Τελικά, τι είναι καλύτερο;
«Να πέφτεις από τα σύννεφα» ή «να πέφτεις από τα μπαλκόνια»;
Διότι, τελευταία, στην κοινωνία της Θεσσαλονίκης μοιάζει να είναι απείρως οδυνηρότερο το πρώτο από το δεύτερο.
Ίσως επειδή η συγκεκριμένη...
κοινωνία διαθέτει στις τάξεις της τον πρωταθλητή της πτώσης από μπαλκόνι, τον Χρήστο Ζαχόπουλο.
Ωστόσο, θα σύστηνα στους αγαπητούς συμπολίτες μου να μην πέφτουν από μπαλκόνια, μια που υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να σκοτωθούν. Αντίθετα καμιά «πτώση από τα σύννεφα» δεν στοίχισε ανθρώπινη ζωή.
Την ώρα που η βυζαντινοβριθής κοινωνία της Θεσσαλονίκης (με λίγο από θρησκευτικό Βυζάντιο και πολλούς βυζαντινισμούς) «πέφτει από τα σύννεφα», ο Λεωνίδας πρόλαβε να πέσει από το μπαλκόνι, και με το κρανίο του ανοιχτό καταμεσής της Μητροπόλεως διαψεύδοντας τους πολλούς «πιστούς» της γειτονιάς μας. Το θαύμα δεν έγινε, παρά πάσα θρησκευτική προσδοκία, αλλά ευτυχώς το σινεμά πατάει πιο στέρεα στη γη από τους θεούς κι έτσι δίνει πειστικότερες απαντήσεις στα διλήμματα. Για παράδειγμα, το αριστουργηματικό «Μίσος» του Ματιέ Κασοβίτς, μας πληροφορεί σοφά, ότι «σημασία δεν έχει η πτώση, αλλά η πρόσκρουση».
Αν έβλεπαν σινεμά οι τοπικοί «νονοί» θα είχαν καταλάβει ότι ο Λεωνίδας ήξερε και τη σημασία της πρόσκρουσης και ... κάτι από Βυζάντιο. Έτσι, θα αντιλαμβάνονταν ότι ο Λεωνίδας, παιδί της πιάτσας, με μεγάλη εμπειρία στη ζωή, θα πραγματοποιούσε μια ηχηρή πρόσκρουση, εφαρμόζοντας το βυζαντινό «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων».
Επίσης, αν έβλεπαν σινεμά, θα γνώριζαν ότι οι σοβαροί «νονοί» φροντίζουν να μη λένε πολλά και να μην γεμίζουν τον κόσμο με κασέτες.
Τέλος, η βυζαντινή διπλωματία θα τους δίδασκε, ότι δεν αφήνεις τον απέναντί σου δίχως «έξοδο κινδύνου» στη διαπραγμάτευση, γιατί θα βγάλει νύχια σαν τη στριμωγμένη γάτα.
Αυτά με τις πτώσεις από μπαλκόνι...
Αλλά αυτοί που πέφτουν από τα σύννεφα, ποιος ακριβώς τους ρίχνει;
Υπάρχει κάποιος από τους συλληφθέντες που το όνομά του δεν ήταν αντικείμενο καθημερινής γνώσης στις σχετικές συζητήσεις;
Υπάρχει όνομα, ανάμεσα στους συλληφθέντες, το οποίο στους καφενέδες «της μικρής μας πόλης» δεν έλαβε τουλάχιστον το εύσημο του «λαμόγιου» (ναι, τείνει να γίνει συνώνυμο του καταφερτζής);
Η μικρή μας πόλη τους γνωρίζει όλους, αλλά τους συναναστρέφεται... όλους.
Γι' αυτό και από καιρό έχει έρθει το τέλος της, όπως ακριβώς στα Γιάννενα του Δημήτρη Χατζή. Ευτυχώς, μερικοί άλλοι με το τέλος τους «ρίχνουν από τα σύννεφα» τους δήθεν νεφελοβατούντες συμπολίτες μας και ενίοτε γκρεμίζουν και συγκατοίκους του Θεού... εκεί στα σύννεφα.
Το τέλος της μικρής βυζαντινής μας πόλης;
ΠΗΓΗ: tvxs.gr
