Toυ Γρηγόρη Ρουμπάνη
Με την επανεμφάνιση του τρικέφαλου τέρατος στα πάτρια εδάφη, άρχισε, όπως αναμενόταν άλλωστε, και η επίδειξη ανησυχίας, προβληματισμού, ακόμη και διάθεση απειθαρχίας στις αιμοβόρες διαθέσεις και απάνθρωπες απαιτήσεις του.
Και μάλιστα, όχι πια μόνο από εκείνους που εξ αρχής...
το αντιμάχησαν, αλλά από αυτούς που το προσκάλεσαν, το υποδέχτηκαν και αποδέχτηκαν το φόρο αίματος που απαίτησε ως αντάλλαγμα για να προσφέρει την προστασία του.
*Αναστατωμένοι οι της καραμανλικής πτέρυγας της ΝΔ «δεν ψηφίζουμε νέα μέτρα» διατυμπανίζουν μετανοημένοι (τάχα) για τη μέχρι τώρα συμμετοχή τους στις διαδικασίες προς τη βίαιη εξαθλίωση της κοινωνίας, και πιάνει πυρετός τον απογοητευτικό Σαμαρά...
*Προβληματισμένος ο Βενιζέλος και (δήθεν) βουτηγμένος στα άπατα της ανθρώπινης ανησυχίας για την ανεργία και τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, ζητεί επιμόνως να βγει (με έναν ανασχηματισμό των κυβερνητικών δυνάμεων) στην πρώτη γραμμή, να πολεμήσει (ποιον, δεν έχει διευκρινίσει)...
*Έτοιμος να ξεκινήσει το αντάρτικο ο Κουβέλης, αν διατηρηθεί το χαράτσι το οποίο εμπνεύστηκε ο ανησυχών τώρα συνέταιρός του Βενιζέλος, κι όποιον πάρει ο χάρος...
Και ο Σαμαράς, μόνος με το επικοινωνιακό επιτελείο του, να τροφοδοτεί με φαντασιακούς άθλους ενάντια στην αξιωματική αντιπολίτευση την κυβερνητική τηλεόραση (κρατική-τρόπος του λέγειν-και ιδιωτική) προσπαθώντας να αποδείξει, ότι αυτός είναι ο μόνος ατρόμητος και ακοίμητος σωτήρας της ελληνικής κοινωνίας, κατανικώντας τους δαίμονες που την βασανίζουν και βασάνιζαν επί δεκαετίες.
Τόσοι είναι πια οι αυτόκλητοι ήρωες, που δεν τους χωρά η ελληνική γη. Τέτοιοι που μπροστά τους ωχριούν όλοι όσους γέννησε μέχρι τώρα η πολυκύμαντη ελληνική Ιστορία και Μυθολογία μαζί.
Προφανώς βρίσκονται ενώπιον του αδιεξόδου, το οποίο οι ίδιοι έχτισαν με τα μνημόνια 1,2 και 3, δυσκολευόμενοι να βρουν υλικά και για ένα 4ο σε μια εσωτερική αγορά, της οποίας η εικόνα έχει ξεπεράσει και αυτήν που προκύπτει από μια καταστροφική και πολυετή πολεμική περιπέτεια, κατά την ομολογία πια επιφανών διεθνών οικονομικών αναλυτών.
Κι όμως, το τέρας απαιτεί νέο αίμα, από ένα πρόγραμμα το οποίο μπορεί να «μη βγαίνει», πλέον, όμως κάθε άλλο παρά αποτυχημένο είναι. Όχι βεβαίως για την Ελλάδα, αλλά για τους Γερμανούς αδηφάγους μεγαλομετόχους (μεγαλύτερος των οποίων το γερμανικό κράτος) της Ντόιτσεμπανκ, που μαζεύουν το χρήμα των Ελλήνων, με απληστία όμοια με αυτήν που οι λειτουργοί του Τρίτου Ράιχ μάζευαν τα χρυσά δόντια από τους καταδικασμένους σε φριχτό θάνατο Εβραίους.
Αναζητούν δρόμο επαναδιαπραγμάτευσης, λένε οι υποτελείς της Τριανδρίας, να περισώσουν ο,τι περισώζεται, να μη δουν τον κόσμο να φτάνει στο σημείο να πεθαίνει στους δρόμους (στους δρόμους ας παραμείνουν μόνο όσοι μένουν άστεγοι, να τους φροντίζει ο φιλόστοργος Καμίνης, σε ακραίες βεβαίως συνθήκες και μόνο όταν η θερμοκρασία πέφτει κάτω του μηδενός, το χειμώνα, ή ανεβαίνει στα όρια του καύσωνα, το καλοκαίρι).
Μόνο που περιθώρια διαπραγμάτευσης, αναδιαπραγμάτευσης ή επαναπροσέγγισης δεν μπορεί να γίνει με έναν άπληστο κατακτητή. Διότι δουλειά του και ρόλος του είναι να δηώνει, να μεταφέρει τα αρπαγμένα λάφυρα στον τόπο του να τον ομορφαίνει, να βιάζει συνειδήσεις και να εξευτελίζει τον κατακτημένο ρίχνοντάς τον όλο και πιο βαθιά στα κάτεργα της καταναγκαστικής εργασίας του.
Μοναδική επιλογή είναι η εκδίωξή του.
Μόνο έτσι μπορεί να ξεκινήσει η αναστήλωση της πολιτείας και των ιερών της, η επανεγκατάσταση της δημοκρατίας, και η εκκίνηση μιας νέας πορείας προς μια καινούργια ευημερία, όχι πλαστή αυτή τη φορά, αλλά με σάρκα και οστά, υγιή και ικανή να στέκεται στα πόδια της. Η πορεία προς μια νέα αναγέννηση.
Όλα τα άλλα είναι ψεύτικα και θανάσιμα βλαβερά.
http://opinion24.gr
