Του Αντώνη Καρακούση
Μέχρι και το 2007 το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα, συνεπικουρούμενο από τους Οίκους Αξιολόγησης και τις περισπούδαστες εκθέσεις τους, χρηματοδοτούσε ό,τι πετούσε και ό,τι κολυμπούσε στον πλανήτη στηριγμένο σε ένα κύκλο... υπερπροσδοκιών για την παγκόσμια οικονομία και τις αγορές.
Έως τότε κίνδυνοι δεν υπήρχαν (ή καλύτερα είχαν υποβαθμισθεί - σχεδόν μηδενισθεί) για τα πολλά μοντέρνα επενδυτικά σχήματα, που «σήκωναν» με άνεση άπειρα λεφτά από τις αγορές, ακόμη και για τα πιο παράτολμα σχέδια, όπως π.χ. για τον εποικισμό της ερήμου στο Ντουμπάι.
Σε εκείνο το περιβάλλον, οι αγορές είχαν θεοποιηθεί, ο παγκόσμιος πλούτος είχε βρεί πεδίο δόξης λαμπρό και όσοι τεχνικά τον υπηρετούσαν, ένιωθαν επίσης μικροί θεοί, καθώς μετρούσαν το μπόι τους με τα λεφτά που αποκόμιζαν από το διεθνές κερδοσκοπικό παίγνιο, τα σχήματα που εκπροσωπούσαν.
Έπειτα από τα γεγονότα της Αμερικής και το σκάσιμο της φούσκας των στεγαστικών δανείων, που παρέσυρε σε δίνη απόλυτης κρίσης σχεδόν ολόκληρο το διεθνοποιημένο χρηματοπιστωτικό τομέα, οι κίνδυνοι αποκαλύφθηκαν, έλαβαν μορφή συστημική και έναντι αυτών διεκδικήθηκε η διάσωσή των μεγάλων πολυεθνικών τραπεζών από τις κυβερνήσεις.
Όπερ και εγένετο... Έκτοτε, λοιπόν οι πιστωτικοί κίνδυνοι αναβαθμίσθηκαν, έλαβαν μυθική διάσταση και πλέον καθοδηγούν στον μέγιστο βαθμό τη συμπεριφορά των αγορών και των πολλών εκδοχών του συγκεντρωμένου παγκόσμιου πλούτου.
Εν τω μεταξύ οι αγορές έχουν γιγαντωθεί, ο πλούτος που εκφράζεται μέσω αυτών είναι πανίσχυρος, κατισχύει κυβερνήσεων και χωρών και διεκδικεί κέρδη και μόνο κέρδη, χωρίς να νοιάζεται για τις συνέπειες. Και επειδή οι κρατικές οντότητες και οι οικονομικές αρχές είναι διαβρωμένες και εξασθενημένες, αντί να βάζουν άμμο στα γρανάζια των αγορών, τις λιπαίνουν με τη στάση τους και με την αδυναμία τους να αντιπαρατεθούν.
Κάπως έτσι έχει διαμορφωθεί η σημερινή άρρωστη κατάσταση, που φέρει τον αδηφάγο πλούτο να διεκδικεί τα πάντα, κατά τρόπο προκλητικά ανόητο, αμφισβητώντας πέρα από την φτωχή Ελλάδα, τη θέση της Ιταλίας, της Ισπανίας, ,του Βελγίου, της Γαλλίας και της Αμερικής ακόμη.
Ο παγκόσμιος πλούτος επιτίθεται στα κράτη και στις κοινωνίες κυριαρχούμενος από τη μέθη των κερδών με προφανή αυτοκαταστροφική διάθεση.
Εχει φθάσει στο σημείο που είναι έτοιμος να πουλήσει το σχοινί που θα τον κρεμάσουν, όπως προφήτευε προ αιώνων ο θείος Κάρολος.
Είναι αυτή κατάσταση προφανώς μη ανεκτή.
Και δεν μπορεί, παρά να φέρει παγκόσμια γεγονότα, ικανά να αλλάξουν τη φορά των πραγμάτων.
ΠΗΓΗ: tovima.gr
