθειά τους να στρέψουν την προσοχή του κοινού τους αλλού, να βρουν τρόπους να τρομοκρατήσουν ξανά.
Ο τρόπος βρέθηκε
Οι δολοφονικές επιθέσεις από μέλη τής Χ.Α. συνθέτουν ένα τοπίο το οποίο εξ αντικειμένου αποσπά την προσοχή από τα επίδικα της περιόδου. Ενώ ήδη είχαν πυκνώσει οι τραμπούκικες επιθέσεις, με πρόσφατα παραδείγματα τα παιδιά της ΚΝΕ στο Πέραμα, τη βεβήλωση στην εκδήλωση μνήμης στον Μελιγαλά, έφτασε η ώρα να έχουμε τον πρώτο νεκρό, που θα τραβήξει την προσοχή όλων. Δεν ήταν η πρώτη δολοφονία, υπάρχουν δεκάδες υποθέσεις παραβίασης του κοινού ποινικού δικαίου, που είτε περιμένουν την εξέτασή τους από τις εισαγγελικές αρχές, είτε εκδικάστηκαν και απαλλάχθηκαν «λόγω αμφιβολιών». Σε κάθε περίπτωση, η δολοφονία του Παύλου Φύσσα χρησιμοποιήθηκε για την αποστέρηση της προσοχής από την απεργία και τα πολιτικά της αιτήματα, ενώ ταυτόχρονα σπέρνει φόβο, ότι οι κινητοποιήσεις πρέπει να σταματήσουν. Το είπε στη Βουλή, εξάλλου, ο ιδεολογικός καθοδηγητής του δόγματος «Ευρώ ή Δραχμή – εμείς ή ο ΣΥΡΙΖΑ». Τώρα, το αναβάθμισε σε «εμείς ή ο ΣΥΡΙΖΑ και εμφύλιος».
Ακόμα και όσοι έως τώρα είχαν υψώσει τοίχους (προστασίας) στα αυτιά τους, καταλαβαίνουν. Το δικό μας καθήκον είναι να τους απευθυνθούμε, να δώσουμε πρόσωπο σε ό,τι φοβούνται, να καταλάβουν ποιο είναι το πραγματικό δεξί χέρι του καπιταλισμού στην πιο ακραία νεοφιλελεύθερη μορφή του. Να δουν ότι οι δολοφόνοι φασίστες δεν είναι αποτέλεσμα κοινωνικής οργής, αλλά δύναμη βοήθειας των ίδιων κοινωνικών δυνάμεων που έφεραν τα Μνημόνια, αυτών που κλείνουν τα σχολεία, τα Πανεπιστήμια και ΤΕΙ, αυτών που ληστεύουν τη γη και τον φυσικό μας πλούτο. Δηλαδή, μέρος του ίδιου του συστήματος. Είναι τόσο αισχρή αυτή η μειοψηφία, που χρησιμοποιεί κάθε μέσο για να μπορέσει να συνεχίσει την ηγεμονία της –ακόμα και να φωνάξει βοερά στα τηλεπαράθυρα για την πάταξη του «φαινομένου», σημειώνοντας παράλληλα την άμεση σχέση του με την αντίσταση στις Σκουριές, στην Εκπαίδευση, στους χώρους εργασίας. Υπόσχονται διαχείριση της φασιστικής βίας, ενώ οι αστυνομικές τους δυνάμεις εισβάλλουν αναίτια σε συνελεύσεις εργαζομένων ή σε κατειλημμένους δημόσιους χώρους. Χτυπούν κάθε διαδήλωση, συλλαμβάνουν αδιακρίτως και απευθύνουν κατηγορίες, οι οποίες μετατρέπονται σε κακουργηματικές εν μία νυκτί.
Ο ήχος των μαζικών αγώνων της πλειοψηφίας του λαού μας τούς γεμίζει με πανικό. Το σχέδιό τους το ξέρουν, το έχουν υλοποιήσει ξανά. Το δικό μας συνεχίζεται στις μαζικές απεργίες και στις συνελεύσεις στους χώρους εργασίας, στις γειτονιές. Κάποιοι θα βγουν από τις κινητοποιήσεις, κάποιοι άλλοι θα μπουν, αλλά ο κύβος έχει ριφθεί.
Όλοι έχουν στρέψει την προσοχή τους στην Αριστερά. Δεν έχουμε περιθώρια υποχώρησης –ούτε καν στρατηγικής, που έχει και μεγαλύτερη αίγλη.
* Ο Δημήτρης Καλλέργης είναι διδάσκων στο ΤΕΙ Πειραιά και στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς, συντονιστής της Ο.Μ. ΣΥΡΙΖΑ Ανώτατης Τεχνολογικής Εκπαίδευσης (ΕΜΠ-ΤΕΙ) και μέλος της Γραμματείας του Τμήματος Παιδείας
* Ο τίτλος είναι παράφραση από σύνθημα γραμμένο σε τοίχους και πανό τον Μάη του ’68.
Αναδημοσίευση από την Εποχή
