Του Ρούσσου Βρανά
Σε έναν κόσμο που περνιέται για ενάρετος, κάθε αμαρτωλός χαίρεται να βλέπει γύρω του κι άλλους σαν κι αυτόν.
Επειδή, όσο περισσότεροι γίνονται οι αμαρτωλοί, τόσο περισσότερο από το βάρος της αμαρτίας τους φεύγει από...
τα κεφάλια τους και πέφτει στο κεφάλι του Δημιουργού τους.
Ωστε η Ελλάδα δεν ήταν, λοιπόν, μια «ειδική περίπτωση».
Οι ομοιότητες είναι ειρωνικές.
Τα μέτρα που λαμβάνει η Ιταλία (και μάλιστα χωρίς ΔΝΤ), τώρα που νιώθει κι αυτή στον σβέρκο της την καυτή ανάσα των αγορών, σίγουρα μας θυμίζουν κάτι:
περικοπές 8,5 δισ. ευρώ στις δαπάνες των υπουργείων έως το 2013,
περικοπές 9,5 δισ. ευρώ στην Τοπική Αυτοδιοίκηση έως το 2013,
εξοικονόμηση 1 δισ. ευρώ από τις συντάξεις το 2012,
αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης των γυναικών από τα 60 στα 65 χρόνια,
παρακράτηση ποσού από τα ασφαλιστικά ταμεία του Δημοσίου έως και δύο χρόνια μετά τη συνταξιοδότηση των δικαιούχων,
μείωση του κόστους του πολιτικού προσωπικού,
κατάργηση 34 από τις 110 περιφερειακές κυβερνήσεις και συγχώνευση μικρών δήμων,
φόρος αλληλεγγύης 5% και 10% για τα υψηλά εισοδήματα,
αγορές άνω των 2.500 ευρώ μόνο μέσω τραπέζης,
μεταφορά των μη θρησκευτικών επίσημων αργιών τις Κυριακές,
απελευθέρωση της αγοράς εργασίας με επιχειρησιακές συμβάσεις.
Και όλα αυτά γιατί; Επειδή συνέβη το απευκταίο: η Ιταλία και η Ισπανία δανείζονται σήμερα ακριβότερα από την Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία.
Οσο θα συνεχίζονται οι επιθέσεις των αγορών εναντίον της Ιταλίας και της Ισπανίας (και αύριο της Γαλλίας), τόσο αυτές οι χώρες θα δυσκολεύονται να δίνουν δισεκατομμύρια στο ταμείο χρηματοπιστωτικής σταθερότητας, για να δανείζονται φθηνότερα οι περιφερειακές χώρες του ευρώ.
Γιατί συνέβη το απευκταίο;
Επειδή οι οίκοι πιστοληπτικής αξιολόγησης κάνουν τη δουλειά τους: προστατεύουν τους κερδοσκόπους που υπηρετούν.
Οποτε οι κυβερνήσεις ζητούν από αυτούς τους «επενδυτές» να απορροφήσουν κάποιες από τις ζημιές που προκάλεσε η κερδοσκοπία τους, οι οίκοι αξιολόγησης κάνουν στις κυβερνήσεις μια προσφορά που αυτές δύσκολα μπορούν να αρνηθούν: ή αφήνετε ήσυχους τους «επενδυτές» ή θάβουμε τα ομόλογά σας.
Οι οίκοι δεν κάνουν οικονομία αλλά πολιτική, από τότε που εκχώρησαν σε αυτούς την πολιτική οι κυβερνήσεις.
Το σχέδιο αυτής της πολιτικής είναι ένα, λέει ο οικονομολόγος Στιβ Κιν:
«η μεγαλύτερη μεταβίβαση πλούτου στην Ιστορία», καθώς αυτοί οι «επενδυτές» φορτώνουν τις ζημιές τους στις χώρες και στους λαούς τους. Μια απύθμενη άβυσσος καταπίνει τα έσοδα ατόμων, επιχειρήσεων, πόλεων, ολόκληρων κρατών, για να καταλήξουν στις τσέπες των κερδοσκόπων. Γι' αυτό η λιτότητα που εφαρμόζουν οι χώρες, μεγάλες ή μικρές, ενάρετες ή αμαρτωλές, είναι πανομοιότυπη. Επειδή υπάρχει σχέδιο.
Το σχέδιο αυτό, όμως, που οι Δημιουργοί του ευρώ επιβάλλουν πιο φανατικά από όλους, καταστρέφει σήμερα ένα άλλο, όπως γράφει το «Kantoos Economics»:
«Ενα από τα πιο συναρπαστικά σχέδια στην ανθρώπινη Ιστορία, την ενότητα και τη φιλία των χωρών της Ευρώπης».
ΠΗΓΗ: tanea.gr
