Του ΓΙΑΝΝΗ ΞΑΝΘΟΥΛΗ
(...) κάθομαι και σκέφτομαι, καθώς μπαίνουμε στα «Νικολοβάρβαρα» με ΟΛΟ αυτό το οικονομικά πυροβολημένο καθεστώς ΣΥΝ τη βία, την εγκληματικότητα, τους ευγενείς...
τοξικομανείς στην οδό Σκουφά.
«ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΑΣ ΚΑΝΩ ΜΙΑ ΕΡΩΤΗΣΗ;», τους ξεπεσμένους βουλευτές (που πληρώνονται καλύτερα από εμένα κι από εσάς), τα χαράτσια και την αργόσυρτη μιζέρια της «αριστερής» αυτιστικής φλυαρίας. Ο κύριος Παπαδήμος με τα υπέρ και τα κατά, με το ΛΑΟΣ στα ρεβέρ του παντελονιού κι όλα όσα φαντάζουν, όντως, εξωπραγματικά, υποτίθεται ότι μοχθεί να μας περάσει από τον Αμαζόνιο ερήμην των πιράνχας. Κι εμείς παθητικά, με λιβάνια, προσευχές, μαγιοβότανα και φανουρόπιτες, προσδοκούμε...
Φυσικά, παρά τα τόσα που βαραίνουν τις μέρες μας, ψιλοχαζεύουμε και καμιά αναιδώς στολισμένη βιτρίνα με γιορταστικό ήθος! Ανθρώπινο!
Και τα μάτια δακρύζουν ενθυμούμενοι πόσο αναισθήτως προσπερνούσαμε κάποτε τις φτηνές βιτρίνες... Θέλαμε το ακριβό. Το αντάξιο στην παγκοσμιοποιημένη ξιπασιά μας!!!
Τέλος πάντων, έτσι έχει η κατάσταση και πάλι καλά που δεν φορολογούνται - ΑΚΟΜΗ - και τα βλέμματά μας. Ολα είναι πλέον πιθανά και απίθανα.
Στο μεταξύ τα στίφη των ζητιάνων, που ήρθαν από τις ευρωπαϊκές ημιβαλκάνιες χώρες, απορούν ΠΟΥ ΠΗΓΕ η διάσημη ελληνική φιλανθρωπία!
ΓΙΑΤΙ δεν μας συγκινεί πλέον η μάνα με τα είκοσι νοικιασμένα από άλλη μάνα παιδιά, που κάθεται έξω απ' την Εθνική Τράπεζα στο Κολωνάκι;
ΠΟΥ είναι η μαλακή καρδιά του νεοέλληνα, που γλύκαινε όταν συνέδραμε τον εικοσιπεντάχρονο μαντράχαλο με το πόδι, το γεμάτο πληγές (να σιχαίνεσαι τη ζωή σου);
ΠΟΥ είναι τα δάκρυα για την ορφανή απ' το Τατζικιστάν, που έχει να φάει κρέας από τότε που ζούσε ο Μιχαήλ Στρογκόφ;
Πού πήγε λοιπόν η ευαισθησία μας και δεν μας γονατίζει η νοσταλγία, όταν πλανόδιες ορχήστρες αναρχορουμάνων παίζουν την τρυφερή μελωδία «Εγώ για σένα πέρασα βλενόρροια και λουμπάγκο»; (...)
(...) Μακάρι να είχαμε έναν πολιτικό, ο οποίος να διέθετε τον μισό όρχι του Βρετανού ευρωβουλευτή Νάιτζελ Φάρατζ, που δεν μασάει...
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
ΠΗΓΗ: radar-gr
