Του ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΟΥΣΗ
Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί έναν αστερισμό «συνιστωσών» (δηλαδή πολιτικών μορφωμάτων με επίκεντρο τον Συνασπισμό) και εκφράζει συν-θέσεις αλλά και αντι-θέσεις ιδεολογικού χαρακτήρα, προερχόμενες από παλαιότερα στελέχη και από νέους ακτιβιστές, οικολόγους, αριστερούς πολίτες κ.ο.κ.
Ο ριζοσπαστισμός του ΣΥΡΙΖΑ έχει κατά βάση κινηματικό χαρακτήρα, χωρίς τούτο να σημαίνει ότι δεν επωφελείται από τα πολιτικά κενά των θεσμών.
Η θεμελιακή διαφορά με το ΠΑΣΟΚ του 1981, πέραν των ιστορικών συγκυριών και του διεθνούς περιβάλλοντος, συνίσταται στο περιεχόμενο και στον στόχο της πρότασης εξουσίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ως στρατηγική τη δημιουργία μιας Μεγάλης Αριστεράς, η οποία θα καταρτίσει ένα κυβερνητικό πρόγραμμα και θα διεκδικήσει από τον λαό ψήφο εμπιστοσύνης. Στο πλαίσιο αυτό συγ-καλεί τα άλλα κόμματα και κινήματα να συστρατευθούν είτε σ' έναν (δευτερογενή;) Συνασπισμό είτε σ' ένα νέο (ενιαίο;) κόμμα.
Η πρόταση αυτή προσκρούει στην πάγια άρνηση του ΚΚΕ να αλλάξει την πολιτική του στάση στα ζητήματα συνεργασιών, στον έντονο αντιεξουσιαστικό χαρακτήρα των μικρότερων αριστερών/αριστερίστικων κινημάτων και στις επιφυλάξεις της Δημοκρατικής Αριστεράς ως προς την «ωριμότητα» ενός τέτοιου εγχειρήματος.
Για να μη μετατραπεί το σχέδιο ενότητας της Μεγάλης Αριστεράς σε προσωρινή συγκόλληση ασύμβατων ιδεολογιών, ιδεολογημάτων και πολιτικών θέσεων, χρειάζεται πολιτικός χρόνος επώασης.
Πρέπει οι βάσεις των αριστερών κομμάτων, που έχουν μέχρι σήμερα «ζυμωθεί» σε διαδικασίες συντροφικών μαχαιρωμάτων, να ανοίξουν τις αγκαλιές τους χωρίς καχυποψίες προς τους πρώην «εσωτερικούς τους αντιπάλους» και πρέπει ο ελληνικός λαός να στηρίξει και να πιστέψει, ότι η Νέα Αριστερή Ενότητα έχει σχέδιο, πρόγραμμα και ικανά στελέχη για να κυβερνήσει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το ΠΑΣΟΚ του 2012, ούτε το ΠΑΣΟΚ του 1981 έμοιαζε με τον ΣΥΡΙΖΑ του 2012.
Το 48% του ΠΑΣΟΚ και η σύνθεση των ψηφοφόρων του το 1981 δεν αντιστοιχεί στο 17% και τη σύνθεση των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ το 2012.
Ακόμα κι αν το αίτημα για αλλαγή μοιάζει κοινό στις δύο περιπτώσεις, ο ενθουσιασμός του λαού το 1981 δεν έχει τίποτα να κάνει με την οργή του λαού το 2012.
Ως βουλευτής της Δημοκρατικής Αριστεράς και - όπως κάθε αριστερός - ένθερμος υποστηρικτής της ενότητας, θέλω να πιστεύω, ότι μόλις σβήσουν τα φώτα της επικαιρότητας και της εκλογικής επικοινωνιακής πολιτικής, όλα τα αριστερά κόμματα, χωρίς τάσεις ηγεμονίας και δίχως αγκυλώσεις, θα σκύψουν σοβαρά πάνω στο θέμα και δεν θα διαψεύσουν ξανά τις ελπίδες των αριστερών (και όχι μόνο) Ελλήνων.
Υ.Γ. Για λόγους ιστορικής τάξης θέλω να επισημάνω, ότι ο όρος «κυβερνώσα Αριστερά» και η σχετική επιχειρηματολογία ήταν δική μου πρόταση, την οποία έκανα ως υποψήφιος υπερνομάρχης του ΣΥΡΙΖΑ το 2006, άλλα τότε είχε απορριφθεί «μετ' επαίνων».
ΠΗΓΗ: radar-gr
