Λένε μερικοί, πως οι κοινωνικοί αγώνες πρέπει να έχουν και αυτοί τα δικά τους λογιστικά βιβλία, όπως περίπου οι επιχειρήσεις.
Μια στήλη αριστερά, μια στήλη δεξιά, με μια γραμμή του χάρακα να τις χωρίζει στη μέση. Στη μια μεριά το ενεργητικό, στην άλλη το...
παθητικό. Επειδή κάποτε έρχεται η ώρα του απολογισμού.
Ετσι κάνουν και με τους κοινωνικούς αγώνες στην Αργεντινή, από τότε που ο λαός της εξεγέρθηκε για να αποτινάξει τον ζυγό του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, μια χριστουγεννιάτικη μέρα πριν από δέκα χρόνια.
Στη μια στήλη, το μέγεθος και η ζωντάνια της εξέγερσης.
Στην άλλη, η αδυναμία της να ανατρέψει το σύστημα.
Ο απολογισμός είναι αρνητικός. Στη χώρα που γεννήθηκε ο Τσε, το σύστημα νεκραναστήθηκε. Μάρτυρας αδιάψευστος οι τράπεζες.
Εκείνα τα Χριστούγεννα δεν είχε απομείνει όρθια καμιά στους δρόμους του Μπουένος Αϊρες. Σήμερα, οι προσόψεις τους λαμποκοπούν ολοκαίνουργιες, προστατευμένες από ένοπλους φρουρούς.
Μια απορία διατυπώνει ο κοινωνιολόγος Γκιγιόμ Σαμπέν: Αραγε σε ποια στήλη θα πρέπει να καταχωρίσουμε όλο εκείνο το ενθουσιώδες πλήθος, όλους εκείνους τους άνδρες και τις γυναίκες που διαδήλωναν κροταλίζοντας με τα κουτάλια τις κατσαρόλες τους και φωνάζοντας «Que se vayan todos!» («Να φύγουν όλοι!»);
Στους νικητές ή στους ηττημένους;
Οι παλιές ιστορίες έχουν μια γοητεία. Επαναλαμβάνονται από στόμα σε στόμα.
Μια από αυτές λέει πως το σύστημα θα πέσει, όπως πέφτουν κάποτε οι τυραννίες.
Ζει άραγε μέχρι στις μέρες αυτή η ιστορία, μόνο και μόνο επειδή αρέσει στους ανθρώπους να ακούνε ιστορίες με αίσιο τέλος; Ή μήπως επειδή θέλουν ιστορίες που βάζουν αντιμέτωπους το καλό με το κακό, για να μπορούν εύκολα να ταυτίζονται με το ένα και να αποδιώχνουν το άλλο;
Το σύστημα δεν είναι πια στη σημερινή Αργεντινή το τέρας που ήταν άλλοτε.
Το καλό και το κακό είναι πιο δυσδιάκριτα. Ομως, σημαίνει άραγε αυτό, πως οι άνθρωποι πρέπει να περιμένουν, ώσπου οι κοινωνικές συνθήκες να ξαναγίνουν τόσο άνισες όσο ήταν κάποτε για να απαιτήσουν την ισότητα; αναρωτιέται ο Γκιγιόμ Σαμπέν.
Οι παλιές ιστορίες δείχνουν τον δρόμο. Τότε, το πεδίο των αγώνων ήταν η καθημερινή ζωή. Γείτονες γίνονταν σύντροφοι, φίλοι, κοινότητες. Η πολιτική ανάβλυζε μέσα από την καθημερινή ζωή. Οι άνθρωποι λίγο νοιάζονταν αν το παρόν που δημιουργούσαν στον συνοικισμό τους, στην πόλη τους, ήταν στην αρχή μειοψηφικό. Οι κοινωνικοί αγώνες τους ξεπερνούσαν τα περιθώρια, έβγαιναν έξω από τις στήλες των λογιστικών απολογισμών, ανατρέποντας την τάξη των πραγμάτων, αρχίζοντας από τις σχέσεις των ανθρώπων στην καθημερινή ζωή.
Τι απομένει σήμερα από εκείνη την εμπειρία; Στην επίσημη πολιτική, ελάχιστα πράγματα.
Ομως, στην καθημερινή ζωή, κάτι εξακολουθεί να ξεφεύγει από τα όρια.
Κάμποσοι τρελοί εξακολουθούν να κάνουν συνελεύσεις στις γωνιές των δρόμων.
Και στα λαϊκά συσσίτια μπορεί κανείς να διαβάσει αφίσες που γράφουν:
«Seguimos resistiendo en la calle, cocinando ideas!» («Εξακολουθούμε να αντιστεκόμαστε στον δρόμο, μαγειρεύοντας ιδέες!»).
ΠΗΓΗ: tanea.gr
