Του Γιώργου Καρελιά
Αντε και υπέγραψε ο Σαμαράς.
Αντε και την πήραμε (να τη δούμε πρώτα...) την ψυχοβγαλτική αυτή δόση.
Και μετά;
Δεν λέμε ότι όλα αυτά που συνέβησαν τις τελευταίες μέρες ήταν ήσσονος...
σημασίας. Δεν τα προσπερνάμε έτσι.
Διότι είναι το άκρον άωτον της ανοησίας αυτό που είπε ένας «φίλος του Σαμαρά», ότι η απειλή των Ευρωπαίων με τη δόση είναι «χάρτινη». Οπως είναι ανοησίες όσα εκτοξεύονται από την αντίθετη πλευρά, την αριστερή ας πούμε, ότι αυτή η «κινδυνολογία» με τη δόση εξυπηρετεί τους ανομολόγητους σκοπούς της Μέρκελ και του Σαρκοζί, της διεθνούς των τραπεζιτών, των ξένων και εγχώριων συμφερόντων.
Δεν λέω, μπορεί η δόση να εξυπηρετεί και κάποια από αυτά τα συμφέροντα. Ιδίως τα εγχώρια, που εξαρτώνται από τον τραπεζικό δανεισμό (και ποιος δεν εξαρτάται, εδώ που τα λέμε. ακόμη και η εφημερίδα αυτή μπορεί σε λίγες μέρες να μην υπάρχει, αν έτσι είναι οι βουλές των τραπεζιτών). Μπορεί, επίσης, να πληρωθούν οι μισθοί και συντάξεις του Δεκεμβρίου και χωρίς τη δόση αυτή. Κάτι θα σκαρφιστεί την τελευταία στιγμή ο Βενιζέλος και θα κάνουν όλοι κουτσά-στραβά Χριστούγεννα. Και μετά;
Αυτό το «μετά» είναι το χειρότερο.
Αυτό που κάνουν ότι υποκρίνονται πως δεν καταλαβαίνουν όσοι χρησιμοποιούν τέτοια επιχειρήματα (από τον δεξιό φίλο του Σαμαρά ώς τον αριστερό που «σνομπάρει» τη συζήτηση για τη δόση) είναι ότι δεν υπάρχει «μετά» χωρίς τις (πολλές) δόσεις. Οι ανάγκες της χώρας είναι απολύτως συνδεδεμένες με τα ευρωπαϊκά δάνεια.
Για να είμαστε απολύτως ακριβείς, υπάρχει ένα «μετά», αλλά αυτό δεν θα είναι όπως το «σήμερα». Και αυτό το παραδέχονται οι πιο σοβαροί, απ' όσους προτείνουν να σταματήσει η χώρα να παίρνει δάνεια, να κηρύξει στάση πληρωμών και να αλλάξει νόμισμα.
Γνωρίζουν, ότι θα ακολουθήσει μια δεκαετία πολιτικής και κοινωνικής ερημοποίησης, που δεν θα έχει καμία σχέση με αυτά που ζούμε σήμερα. Το είπε και ο Τσίπρας, απαντώντας και σε κάποιους δικούς του, που κάθε τρεις και λίγο ζητούν να επιλέξουμε το δρόμο προς την ερημοποίηση. «Αν το δίλημμα είναι ευρώ της κυβερνητικής λεηλασίας ή δραχμή της ολοκληρωτικής καταστροφής, εμείς δεν επιλέγουμε κάτι μεταξύ αυτών των δύο», είπε ο Τσίπρας.
Προσοχή στη διατύπωση: δραχμή της ολοκληρωτικής καταστροφής!
Και τι επιλέγουμε; Ιδού το μεγάλο δίλημμα για το «μετά».
Οι υπερπατριώτες (ή απλώς ανόητοι), που πίεζαν τον Σαμαρά «να μην υπογράψει» (κι εκείνος τους έγραψε κανονικά, υπέγραψε και καλά έκανε), και οι αριστεροί - ιδιαίτερα ένα μεγάλο τμήμα της πάλαι ποτέ Ανανεωτικής Αριστεράς, κάποιοι που παραμένουν στον Συνασπισμό και κάποιοι που πήγαν με τον Κουβέλη - έχουν το ίδιο πρόβλημα: θέλουν κάτι που δεν γίνεται.
Οι πρώτοι θέλουν να παίρνουμε μεν τα ευρωπαϊκά δάνεια, αλλά να παριστάνουμε και λίγο τους μάγκες στους κουτόφραγκους. Και οι δεύτεροι τον περίφημο «άλλο δρόμο» προς τον ευρωπαϊκό παράδεισο, που δεν υπάρχει.
Υπήρχε τις προηγούμενες δεκαετίες, εμείς καταναλώσαμε τα αγαθά του, αλλά μείναμε στην κατανάλωση. Τώρα το πληρώνουμε.
Συμπέρασμα: Οπως είπε και ο Γερμανός Ράιχενμπαχ, η χώρα δεν έχει πιάσει ακόμη πάτο.
Κάποια στιγμή θα τον πιάσει και θ' αρχίσει να ξανανεβαίνει.
Το πότε και πώς θα γίνει αυτό, δυστυχώς, δεν εξαρτάται μόνο από εμάς. Η κατάσταση στην ευρωζώνη είναι πολύ δύσκολη. Ποια επίδραση θα έχει στα δικά μας; Θετική; Αρνητική; Εξαρτάται. Ουδείς γνωρίζει. Σε κάθε περίπτωση, μάλλον είναι καλύτερο να είσαι μέσα σε ένα καράβι που κινδυνεύει στο φουρτουνιασμένο πέλαγος (διότι μπορεί να χωρέσεις σε καμιά σωσίβια λέμβο), παρά να κολυμπάς μόνος σου προς το άγνωστο.
Κι επειδή αυτή η κατάσταση δεν θα λήξει σήμερα-αύριο, η στοιχειώδης υποχρέωση που έχουν όσοι διαχειρίζονται τις τύχες μας, είναι να κάτσουν σε ένα τραπέζι και να δουν αν μπορούν να σχεδιάσουν κάτι και για το «μετά». Αν αφήσουν για λίγο στην άκρη τα μικροκομματικά και προσωπικά παχνίδια, μπορούν να το καταφέρουν.
ΠΗΓΗ: enet.gr
