Του ΓΙΩΡΓΟΥ Χ. ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ
«Έχετε λαλήσει;» ρωτάει ο δημοσιογράφος τον πολιτικό με… γαλατική, πληθυντική ευγένεια.
«Όχι εγώ, οι άλλοι…» απαντά ο δεύτερος.
Ποιος, τελικά, έχει λαλήσει; Ποιος έχει...
κόψει το καπίστρι; Αυτοί που έχουν χάσει τη δουλειά τους, το μαγαζί τους, το σπίτι τους, τα όνειρά τους, οι τρελοί από απελπισία, ή μήπως οι περίφημοι Her Omnes(κύριοι των πάντων) του Κάφκα, εκείνοι που ξεχειλίζουν από ένα ολοκληρωτικό Εγώ, οι διαβρωμένοι και διεφθαρμένοι από την libido dominanti, δηλαδή οι τρελοί από αλαζονεία και εξουσιολαγνεία;
Τα ερωτήματα, όπως διατυπώνονται, ενέχουν μία ταξική διάσταση, καθώς είναι αλήθεια, ότι όλοι παραληρούν, και το παραλήρημα, σύμφωνα με τον Λακάν, «κάτι θέλει να πει». Άλλα, όμως, σημαίνει ο παραληρηματικός λόγος για τους «πάνω» κι άλλα για τους «κάτω».
Οι πολιτικές ελίτ και οι έχοντες δύναμη μπορούν να διαχειρίζονται την «τρέλα» τους, ασκώντας την σε βάρος των άλλων, κυρίως των «κάτω», με θεσμικό και νόμιμο τρόπο. Οι «κάτω» καταφεύγουν στο χημικό ζουρλομανδύα ή στην αυτοχειρία.
«Δεν διάβασα το Μνημόνιο» επιμένει ο πολιτικός, «απολογούμαι, λογοδοτώ», και μας στέλνει αδιάβαστους, καθώς ζητά να του αναγνωρίσουμε τη γενναιότητα της αυτοκριτικής.
Όμως, ποιος θα τιμωρηθεί για τις εκατοντάδες χιλιάδες των ανέργων, για τα ματαιωμένα όνειρα των νέων, για τις χρεοκοπίες, για όσους έχασαν το σπίτι τους, για τα εκατομμύρια των συμβολικών θανάτων, γιατί ο άνεργος, ο άστεγος, ο ματαιωμένος, είναι ένας ζωντανός νεκρός, όπως έλεγε ένας άστεγος της οδού Πειραιώς.
Γι’ αυτούς τους θανάτους, λοιπόν, ποιος πολιτικός θα λογοδοτήσει;
Το ερώτημα που απευθύνουν οι πολίτες δυστυχώς δεν διαπερνά την ηχομόνωση των τειχών του πολιτικού συστήματος. Εκεί το δράμα αφορά μόνο το «αίμα» και τις «ανθρωποφαγίες», που έχουν ως στόχο τους θώκους της εξουσίας, τη μανία της εξουσίας και της συσσώρευσης δύναμης (οικονομικού ή πολιτιστικού κεφαλαίου). Γι’ αυτό ο κυρίαρχος πολιτισμός της εποχής μας (μανιακός καπιταλισμός) είναι ενοφθαλμισμένος από την μανιο-κατάθλιψη (διπολική διαταραχή).
Το εκκρεμές της ζωής των ανθρώπων και των κοινωνιών κινείται από τον ένα πόλο στον άλλο με όλο και μεγαλύτερη ταχύτητα, χωρίς σημείο ισορροπίας και ανάπαυσης (αρμονίας).
Όλα τα παραπάνω δεν μαρτυρούν, απλώς, μια αλλαγή της πολιτικής και της οικονομίας αλλά και την μετάλλαξη του ανθρώπου.
Ο άνθρωπος πλέον τίθεται πέρα και πάνω (ως επιθυμία) από τη φύση και σε λίγο και από τη φύση του (κλωνοποίηση, ρομπότ με συνείδηση κ.ά.).
Γι’ αυτό η σημερινή κρίση θα πρέπει να ειδωθεί και ως ανάγκη διατύπωσης ενός νέου συστήματος ηθών, που θα απαντάει στη σήψη της κυρίαρχης κουλτούρας του απίστευτου εγωτισμού και ναρκισσισμού, που θα είναι ένα εναλλακτικό και συνάμα γοητευτικό σύστημα συλλογικών αξιών και κανόνων, όπου το άτομο θα ανθίζει μέσα από την ομάδα, η οποία θα αναγνωρίζει στον καθένα το ταλέντο και το Πρόσωπό του.
ΠΗΓΗ: radar-gr
