Του Αντώνη Τριφύλλη
Η μαύρη χήρα είναι ένα αθώο ζωάκι. Μια όμορφη αράχνη. Εχει ισχυρότατο δηλητήριο και το χρησιμοποιεί για να εξοντώνει όποιο ζωΰφιο πιαστεί στον ιστό της ή για την άμυνά της.
Εχει όμως και μια ιδιότητα...
ιδιαίτερα απεχθή για τα αρσενικά. Τα τρώει. Ο κανιβαλισμός είναι συχνό φαινόμενο στη φύση.
Αλλά το να τρως τον σύντροφό σου, είναι για τα μέτρα μου ηθικώς απρεπές.
Η πολιτική, με την κρίση του 2007, διαπίστωσε, ότι η χρηματοοικονομική βιομηχανία έχει ξεφύγει. Αρρύθμιστη, ανεξέλεγκτη, πλούσια και αναιδής, αναστάτωσε κυβερνήσεις και λαούς και έφερε δυστυχία σε όλο τον κόσμο.
Στη συνέχεια, με την κρίση ομολόγων, κάποιοι πολιτικοί άρχισαν να αντιδρούν, ενώ η Μαύρη Διεθνής του κοπανιστού αέρα έβγαλε δόντια με τις εταιρείες αξιολόγησης, νύχια με τα ασφάλιστρα κινδύνου, αναίδεια με τις ανοιχτές γυμνές και μη συναλλαγές και φτερά κόνδορα πάνω από υπερχρεωμένες χώρες της ευρωζώνης. Τελικώς, ως μαύρη χήρα κανιβαλίζει στο σώμα τού όχι πάντοτε αθώου καπιταλισμού.
Η κυρία Μέρκελ, με τους συμμάχους της, τα παραγωγικά κεφάλαια των εξαγωγικών επιχειρήσεων της χώρας της, άρχισε τις αψιμαχίες. Αρχής γενομένης από την Ντοβίλ, όπου στα συντρίμμια Ελλήνων και Ιρλανδών πρότεινε σε πρώτη φάση τη συμμετοχή των ιδιωτικών κεφαλαίων στη διάσωση της Ελλάδος. Και σε δεύτερη, τη γενίκευση του μέτρου μετά το 2013 με την υλοποίηση του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθεροποίησης (EMS).
Δεν τα κατάφερε. Η συμμετοχή με το χαϊδευτικό PSI περιορίστηκε στην περίπτωση της Ελλάδας. Δόθηκε η διαβεβαίωση, ότι δεν θα εφαρμοστεί σε άλλες περιπτώσεις, όπου θα χρειαστεί παρέμβαση του αναμενόμενου νέου μηχανισμού ο οποίος επισπεύσθηκε για τις αρχές του 2012.
Τα Hedgs Funds δεν ικανοποιήθηκαν και δηλώνουν, ότι δεν θα συμμετάσχουν στο ελληνικό σχέδιο ό,τι κι αν λέει ο Νταλάρα, γιατί δεν είναι υποτακτικοί της Μέρκελ, και ότι αν προχωρήσουν οι Ευρωπαίοι σε υποχρεωτική απομείωση της αξίας των ελληνικών ομολόγων τους, που σημειωτέον έχουν αγοράσει στο 1/3 της τιμής τους από τη δευτερογενή αγορά, θα ενεργοποιήσουν τα ασφάλιστρα κινδύνου και θα προσφύγουν στη διεθνή Δικαιοσύνη.
Αυτή είναι δήλωση πολέμου. Και είναι φυσικό.
Παρά την τακτική υποχώρηση σε σχέση με τα ομόλογα της ευρωζώνης, η Μέρκελ δεν το βάζει κάτω. Πριν λίγες ημέρες, η εφημερίδα «Sueddeutsche Zeitung» αποκάλυψε έγγραφο, σύμφωνα με το οποίο Μέρκελ και Σαρκοζί θα επισπεύσουν την εφαρμογή της απόφασης του Συμβουλίου Κορυφής του περασμένου Ιουλίου για εφαρμογή του λεγόμενου φόρου Τόμπιν στις συναλλαγές της βιομηχανίας του χρήματος. Τώρα, στο τέλος του μήνα. Μέσα στην ελληνική θύελλα, η απόφαση αυτή ξεχάστηκε - από εμάς, βέβαια, γιατί οι δυο πλευρές δεν ξεχνούν. Ετσι, ο κ. Κάμερον έριξε την πρώτη ντουφεκιά στην προηγούμενη σύνοδο, και οι δυο ηγέτες της ηπειρωτικής Ευρώπης θα προχωρήσουν με διακυβερνητική απόφαση στο πλαίσιο της ευρωζώνης. Λέγεται, ότι οι Φιλελεύθεροι συγκυβερνώντες στο Βερολίνο είναι αποφασισμένοι να προκαλέσουν ρήγμα στον συνασπισμό, θεωρώντας ότι μια τέτοια απόφαση θα οδηγήσει τα τρυφερά αυτά κεφάλαια στις αγκάλες της Σιγκαπούρης και αλλού. Ταυτόχρονα, μαγειρεύονται οδηγίες στις Βρυξέλλες για τη λειτουργία των οίκων αξιολόγησης, των γυμνών ασφάλιστρων κινδύνου κ.ά. που απειλούν την λειτουργία των αδίστακτων κεφαλαίων.
Αν όλα αυτά δεν είναι πόλεμος, τότε τι είναι πόλεμος;
Βεβαίως, η έκβαση θα καθορίσει, αν η δημοκρατία και η πολιτική θα παραδοθούν στις ορέξεις των κεφαλαίων του μαύρου χρήματος και στους ιστούς της σπέκουλας. Οχι βέβαια ότι τα άλλα, τα παραγωγικά, είναι όλα άγια. Αλλά όλο και κάποιες θέσεις εργασίας δημιουργούν, όλο και συνεισφέρουν στην έρευνα, όλο και εφαρμόζουν κανόνες εταιρικής διακυβέρνησης. Και κυρίως, παράγουν χρήσιμα προϊόντα και υπηρεσίες.
Το κοινωνικό σύνολο δεν πρέπει να αγνοείται στην αποκομιδή του κέρδους, λένε κάποιοι.
Και το κέρδος δεν πρέπει να πηγαίνει σε τρύπες κρατικών ελλειμμάτων ή θησαυροφυλακίων μεγιστάνων, χωρίς να συνεισφέρει στην ανταγωνιστικότητα μιας χώρας.
Ο κόσμος που μας προτείνουν τα κεφάλαια του πολέμου, είναι ένας κόσμος που ροκανίζει τα θεμέλια της κοινωνίας και του συστήματος.
Τελικώς, η χρηματοοικονομική βιομηχανία είναι μια μαύρη χήρα που, αφού συνουσιαστεί με το αρσενικό της, στη συνέχεια το τρώει.
Κάποτε το σύστημα πρέπει να αντιδράσει. Γιατί αν δεν αντιμετωπιστεί το φαινόμενο του κανιβαλισμού που λέγαμε, τότε εμείς μεν θα υποφέρουμε κι άλλο, αλλά και το άλλο επικίνδυνο είδος για τη δημοκρατία, που έχει σχεδόν εξαφανιστεί, μπορεί να επανέλθει.
Μιλάω βέβαια για τις «κόκκινες χήρες». Που κι αυτές, αφού έφαγαν τα παιδιά τους, τους υπηκόους τους και ό,τι άλλο, τελικώς έφαγαν τον εαυτό τους. Και ησυχάσαμε. Προσωρινά.
ΠΗΓΗ: tanea.gr
