Του Ρούσου Βραννά
Ούτε στα δάκρυα ούτε στον θυμό τους.
Δεν πιστεύουμε τίποτα πια.
Τέτοιες μέρες που η γερμανική ηγεσία ετοιμάζεται να παραδώσει ό,τι έχει ακόμη απομείνει από την παλιά Ευρώπη στις αγορές και...
σε λοιπές μη δημοκρατικές δυνάμεις, δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε πως είναι γνήσιος ο θυμός της, που οι αγορές εκβιάζουν ξανά την ευρωζώνη. Δεν πιστεύουμε τίποτα πια.
Μόνο ρωτάμε. Μπορεί η δημοκρατία να επιβιώσει στη νέα Ευρώπη;
Κοκτέιλ μολότοφ απεργίες, πορείες και διαδηλώσεις δεν κατάφεραν να ανατρέψουν τόσες κυβερνήσεις, όσες έχουν μέχρι τώρα ανατρέψει οι αγορές στην Ευρώπη, σχολίαζε πρόσφατα ο συνταγματολόγος Ντομινίκ Ρουσό στην εφημερίδα «Λε Μοντ».
«Τι βλέπουμε σήμερα;» έγραφε. «Τις αγορές να αναθέτουν την πολιτική διαχείριση της κοινωνίας σε πολιτικούς. Τις αγορές να τους αφήνουν να κυβερνούν, όσο οι αποφάσεις αυτών των πολιτικών δεν έρχονται σε σύγκρουση με τα συμφέροντά τους. Τις αγορές να τους απολύουν, μόλις θεωρήσουν ασύμφορες αυτές τις αποφάσεις. Τις αγορές να τους αντικαθιστούν με ανθρώπους, που δεν έχουν λαϊκή νομιμοποίηση».
Πόσο, όμως, είναι αντίθετα τα συμφέροντα της γερμανικής ηγεσίας της Ευρώπης με τα συμφέροντα αυτών των αγορών;
Οι Αμερικανοί, που είναι πρακτικοί άνθρωποι, δεν παύουν να αναρωτιούνται όλον αυτό τον καιρό που παρακολουθούν τους κλυδωνισμούς της ευρωζώνης: Μα, γιατί οι Γερμανοί δεν βάζουν την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να τερματίσει τις επιθέσεις στα ομόλογα των υπερχρεωμένων ευρωπαϊκών χωρών;
Μια απάντηση σε αυτή την απορία δίνει ο Ραλφ Ορλόφσκι, με μια ανάλυσή του στο πρακτορείο Ρόιτερ: «Είναι πολύ απλό. Δεν θέλουν να τελειώσουν αυτές οι επιθέσεις.
Για τους Γερμανούς, οι επιθέσεις των αγορών στα χρέη της Ιταλίας, της Ελλάδας, της Πορτογαλίας και της Ισπανίας δεν είναι ένα πρόβλημα, αλλά ένα όπλο που θέλουν να το εκμεταλλευτούν. Κοιτάξτε πόσα έχουν αποκομίσει μέχρι τώρα από αυτό.
Ολες αυτές οι χώρες εφαρμόζουν σήμερα αυστηρή λιτότητα για να βγουν από τα ελλείμματα.
Οι ανεπαρκείς κυβερνήσεις τους ανατράπηκαν.
Και είναι πολύ πιθανό η ευρωζώνη να γίνει επιτέλους όπως οι Γερμανοί την ήθελαν πάντα: μια δημοσιονομική ένωση με αυστηρή λιτότητα και με απελευθερωμένη αγορά εργασίας.
Τίποτα από αυτά δεν θα είχε συμβεί χωρίς τις επιθέσεις των αγορών στις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας».
Γιατί οι Γερμανοί να εγκαταλείψουν, λοιπόν, τώρα τις πιέσεις; Τώρα που βρίσκονται τόσο κοντά σε μια ακόμη πιο γερμανική ευρωζώνη που πάντα επιθυμούσαν; Τώρα που σέρνουν από τη μύτη τη Γαλλία; Τώρα που οι αγορές κάνουν πραξικοπηματικά όσα ήθελαν πάντα αλλά δεν μπορούσαν να κάνουν δημοκρατικά οι Γερμανοί;
Ας εξανίστανται όσοι πιστεύουν ότι αυτή η γερμανική Ευρώπη δεν βρίσκεται πια με το μέρος της δημοκρατίας. Ας διαμαρτύρεται ο Χέριμπερτ Πραντλ στην εφημερίδα «Ζιντόιτσε Τσάιτουνγκ» πως «αυτό που χρειάζεται είναι κούρεμα του χρέους και όχι κούρεμα της δημοκρατίας».
Άλλα πιστεύουν οι Γερμανοί: πως ένα επιτυχημένο πραξικόπημα δεν είναι ποτέ προδοσία.
ΠΗΓΗ: tanea.gr
