Του Ρούσσου Βρανά
Ο πόνος των άλλων είναι πάντα λιγότερος από τον δικό μας.
Στον ιταλικό ανήφορο, οι γείτονές μας μπήκαν και αυτοί σε μια σκοτεινή σήραγγα, με την υπόσχεση πως σε δύο χρόνια θα δουν τις πρώτες ακτίνες φωτός.
Φτάνει να σηκώσουν αδιαμαρτύρητα στους...
ώμους τους τα βάρη μιας λιτότητας 35 δισεκατομμυρίων.
Με ακόμη υψηλότερους φόρους στα σπίτια τους, ακόμη μεγαλύτερους φόρους στις συναλλαγές τους, ακόμη βαρύτερους φόρους στα καύσιμα. Ολα αυτά σε μια χώρα στην οποία τα φορολογικά βάρη, που ανέρχονται ήδη στο 45% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος της, είναι από τα υψηλότερα στην Ευρώπη.
Ούτε αυτά τα μέτρα όμως δείχνουν να ικανοποιούν την «Ουάσιγκτον Ποστ».
Σε κύριο άρθρο της, η αμερικανική εφημερίδα υποδεικνύει στον νέο ιταλό Πρωθυπουργό, πως ούτε οι αυξήσεις στους φόρους ούτε οι μειώσεις στις συντάξεις είναι αρκετές και πως το πιο σημαντικό από όλα είναι να απελευθερώσει την αγορά εργασίας, όπου η εργατική νομοθεσία καθιστά σχεδόν αδύνατες τις απολύσεις σε επιχειρήσεις που απασχολούν περισσότερους από 15 εργαζομένους. «Οσες κυβερνήσεις είχαν επιχειρήσει την κατάργησή της στο παρελθόν», επισημαίνει η εφημερίδα, «είχαν προσκρούσει σε ένα τείχος διαμαρτυριών από τα πανίσχυρα εργατικά συνδικάτα».
Γιατί η αμερικανική εφημερίδα προτείνει για την Ιταλία, εκείνο ακριβώς που δεν επιτρέπει σήμερα στις ΗΠΑ να βγουν από την κρίση;
Η κατάρρευση της Γουόλ Στριτ έσβησε μέσα σε λίγους μήνες 8 εκατομμύρια θέσεις εργασίας στις ΗΠΑ. Για να επιστρέψει η χώρα σε συνθήκες πλήρους απασχόλησης (δηλαδή κάτω του 5% ανεργία), θα χρειαστούν περισσότερες από 20 εκατομμύρια νέες θέσεις εργασίας, υπολογίζει ο Λες Λίοπολντ, διευθυντής του Ινστιτούτου Εργασίας. Και στο μεταξύ, όπως χωλαίνει σήμερα η αμερικανική οικονομία, θα έχει χαθεί έως τότε μια ολόκληρη γενιά.
Γιατί δεν υπάρχουν σήμερα δουλειές ούτε στην Αμερική ούτε στην Ευρώπη;
Επειδή τα μέτρα αφαίρεσαν εισόδημα από τους πολίτες και ζήτηση από την οικονομία.
Χωρίς ζήτηση, οι επιχειρήσεις ούτε επενδύουν ούτε προσλαμβάνουν.
Θα μπορούσε να τις υποκαταστήσει το κράτος. Γιατί δεν το κάνει;
Επειδή πίσω από τις κυβερνήσεις κρύβεται μια οικονομική ολιγαρχία που υποστηρίζει ένα ψέμα: πως δηλαδή οι νέες θέσεις εργασίας προκύπτουν μόνο όταν μειώνονται οι δημόσιες δαπάνες και όταν απελευθερώνεται η αγορά εργασίας.
Δεν μπήκε, όμως, ποτέ στον κόπο να εξηγήσει, πώς αυτό θα δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας. Δεν μπορεί να το εξηγήσει. Επειδή κανείς δεν μπόρεσε ποτέ να δημιουργήσει δουλειές, κόβοντας δουλειές.
Με δυο λόγια,η «Ουάσιγκτον Ποστ» λέει για την περίπτωση της Ιταλίας, ό,τι ακριβώς λένε, για άλλες χώρες που βρέθηκαν σε παρόμοια κατάσταση, άλλα κατεστημένα μέσα ενημέρωσης, τα οποία ηδονίζονται να αναζητούν ενόχους ανάμεσα σε «οκνηρούς» εργαζομένους και «πάμπλουτους» συνταξιούχους.
Για πόσο ακόμη θα εμπιστευόμαστε την ενημέρωσή μας, σε εκείνους που παρατηρούν τη φτώχεια των άλλων σαν ηδονοβλεψίες;
ΠΗΓΗ: tanea.gr
