Η αλήθεια έχει φωνή και φωνάζει - κι αν τείνει κανείς ευήκοον ους την ακούει.
Προ αυτού του κινδύνου επιστρατεύονται πάντα δύο όπλα...
εξαιρετικής αποτελεσματικότητας:
η φασαρία της προπαγάνδας και η σιωπή της ερήμου.
Και τα δύο αφήνουν την αλήθεια, φωνή βοώσα εις ώτα μη ακοούντων - την καθιστούν ακίνδυνη για την εξουσία (διότι «η αλήθεια είναι επαναστατική»).
Κι αν, τέλος πάντων, κάποιοι την ακούνε, όσο είναι λίγοι, όσο δεν μπορούν να κάνουν τη διαφορά, μικρό το κακό,
μικρό το κακό όσον παραμένει ανίσχυρο το καλό.
Αλήθεια, έχετε προσέξει τι διευθετούν οι λύσεις, οι μεραρχίες των λύσεων που έχουν επιστρατευθεί για να αντιμετωπίσουν την κρίση (απ’ αυτούς τους ίδιους που την προκάλεσαν βεβαίως);
Μήπως οι λύσεις αυτές διευθέτησαν τα χρέη; τις αλληλοεπικαλύψεις; τις φούσκες; τις σπέκουλες; τις τοξικές δοσοληψίες;
Οχι! όλα αυτά συνεχίζονται στην μία ή την άλλη μορφή, με την μία ή την άλλη ένταση, στο πλαίσιο των χρηματοπιστωτικών αγορών, των διακρατικών σχέσεων και των κεφαλαιοκρατικών υπαγορεύσεων.
Συνεχίζονται όλα αυτά και θα συνεχίζονται όλο και πιο πολύπλοκα, όλο και πιο τοξικά στις επόμενες φάσεις της κρίσης, στην επόμενη κρίση και στη μεθεπόμενη, όσο δηλαδή θα διαρκέσει ο καπιταλισμός,
ένα απολύτως αναρχικό και ανορθολογικό σύστημα, που εκτρέφει κρίσεις για να θρέφεται απ’ αυτές, όπως ο καρκίνος.
Ενώ, όμως, ουδέν απ’ όσα έχουν σχέση με τη χρηματοπιστωτική πλευρά του προβλήματος διευθετούν οι λύσεις,
διευθετούν μετ’ επιμονής, συστηματικά και με εξαιρετικά αποτελέσματα κάτι άλλο: την εργασία,
τον πολιτισμό της εργασίας
και τις εργασιακές σχέσεις.
Για την ακρίβεια, τους «γαμάνε τη μάνα», όπως δεν θα έλεγαν ποτέ σε ένα καθωσπρέπει κανάλι, αλλά λένε σε όλους τους καφενέδες της επικράτειας οι άνεργοι, οι χαμηλόμισθοι, οι υποαπασχολούμενοι, όλα τα θύματα της κρίσης.
Απ’ όταν αυτή η κρίση ξέσπασε, ο πολιτισμός της εργασίας σε όλες τις ευρωπαϊκές κοινωνίες υποχώρησε, σε άλλες περισσότερο, σε άλλες λιγότερο και σε ορισμένες συνετρίβη.
Ηδη υπονομευμένος αυτός ο πολιτισμός από την εποχή της Θατσερικής αντεπανάστασης και της σταδιακής κατίσχυσης του νεοφιλελευθερισμού στη Γηραιά Ηπειρο, με το ξέσπασμα της κρίσης, όχι αργά-αργά πλέον, αλλά γρήγορα-γρήγορα οπισθοδρόμησε και έφθασε πίσω στις αρχές του αιώνα, στην εποχή του Ντίκενς, έγινε αυτό που συμβολικά λέμε «εργασιακός μεσαίωνας».
Δείτε τώρα, αυτές τις μέρες τι συμβαίνει στη χώρα μας. Δείτε την επιμονή της Τρόικας! Παρ’ ότι ήδη στην Ελλάδα οι εργασιακές σχέσεις έχουν γίνει συντρίμμια, η Τρόικα επιμένει να κάνει τα συντρίμμια, σκόνη.
Επιμένει, να ξεπαστρέψει ό,τι απέμεινε απ’ τη συλλογική σύμβαση εργασίας και το νόημά της, να θέσει τα ωράρια στη διακριτική ευχέρεια του εργοδότη, να επιστρέψουμε στην εξαήμερη εργασία, στην μείωση κι εν τέλει την εξαέρωση των αποζημιώσεων, την αύξηση του εργασιακού χρόνου, την απαξίωση της ασφάλισης, με έναν
λόγο στο σκλάβωμα των εργαζομένων και τη μετατροπή της Ελλάδας από κυρίαρχο (στον βαθμό που ήταν) κράτος σε επαρχία-μπάτε
σκύλοι-αλέστε-κι-αλεστικά-μη-δίνετε (όπου «σκύλοι», οι τοκογλύφοι, τα μονοπώλια και οι πολυεθνικές).
