...Σαν καλοκαίρι πριν απ' τον πόλεμο στην Ελλάδα του Μεταξά. Χωρίς να παίζει σε τίποτα το όνομα Μεταξάς.
Η Πολωνία δηλαδή είχε «τακτοποιηθεί» από τους Γερμανούς, το ίδιο και τα λοιπά ευρωπαϊκά κράτη κι ενώ, ήδη, η «Ελλη» είχε βυθιστεί στην Τήνο ανήμερα του Δεκαπενταύγουστου...
Το συμπαθές κουκουεδαριό λούφαζε με «sic» για τον αρραβώνα Στάλιν - Χίτλερ κι όλοι έβλεπαν το καλοκαίρι να κατρακυλά με πολλά ζουμιά ντομάτας και καρπουζιού. Μου αρέσουν τα μυθιστορήματα που περιγράφουν εκείνο το τελευταίο «ήρεμο» ελληνικό καλοκαίρι. Ειδικά στο «Τρίτο στεφάνι» του Ταχτσή, σαν πιο κοντινού στη γλώσσα.
Απορώ, αν μπορούν να το καταλάβουν οι σημερινοί νέοι, με τα ευδιάκριτα κενά γνώσεων - ακόμη και βασικών ιστορικών γεγονότων - αλλά κι αυτό το ιδιωματικής ανατριχίλας λεξιλόγιο, με προεξάρχον το επίθετο «μαλακισμένος, -η, -ο».
Κάτι τέτοιο μου θυμίζει τούτο το καλοκαίρι το άνυδρο από ελπίδα, με όλους τους ρεμπεσκέδες πολιτικούς να προσπαθούν να αναγνώσουν τους τραπεζικούς και οικονομικούς γρίφους της κατάρρευσης.
Από δίπλα, η ανεργία να καλπάζει, οι νεόφτωχοι να ονειρεύονται πως υιοθετούνται από τους φιλεύσπλαχνους μητροπολίτες κι ότι κολυμπούν σε πισίνες με τραχανόσουπα, η Αθήνα να ζέχνει παραδομένη στη φριχτότερη αθλιότητά της και ο ΦΠΑ ακάθεκτος να ψάχνει τους συνετούς και συνεπείς για να τους γαμήσει το κέρατο.
Ο τουρισμός στην κομψή θλίψη του (σκασίλα μου) και οι αστακόμορφοι τουρίστες απορημένοι που βαριόμαστε να γλείψουμε τα αποτέτοια τους. Οι Γερμανοί, καχύποπτοι για τα ταγεράκια της Μέρκελ, ο Σαρκοζί στα πρόθυρα να χάσει τη δύναμη της στύσης του και ο Μπαράκ Ομπάμα, σκιά στη «σκιά των γιγάντων», όπως θα 'λεγε κι ο ανθρωπόμορφος Χίτσκοκ.
Τα χρηματιστήρια προμηνύουν σταθερά θύελλα, καθώς οι ναζί προελαύνουν με τη μυστηριώδη επωνυμία «κερδοσκόποι». Στο Λονδίνο, οι παλιοί άποικοι και κάθε καρυδιάς κούφιο καρύδι, εξαγριωμένοι. Ευτυχώς ο πρωθυπουργός Κάμερον έβγαλε το μαγιό κι έβαλε κοστούμι, γιατί με στολή διακοπών ήταν αίσχος. Μια ασπρουλιάρικη τρεμάμενη κρέμα, το λιγότερο.
Εβαλαν λοιπόν, σχεδόν όλοι, τις γραβάτες και την αρματωσιά της θιγμένης αξιοπρέπειας περιμένοντας τα χείριστα. Ηρθαν και οι Κινέζοι να βρουν διαφορά μεταξύ Ευάγγελου και Ελευθέριου Βενιζέλου για να κάνουν αγορές.
Προφανώς κάτι βρήκαν. Ο ένας φορούσε δίκοχο κι έγινε αεροδρόμιο. Τον άλλον τον έφαγαν τα αεροδρόμια. Πάντως, οι Κινέζοι αποδεδειγμένα έχουν πια το σβέλτο τρόπο τους να βρουν την άκρη, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους.
