Του Ρούσσου Βρανά
Πριν από έναν χρόνο η Γερμανία θα μπορούσε, ίσως, να είχε σώσει το ευρώ παρεμβαίνοντας με εγγυήσεις για τα χρέη όλων των περιφερειακών χωρών.
Σήμερα πια, τα πράγματα είναι αλλιώς.
Ποιος θα το περίμενε πριν από μία...
εβδομάδα πως η Γερμανία δεν θα μπορούσε να δανειστεί από τις αγορές;
Το ερώτημα είναι τώρα πότε θα ξαναχτυπήσουν οι αγορές. Και ποιον;
Η γερμανική αποτυχία στην αγορά ομολόγων θα μπορούσε να έχει και μια θετική πλευρά, γράφει ο οικονομολόγος Ράιαν Αβεντ στο περιοδικό «Εκόνομιστ».
Ισως να ξυπνήσει τις ηγεσίες και να τις κάνει να αναλάβουν τολμηρές πρωτοβουλίες. Αν δεν είναι ήδη πολύ αργά γι' αυτό. Η αδυναμία της Γερμανίας να δανειστεί θα μπορούσε να εκληφθεί σαν ένα δημοψήφισμα για την αστάθεια του ευρώ. Ή σαν ένα δημοψήφισμα για τα κράτη - μέλη του.
Ισως οι αγορές λένε με αυτό, πως για όσο ακόμη η Γερμανία θα είναι δεμένη με τις προβληματικές χώρες, το χρέος θα δείχνει επικίνδυνο. Ομως αυτό το γνωρίζει ήδη η γερμανική ηγεσία. Το δείχνει με τη στάση της. Και είναι αυτή μια στάση που εξωθεί πολλούς Ευρωπαίους σε υπερβολές, κάνοντάς τους να μιλούν οργισμένοι ακόμη και για 4ο Ράιχ. Μάλιστα το περιοδικό «Εκόνομιστ» ρίχνει στη Γερμανία την αποκλειστική ευθύνη για την επιδείνωση της κρίσης και για το γεγονός, ότι οι λαοί έχουν αρχίσει σήμερα να βλέπουν με αρνητικά αισθήματα το ευρώ και την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.
Ομως, είναι άραγε βέβαιο, πως η Γερμανία εξακολουθεί να τα βλέπει αυτά τα δύο θετικά;
Η μοναδική ολοκλήρωση που είναι διατεθειμένη σήμερα να συζητήσει η Καγκελάριος Μέρκελ, είναι για τον έλεγχο των εθνικών προϋπολογισμών και για την επιβολή μιας ομοιόμορφης λιτότητας μέσω αυτόματων κυρώσεων στις παραβατικές χώρες.
Δεν πρόκειται για μια ολοκλήρωση αλληλεγγύης, αλλά για μια ολοκλήρωση που θα επιβάλει το γερμανικό μοντέλο και τη λιτότητα στην ευρωπαϊκή ήπειρο.
Η κρίση χρέους της ευρωζώνης φέρνει σήμερα τη Γερμανία μπροστά σε αυτό το αδιέξοδο:
Αν δεχτεί τα ευρωομόλογα, αυτό θα σημάνει πως θα βρεθεί αντιμέτωπη με απαιτήσεις «αλληλεγγύης» 4 τρισ. ευρώ, όπως υπολογίζει ο οικονομολόγος Λοράν Πενσόλ. Αν δεχτεί μια «ένωση χρέους», αυτό θα έχει ετήσιο κόστος 100 δισ. ευρώ στον ευρωπροϋπολογισμό.
Γι' αυτό ακριβώς καθετί που κάνει σήμερα η Γερμανία, μοιάζει σαν να έπρεπε να το είχε κάνει χθες. Κωλυσιεργεί, ακολουθώντας τη λογική του ελάχιστου γι' αυτήν κόστους.
Επειδή, όπως βεβαιώνει ο οικονομολόγος Ζακ Σαπίρ, μπήκε στο ευρώ σαν λαθρεπιβάτης. Μπαίνοντας με εργατικό κόστος 25% υψηλότερο από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, κατάφερε να εξασφαλίσει την εξαγωγική της ανταγωνιστικότητα εις βάρος των εταίρων της: τα ελλείμματά τους είναι σήμερα τα δικά της πλεονάσματα.
Τι θα κάνει αν αυτή η κρίση χρέους τη ζορίσει και άλλο;
Ισως, ό,τι θα έκανε κάθε λαθρεπιβάτης, όταν πιάνεται στα πράσα: θα πηδήξει από το πλοίο.
ΠΗΓΗ: tanea.gr
