Του Ρούσου Βραννά
Και στο τέλος, αν αυτά αρνηθούν, θα ρίξουν το φταίξιμο στα κεφάλια των θυμάτων. Επειδή, ό,τι κι αν πουν στις Βρυξέλλες, αυτά τα θύματα έχουν πια καταλάβει πως άλλο δάνεια και άλλο διασώσεις. Μονάχα οι τραπεζίτες...
διασώζονται, με τα λεφτά των φορολογουμένων.
Τα θύματά τους απλώς δανείζονται και μάλιστα ακριβά.
Δανείζονται για να δουλεύουν ολοένα και πιο σκληρά, ολοένα και πιο φθηνά και να πληρώνουν ολοένα και περισσότερους φόρους. Μόνο έτσι οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις κρατούν τις τράπεζές τους ζωντανές. Ωσπου, τα θύματά τους να αφήσουν την τελευταία τους πνοή. Κι αν δεν προφτάσουν έως τότε να σώσουν τους τραπεζίτες, πάλι αυτά θα φταίνε.
Στον κόσµο των θυμάτων, όπου οι περισσότεροι από εμάς κατοικούμε, υπάρχει ένα διάχυτο συναίσθημα σύγχυσης και κατάπληξης, ένα συναίσθημα πως όλα αυτά είναι ακατανόητα και ξένα.
Γι' αυτό ακριβώς το συναίσθημα γράφει ο συγγραφέας Τζον Λάντσεστερ στο «Λόντον Ριβιού οβ Μπουκς», που το συνάντησε από την Ισλανδία μέχρι την Ιρλανδία και τη Βρετανία.
Οι απλοί άνθρωποι νιώθουν να έχουν πολύ λίγη πολιτική ή οικονομική επιρροή και ακόμη λιγότερο έλεγχο στη ζωή τους.
Για τις όποιες καλές μέρες έτυχε να ζήσουν πριν από την κρίση, κανείς δεν τους είχε πει τότε, πως όλο αυτό δεν ήταν παρά μια φευγαλέα «φούσκα», που δεν θα αργούσε να σκάσει (σαν να είναι οι «καλές μέρες» μόνιμες μονάχα για τους λίγους κι εφήμερες για τους πολλούς).
Οι άνθρωποι που ζουν στον κόσμο του χρήματος, εξοργίζονται από την απροθυμία όσων χρωστούν να παραδεχτούν, ότι το φταίξιμο είναι δικό τους.
Ομως, οι άνθρωποι που ζουν στον κόσμο των θυμάτων δεν είχαν αντιληφθεί ποτέ, πώς λειτουργούσαν οι οικονομικοί μηχανισμοί που, χωρίς να το ξέρουν, διαφέντευαν τη ζωή τους. Δεν είχαν ψηφίσει αυτό το σύστημα. Και κανείς δεν τους το είχε εξηγήσει.
Δεν τους είχαν πει πως μια δουλειά στο Δημόσιο είναι κακή και απορριπτέα. Σήμερα τους λένε πως αυτό ισοδυναμεί με διαφθορά.
Πώς θα ένιωθε, όμως, ένας άνθρωπος που θα είχε μια τέτοια δουλειά; Τι έπρεπε να είχε κάνει;
Να την είχε απορρίψει, μολονότι θα ήταν δύσκολο να βρει άλλη, μόνο και μόνο επειδή στο Δημόσιο εργάζονταν πάρα πολλοί άνθρωποι;
Αυτός ο άνθρωπος γίνεται σήμερα αποδιοπομπαίος τράγος, μολονότι υπήρξε θύμα αποφάσεων που δεν ήταν δικές του. Και το ίδιο ισχύει για όλους τους ανθρώπους που σήμερα υποβάλλονται στο μαρτύριο της λιτότητας.
Η λιτότητα παρουσιάζεται σαν συνέπεια και τιμωρία, επειδή οι άνθρωποι έζησαν μια εύκολη ζωή. Ομως, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν την εντύπωση πως έζησαν έτσι. Ούτε το βρίσκουν σωστό να τους ρίχνουν το φταίξιμο.
Αυτό το συναίσθημα της αδικίας είναι σήμερα διάχυτο, στους ανθρώπους που ζουν στις καταχρεωμένες χώρες της Ευρώπης, οι οποίες, είτε πτωχεύσουν είτε όχι, δεν έχουν να υποσχεθούν στους λαούς τους τίποτα άλλο παρεκτός δεκαετίες οπισθοδρόμησης και φτώχειας.
ΠΗΓΗ: tanea.gr
