Του Φώτη Γεωργελέ
Κόσμος χωρίς σύνορα.
Αφηρημένα πρόσωπα ταξιδεύουν.
Βρήκες τον τρόπο να ξεφύγεις; Προσπάθησε κι άλλο, αυτό το καλοκαίρι είναι επικίνδυνο.
Αίθουσες αναμονής. Διόδια. Σταθμοί...
λεωφορείων. Βενζινάδικα. Κατάστρωμα πλοίων.
Βαλίτσες. Σταγόνες ιδρώτα. Ακουστικά. Κινητά τηλέφωνα. Συνθηματικές λέξεις. Αναχωρεί τώρα. Σε 5 ώρες. Θα με περιμένεις;
Επικοινωνία με σύντομα σήματα. Είσαι κοντά μου; Μπορώ να σε δω άμα κοιτάζω τη θάλασσα;
Λιμάνια, καφενεία, παραλίες, ομπρέλες, μπαρ. Τεκίλες, μοχίτο, καϊπιρίνιες. Ο ήχος μιας πόλης. Το γαύγισμα ενός αδέσποτου σκύλου.
Οι τόποι μοιάζουν. Οι άνθρωποι αλλάζουν. Μεταβάλλοντας ταυτότητες συνεχώς.
Θέλεις να χάνεσαι ή να ξεχωρίζεις ανάμεσα στο πλήθος;
Τελειοποιώ την τέχνη να εξαφανίζομαι.
Αποσκευές κλειστές, έτοιμος για αναχώρηση, γρήγορες μετακινήσεις.
Αποστάσεις σε χιλιόμετρα, σε ώρες. Η απόσταση είναι μια προσωπική συνθήκη. Δεν είναι ίδια για όλους.
Τέρμιναλ αεροδρομίων, λόμπι ξενοδοχείων, ενοικιάσεις αυτοκινήτων. GPS. Απώλεια προσανατολισμού.
Μέρες, μήνες, χρόνια.
Άδεια μάτια. Μεταμεσονύχτια ποτά. Νούμερα από δωμάτια ξενοδοχείων. Θ’ ανέβεις επάνω; Θα μου πεις τον αριθμό του δωματίου σου; Η συμπύκνωση του φλερτ.
Γρήγορες κινήσεις, βιαστικές μέρες, σύντομες ζωές.
Γρήγορες, νομαδικές ζωές, όμοιες, διαφορετικές.
Γρήγορες αναχωρήσεις, γρήγορες αφίξεις, σύντομες παραμονές, σύντομοι έρωτες.
Οδηγώ γρήγορα. Ψάχνοντας τα φώτα του προηγούμενου αυτοκινήτου στο σκοτάδι.
Σύντομες επαφές, φευγαλέες αναμνήσεις. Χωρίς δεσμεύσεις, χωρίς εξαρτήσεις.
Σου φαίνεται πολύ σκληρό αυτό; Σου λείπει κάτι; Σε νοιάζει;
Ξέρεις τι θα κάνεις αύριο;
Αφρισμένα κύματα, ουρανοί χωρίς αστέρια. Η ζωή σου περνάει σαν φιλμ μπροστά στα μάτια σου. Είναι αυτή η ταινία που ονειρευόσουν να παίξεις;
Γνωριμίες του καλοκαιριού. Οι γνωριμίες είναι κάτι που δεν έχει διάρκεια.
Τι χρώμα είναι το μαγιό σου; Κοραλλί. Μπορώ να τ’ αγγίξω; Τα μικρά αγγίγματα είναι πολύ σημαντικά στην εξάρτηση. Πρόσεχε, μπορεί να κάψεις το χέρι σου.
Καράβια φεύγουν, υποσχέσεις που δεν τηρούνται ποτέ, έρωτες καλοκαιριού. Ήταν τόσο ωραία. Μη συνηθίζεις, η συνήθεια είναι οδυνηρό πράγμα.
Παίρνεις ό,τι νιώθεις σε μια σχέση.
Θα μου γράψεις κάτι να διαβάζω στις διακοπές;
Χωρίζουμε για να ξαναβρεθούμε.
Τι σκέφτεσαι τώρα;
Τι βλέπεις όταν σβήνεις το φως;
Η νύχτα είναι σαν κύμα. Κάθεσαι στην ησυχία και η νύχτα κυλάει και ανακατεύει τις αναμνήσεις μας σαν συντρίμμια από κάποιο παλιό ναυάγιο. Το ναυάγιο της ζωής σου.
Αναπάντητες κλήσεις, ηλεκτρονικά μηνύματα, επισυναπτόμενα αρχεία. MMS. Θέλεις να σου στείλω μια φωτογραφία;
Files. Junk. Delete. Sent. Τι επιλογές έχεις; Έχεις επιλογές;
Η μνήμη σου γίνεται η ζωή σου. Η πραγματικότητα ζει μέσα σου. Μπορείς να τη σβήσεις; Έχεις άλλο χώρο στο σκληρό δίσκο; Ξέρεις πώς να διαγράφεις; Μπορείς;
Λιμάνια. Beach bars. Εφήμερα δωμάτια, τηλεόραση πάντα ανοιχτή με κλειστό ήχο, room service.
Πού είμαστε ακριβώς; Και για πόσο; Και ποιοι είμαστε εμείς;
Όταν είσαι μικρός είσαι γεμάτος βεβαιότητες. Μεγαλώνοντας καταλαβαίνεις ότι δεν υπάρχουν και ότι αυτό δεν έχει και τόση σημασία.
Κλειδιά, CD, σακίδια, φάρμακα, μπαταρίες, αντηλιακά, γυαλιά. Εισιτήρια. Καράβια, θάλασσα, δάκρυα.
Ζωή είναι η τέχνη να επιζείς.
Πώς συνηθίζεις; Δεν συνηθίζεις.
Πού θα πας μετά από δω; Αυτό δεν μπορώ να σας το πω.
ΠΗΓΗ: athens voice