Ετσι, ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ έχουν μόνο η παρακμή και το καθημερινό θρίλερ που ζούμε. Πόσες δολοφονίες, πόσες ληστείες, πόση διαφθορά, πόση σιχαμάρα για τους επαίτες και το εκ Ρουμανίας κι εκ Βουλγαρίας γυφταριό, που απολαμβάνει τη μεγαλοπρεπή ανοχή της Πανεπιστημίου.
Αυτά όμως είναι λεπτομέρειες. Προέχει το τραπεζικό ήθος και όλα όσα θα μας προσάψει η ελάχιστα σπλαχνική τρόικα. Οι... ναζί, φυσικά, απτόητοι στα πόστα τους, ενώ η Ελισάβετ της Βρετανίας είναι βεβαία πως το φάντασμα της Μαρίας Στιούαρτ ξύπνησε πάλι και βυσσοδομεί σε βάρος της αυτοκρατορίας.
Ο Αύγουστος προχωρεί, λοιπόν, κι εγώ μπαίνω μέσω των γενεθλίων μου στην ηλικία του σκύλου. Οσα χρόνια ζει ένα σκυλί - με τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις - τόσα, λογικά, μου απομένουν. Αν με κουράσει το γάβγισμα, το πράγμα θα συντομευτεί.
Τέλος πάντων, με τέτοιες προοπτικές ο Αύγουστος παραμένει ακόμη στο προσκήνιο, με το καλύτερο φεγγάρι σε υποχώρηση. Η νέα Σελήνη υπόσχεται μάχες στην Παιδεία και πτώση στη λίμπιντο των συνταξιούχων. (Τζάμπα τα βιάγκρα).
Οι πολιτικοί όμως, έχοντας στην καρδιά το Χάρβαρντ και τον οποιοδήποτε μεντρεσέ (καμιά διαφορά), προχωρούν σαν γενναία σαλιγκάρια προς τον ιερό σκοπό τους, που είναι η εξαφάνιση του είδους μας. Ορθώς.
Επ' αυτού, μέσω Διαδικτύου μού έφτασε η φωνή του εθνικού Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Εγραφε λοιπόν ο αείμνηστος στην εφημερίδα «Ακρόπολις», 115 χρόνια πριν, κείμενο με τον τίτλο «Τις ημύνθη περί πάτρης;».
«Και τι πταίει η γλαυξ, η θρηνούσα επί ερειπίων; Πταίουν οι πλάσαντες τα ερείπια. Και τα ερείπια τα έπλασαν οι ανίκανοι κυβερνήται της Ελλάδος. Αυτοί οι πολιτικοί, αυτοί οι βουλεπταί, εκατάστρεψαν το έθνος, ανάθεμά τους. Κάψιμο θέλουν όλοι τους! Τότε σ' εξεθέωναν οι προεστοί κ' οι "γυφτοχαρατζήδες", τώρα σε "αθεώνουν" οι βουλευταί και οι δήμαρχοι.
»Αυτοί που είχαν το λύειν και το δεσμείν εις τα δύο κόμματα, τους έταζαν "φούρνους με καρβέλια", δώσαντες αυτοίς ουχί πλείονας των είκοσι δραχμών μετρητά, απέναντι, καθώς τους είπαν, και παρακινήσαντες αυτούς να εξοδεύσουν κι απ' τη σακκούλα τους όσα θέλουν άφοβα, διότι θα πληρωθούν μέχρι λεπτού, σύμφωνα με τον λογαριασμόν, ον ήθελαν παρουσιάσουν. Το τέρας το καλούμενον επιφανής τρέφει τη φυγοπονίαν, την θεσιθηρίαν, τον τραμπουκισμόν, τον κουτσαβακισμόν, την εις τους νόμους απείθειαν. Πλάττει αυλήν εξ αχρήστων ανθρώπων, στοιχείων φθοροποιών τα οποία τον περιστοιχίζουσι, παρασίτων τα οποία αποζώσιν εξ αυτού...
Αυτά από τον «κοσμοκαλόγερο», και που να ζούσε να δει και τα θαύματα των ρασοφόρων που ψιλοθαύμαζε.
Τέλος, ακούω ότι πολλοί συνδαιτυμόνες μας εύχονται επιστροφή στη δραχμή, για να ξεσκονίσουν τον υποβαθμισμένο τίτλο (ευγενείας) τους «δραχμοφονιάς». Σε τέσσερις και κάτι μήνες, Χριστούγεννα. Υπομονή.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
ΠΗΓΗ: radar-gr
