Του Αντώνη Περιβολάκη
Πριν από τρία με τέσσερα χρόνια, όταν η Ελλάδα έμπαινε με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο στη δίνη του κυκλώνα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, η πλειοψηφία των ανθρώπων πίστευε, ότι υπήρχε ένα μόνο όπλο: αντίσταση.
Η αντίσταση είναι μια έννοια, που ο καθένας την...
είχε στο μυαλό του με διαφορετικό τρόπο.
Η Αριστερά πίστευε σε μια αντίσταση των εργαζομένων και της νεολαίας, η οποία θα ήταν συνεχής και αδιάλειπτη και θα έβαζε φραγμό στα σχέδια των κρατούντων. Μάλιστα πίστευαν, ότι αυτή η αντίσταση θα άνοιγε το δρόμο για μια πολιτική άλλου τύπου, που, ενδεχομένως, θα οδηγούσε ένα μοντέλο με διαφορετικού τύπου ανάπτυξη, τρόπον τινά σοσιαλίζον.
Οι αντιεξουσιαστές πίστεψαν, ότι ήρθε επιτέλους η ευκαιρία για να διαλυθεί το σύστημα, που δεν παίρνει διόρθωση παρά μόνο ανατροπή και στη θέση του να μπουν τα θεμέλια για μια καθαρά αυτοδιαχειριζόμενη κοινωνία.
Τα μικρομεσαία στρώματα πίστευαν, ότι κανείς δεν θα μπορέσει, αν μη τι άλλο, να τους πάρει τα "κεκτημένα" και τις περιουσίες και θα αμύνονταν σθεναρά για αυτό το ζήτημα.
Το πατριωτικό - εθνικιστικό κομμάτι πίστευε, ότι ήρθε η ώρα η Ελλάδα να δείξει το πραγματικό Σπαρτιατικό της πρόσωπο και ήλπιζαν σε μια νέα σταυροφορία για την επανακατάληψη της ... Βασιλεύουσας.
Το δε κομμάτι της αστικής τάξης, που είχε καθίσει στο σβέρκο όλων μας με την ανοχή μας και με την υποστήριξή μας, πίστευε, ότι θα μείνει, στο μεγαλύτερο μέρος του, στο απυρόβλητο και ότι θα βασιλεύει μια ζωή η ατιμωρησία.
"Σιγά μη γίνουν όλα αυτά που μας λένε", πίστευαν αφελώς οι περισσότεροι και εναπόθεταν τις ελπίδες τους στους "αγώνες" κάθε είδους.
Η φράση "ρε θα κατέβει ο κόσμος στους δρόμους και θα τους ρημάξει" ήταν στο καθημερινό λεξιλόγιο.
Οι μέρες πέρασαν, οι μήνες πέρασαν, τα χρόνια πέρασαν, αγώνες έγιναν, και τελικά τα πράγματα σήμερα είναι μάλλον χειρότερα και από ό,τι μας έλεγαν. Ανήμποροι περιπλανιόμαστε σε ένα χώρο και σε ένα δρόμο που δεν βγάζει πουθενά.
Ανάμεσα στις άλλες απώλειες πήγε περίπατο και η περιβόητη λειψή, κουτσουρεμένη δημοκρατία μας (ναι έχουμε ακόμα εκλογές, αλλά γίνονται μέσω βίας, μέσω απίστευτης ψυχολογικής και πολλές φορές σωματικής βίας.) Πήγαν όλα, τελικά τόσο μα τόσο στραβά και γιατί; Ή μήπως τελικά δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά;
Είναι αδιαμφισβήτητο το γεγονός, ότι υπήρξε αντίσταση, ότι υπήρξε αγώνας. Το θέμα είναι όμως, πως ένας λαός όταν αγωνίζεται επιδεικνύει και την κουλτούρα του, αναδεικνύει την παιδεία του, την ιστορία του. Έχουν περάσει περίπου 25 τόσα χρόνια από την εποχή που λανσάραμε ανέμελα το σχολικό σλόγκαν "τι έγινε στις 28 Οκτωβρίου του 40; - κερδίσαμε τους Τούρκους ... ή κάτι τέτοιο..." Αυτή η άγνοια έγινε πολλές φορές αντικείμενο χλευασμού από τους μεγαλύτερους, καθώς συχνά πυκνά οι δήθεν δημοσιογράφοι αναδείκνυαν την ελλιπή ιστορική γνώση των νέων, με τρόπο τέτοιο ώστε να γίνεται αποδεκτή, αφού ήταν ένα θέαμα που απλά προκαλούσε το γέλιο. Σας διαβεβαιώ, ότι την ίδια άγνοια παρουσίαζαν οι ίδιοι μαθητές και μια ολόκληρη γενιά και σε θέμα στοιχειώδους γνώσεων όπως το πυθαγόρειο θεώρημα, οι νόμοι του Νεύτωνα ή ο τόπος καταγωγής του Οδυσσέα (που ίσως και να είχε κερδίσει τους Γερμανούς).
