Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΣΤΕΡΓ. ΜΠΕΛΛΕ
Συγγραφέα-Πανεπιστημιακού
Η κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου, αναμφίβολα, δεν μπόρεσε να πείσει την ελληνική κοινωνία, για μια συμπόρευση.
Οι λόγοι πολλοί, μα όχι του παρόντος.
Κανένας, όμως, δεν προέβλεπε πως η προσφιλής, αδόκιμη προειδοποίησή του «θα μας πάρουν...
με τις πέτρες» - που μηρύκαζε απ' το βατήρα της αντιπολίτευσης με αφορμή την ατιμωρησία στα σκάνδαλα και τη διαφθορά - θα έπαιρνε τόσο πρόωρα και αδυσώπητα την προφητική εκδίκησή της και μάλιστα απ' τον ίδιο.
Από 28ης Οκτωβρίου, ο χρόνος αρχίζει να μετρά διαφορετικά για την Ελλάδα και τους συστημικούς πρωταγωνιστές της. Το όριο, από το «ευγενές» σπορ του γιαουρτιού - προσφιλέστερου των αβγών - φτάνει σε κείνο της αμφισβήτησης του συστήματος, της ρήξης, με οριακό σημείο αιχμής τις παρελάσεις.
Η Ιστορία αλλάζει αφήγηση, με τις εκπλήξεις - προσφιλές άθυρμά της - να διαδέχονται η μια την άλλη. Στο κάδρο της ο έφηβος καταγγέλλει και καταυγάζει μια κοινωνία που αξίζει μόνο τη μούντζα. Το πολιτικό σύστημα καταρρέει, επειδή έχασε κάθε ηθική υπόσταση, κάθε εμπιστοσύνη απ' το ιστορικό υποκείμενο, δηλαδή το λαό. Κράτος και πολιτεία - ακραιφνείς εγγυητές της κοινωνικής συνοχής - αγνόησαν παντελώς την αξιωματική ιστορική αρχή, πως τίποτε δεν θεμελιώνει την ενότητα και συνοχή χωρίς δικαιοσύνη κι ελευθερία.
Μια εξέγερση για να λειτουργήσει τελεσφόρα και συναρπαστικά, πρέπει να έχει ηθική υποστήριξη, να διαθέτει «γιατί», να αφηγείται και να διευκρινίζει αναφανδόν «εν ονόματι» ποίας (αρχής, αξίας, ιδέας, οντότητας, σκοπού κλπ.) ομνύει. Αν πρόκειται, δηλαδή, για την πατρίδα, τη δημοκρατία, τη θρησκεία, το σοσιαλισμό, τον πόλεμο κατά της διαφθοράς, των πελατειακών σχέσεων κ.λπ. Οταν η αντίδραση φορέσει τον όποιο ιδεολογικό μανδύα, τότε ανοίγει ο ασκός του Αιόλου, νομιμοποιείται το χέρι που ανοίγει την πόρτα του φρενοκομείου και των ποικιλώνυμων θαλάμων του (μίσος, διχασμός, σχιζοφρένεια κ.λπ.). Νωπό, κραυγαλέο ιστορικό παράδειγμα, στα καθ' ημάς, ο Εμφύλιος.
Το ανώτατο πολιτικό προσωπικό του συστήματος - στιγματισμένο από έλλειμμα παιδείας - φαίνεται να μην έχει εγκύψει στο Μέγα Αλέξανδρο και την πολιτική στάση του, όταν έχυνε το νερό στην καυτή άμμο, γιατί δεν αρκούσε για όλους.
Αγνοεί τα λόγια-υποθήκη του Οργουελ, σχετικά με τον τρόπο ζωής των βρετανών πολιτικών, που δεν αποτελεί υποκειμενική τους υπόθεση, αλλά άκρως πολιτική: «όταν πεινάγαμε και πείναγαν κι αυτοί, το αντέχαμε. Οταν εκείνοι καλοπερνούσαν κι εμείς πεινάγαμε, τότες η πείνα μας ήταν ανυπόφορη».
Ισως, οι Ελληνες να δέχονταν να υποστούν τούτες τις θυσίες, αν είχαν την αίσθηση, πως όλοι ανεξαιρέτως συμμετέχουν ανάλογα με το βαλάντιό τους σ' αυτές. Και, μάλιστα, πρώτοι και καλύτεροι οι ιθύνοντες, αφού σύμφωνα με τον διαχρονικό και εύστοχο Ισοκράτη «το της πόλεως όλης ήθος ομοιούται τοις άρχουσι».
Βιώνουμε, αντίθετα, μια κάστα πλουτοκρατών, που ζει, κινείται, βασιλεύει πάνω κι έξω από κρίση και νόμους, αφού οι ίδιοι οι νόμοι αποτελούν την ισχύ τους.
Τούτης της ελίτ (πολιτικής, οικονομικής, χρηματιστηριακής, μιντιακής) τα συμφέροντα είναι διαμετρικά αντίθετα από κείνα της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας, των μόνιμων υποζυγίων και εμπροσθοφυλάκων.
Το παλιό πρελούντιο τούτων των χρυσοκάνθαρων της οπισθοφυλακής: «πολεμήστε για να δοξαστούμε», μεταλλάχτηκε ασύστολα στο «πληρώστε για να σωθούμε».
Με αλογάριαστα δισ. ευρώ στις ελβετικές τράπεζες αφουγκράζονται το ποδοβολητό των εξελίξεων, προσπαθώντας, ακόμα και να τις επηρεάσουν ποικιλότροπα, για την επόμενη μέρα της αισχροκέρδειας και της σκύλευσης της ζώνεκρης και «πρόστυχης» Ελλάδας.
Τούτης της δράκας τα συμφέροντα ανέχεται, εκφράζει και υποθάλπει το πολιτικό μας σύστημα. Το γεγονός πως δεν έχει τιμωρηθεί κανείς για το κατάντημα μιας χώρας, που κατά τον πολυπράγμονα Ευάγγελο Βενιζέλο «εξακολουθεί να είναι μια από τις 30 πλουσιότερες του κόσμου σε απόλυτους αριθμούς», απαυγάζει το εύρος της αχαλίνωτης διαφθοράς και κυνικότητας.
Και αποτελεί τούτο τη θανατηφόρα φάγουσα στο σώμα της Ελλάδας, τη χαίνουσα και αστέρευτα αιμάσσουσα πληγή της μεγάλης έλλειψης εμπιστοσύνης της συντριπτικής πλειονότητας, στο σύστημα.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
ΠΗΓΗ: radar-gr