Είναι φανερό, ότι η κρίση είναι εργαλείο για την αναδόμηση της Ευρώπης (ας περιορισθούμε σε αυτήν) εις όσα αφορούν την εργασία και τον πλούτο - τον τρόπο παραγωγής του και τη νομή του.
Τα λοιπά είναι φασαρία.
Διότι τη χρηματοπιστωτική πλευρά της κρίσης θα μπορούσε να λύσει (ή να βαθύνει) η «δημιουργική λογιστική». Οπως κάνει χρόνια τώρα.
Αρκεί η αλλαγή ονομασίας των μεγεθών, αρκεί η χρονική μετατόπιση, αρκεί η κυριαρχία ή η υποταγή στις αγορές, αρκούν οι διακρατικές συμφωνίες και οι τοκογλυφικές υποσχετικές
για να γίνεται ένα χρέος βιώσιμο ή αβίωτο, εξυπηρετούμενο ή όχι - όλα αυτά είναι «φασαρία»
που μπορεί να έχει σήμερα αυτήν τη μορφή ή την άλλη, αναλόγως των προτεραιοτήτων που θέτουν οι Δυνατοί.
Αν στις ΗΠΑ, λόγου χάριν, μπορεί να κόβει χρήμα το νομισματοκοπείο με διαταγή του λοχία υπηρεσίας ή αν η Κίνα αποθησαυρίζει σε Αμερικανικά Ομόλογα ή αν ο Ντράγκι θα «δανείζει» κράτη μέσω τραπεζών ή το αντίστροφο, όλα αυτά και άλλα πολλά συναρτώνται
μόνον από ένα πράγμα: τον πλούτο που παράγει ο εργαζόμενος, παίρνοντας απ’ αυτόν ο ίδιος όσο μικρότερο μέρος γίνεται.
Αυτό επιδιώκουν οι λύσεις της κρίσης: την επιστροφή των εργαζομένων στο μεροδούλι - μεροφάι.
Ο πιστωτικός καπιταλισμός (να σου τα παίρνουν με τα δάνεια και τις κάρτες) στόμωσε. Επιστροφή λοιπόν στην αρπαγή της υπεραξίας στην πηγή της.
Είναι τόσον απλό.
Θαυμάζω αυτούς που απορούν και θεωρούν τους Τροϊκανούς «στόκους», οίτινες επιμένουν σε πράγματα «παράλογα» και «αντιπαραγωγικά».
Ούτε «παράλογο» ούτε «αντιπαραγωγικό» είναι το γερμανοτουρκικό σαντζάκι, που ήδη στήνεται στη Θράκη υπό μορφήν «Ειδικής Οικονομικής Ζώνης».
Αυτή θέλουν να είναι η Ευρώπη του μέλλοντος! - η Ευρώπη των περιφερειών κι όχι των κρατών! των πληθυσμών κι όχι των εθνών! των μαζών κι όχι των λαών!- μια καφκική Ευρώπη σκλαβιάς και γκέτο...
Προσωπικώς, αν θέλετε τη γνώμη μου, δεν πιστεύω ότι εν τέλει κάτι τέτοιο θα συμβεί και θα σταθεροποιηθεί. Θα πρόκειται για ιστορικό ανακόλουθο. Βεβαίως, συχνά η «αντίδραση» προκαλεί ανακόλουθα στην ιστορία, μόνον όμως για να διορθωθούν στη συνέχεια απ’ τη δράση...
Τι να κάνουμε; ο άνθρωπος είναι προορισμένος να φτάσει στα άστρα...
(Αν επιζήσει!) - δύσκολο, όσον οι κοινωνίες παραμένουν ταξικές, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία... (Η Ιστορία η ίδια)...
ΥΓ.: Ο κ. Ανδρέας Παπαδόπουλος, εκπρόσωπος Τύπου της ΔΗΜΑΡ, για τον οποίον έγραψε χθες η στήλη πως «ζήτησε να τεθεί εκτός νόμου η Χρυσή Αυγή», μας διευκρίνισε ότι η ακριβής του διατύπωση ήταν η εξής: «νομίζω ότι οι πρακτικές και η δράση της (σ.σ.: της Χ.Α.) είναι εκτός νόμου! Αρα είναι αποκλειστικά στην αρμοδιότητα του εισαγγελέα».
Δεκτή η διευκρίνιση και ευχάριστη! Διότι είναι όντως άλλο τα ποινικά αδικήματα, που επισύρουν τις προβλεπόμενες διώξεις κι άλλο η πολιτική δίωξη οποιουδήποτε πολίτη ή κόμματος…
ΣΤΑΘΗΣ
ΠΗΓΗ: enikos.gr