Δεν βάλλω κατά καθηγητών που δεν έκαναν την δουλειά τους, αυτοί έκαναν τις προσπάθειες τους όπως μπορούσαν και τηρούσαν και το ωράριό τους (προπαντός). Η δεκαετία του '80, 30 χρόνια μετά από τον εμφύλιο και 15 χρόνια μετά απ΄τη χούντα αποδείχθηκε η δεκαετία της απόλυτης αποδόμησης της Ελληνικής κοινωνίας. Όχι, δεν διαρρηγνύεται τώρα ο κοινωνικός ιστός, είχε διαρραγεί από χρόνια.
Η διάρρηξη του κοινωνικού ιστού είχε φτάσει μέχρι το μεδούλι μας.
Η έλλειψη ευρύτερης κουλτούρας και παιδείας που αποκτιέται μετά από κόπο, ο εύκολος πλουτισμός και η μικροαστική ευμάρεια συνιστούσαν τα βασικά στοιχεία της παιδείας μας, ήταν τα κυριότερα συστατικά του τρόπου ζωής μας. Ίσως και να μας τα επέβαλαν, θα πουν κάποιοι.
Εγώ λέω, πως αυτά είναι στοιχεία του τρόπου σκέψης μας εδώ και αρκετούς αιώνες.
Είναι αλήθεια, πως μόλις τα τελευταία 30 χρόνια βιώσαμε μια άνευ προηγουμένου ευμάρεια σχεδόν εκ του μηδενός και λάβαμε ένα ηρεμιστικό που μας κοίμισε, ποιος ξέρει για πόσα χρόνια.
Όμως είναι αλήθεια πως το πλήθος που κατέβηκε και διεκδίκησε τα δικαιώματά του την τελευταία 3ετία ήταν κυρίως: δημόσιοι υπάλληλοι που δεν ήθελαν να απωλέσουν τα κεκτημένα τους, ταξιτζήδες, φορτηγατζήδες, δικηγόροι, περιπτεράδες και λοιπές κατηγορίες που έβλεπαν να χάνεται το "κλειστό" του επαγγέλματός τους, μέλη κομμάτων και οργανώσεων που πίστεψαν πως ήρθε η ώρα εκ του ασφαλούς να λάβουν τη δική τους εξουσία μετά την αποκάλυψη της λέρας των μέχρι τώρα κυβερνώντων.
Ας το παραδεχτούμε: μας διακατέχει το σύνδρομο του αντικρατιστή και παρτάκια συνάμα, χαρακτηριστικό που κάθε άλλο παρά ταιριάζει με το μαζικό αγωνιστικό πνεύμα, που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να διέπει μια κοινωνία. Και ίσως, ίσως να είναι αυτός ο βασικότερος λόγος, που ο όποιος αγώνας μας δεν έχει διάρθρωση, στόχευση, αποτελεσματικότητα, προοπτική.
Η κουλτούρα μας μάς υποδεικνύει, ότι στους αγώνες περιμένουμε κυρίως από τους "άλλους". Μόνο που η πλειοψηφία των "άλλων", ως σαρξ εκ της σαρκός μας, δεν έχει διαφορετική κουλτούρα από εμάς.
Αλίμονο, πατριώτες, φαίνεται πως θα αργήσει να ξημερώσει...
ΠΗΓΗ: Πυξίδα της Πόλης
