Αναρωτιόμουν από καιρό σε ποιο σημείο συναντιώνται οι απόψεις των ακραίων αριστεριστών και δεξιών.
Στις υβριστικές αντιδράσεις πολλών «ανώνυμων εισαγγελέων» στα κοινωνικά δίκτυα εντόπισα το κοινό χαρακτηριστικό...
που δεν είναι άλλο από την απόδοση συλλογικής ευθύνης (συνοδευόμενης με απειλές) στους ανήκοντες σε άλλους «χώρους».
Το φαινόμενο είχαμε να το συναντήσουμε από την εποχή του Χίτλερ.
Έτσι, οι από χέρι άσπιλοι, άμωμοι και αναμάρτητοι, οι αυτοαναγορευόμενοι «επαναστάτες» και κριτές όλων των διαφωνούντων, αυτάρεσκοι και αλαζόνες, νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα (που τα’ μαθαν άραγε;) και εν είδει φανατικών μουζαχεντίν έχουν θέσει τους εαυτούς τους υπεράνω νόμου, ηθικής και πολιτικής, λειτουργούν σαν «ιδεοληπτικοί δήμιοι».
Η Δημοκρατία πρέπει γρήγορα ν΄ απαλλαγεί από τα πολιτικά λαμόγια (σε όποιο κόμμα κι αν κινούνται, γιατί βρίσκονται παντού) και μετά ν’ ασχοληθεί σοβαρά με αυτούς τους αυτόκλητους κουκουλο-κρανο-φόρους που εκφασίζουν το διάλογο και δοξολογούν την ανομία και τη βία.
