Του Τάκη Θεοδωρόπουλου
Οταν ασφυκτιάς πνιγμένος στα προβλήματα, είναι φυσικό να μην σε πολυενδιαφέρει αν θα γίνουν ή δεν θα γίνουν μία ή δύο παραστάσεις στην Επίδαυρο, επειδή τα σωματεία των ηθοποιών δεν δέχονται τις περικοπές στα «εκτός έδρας».
Ομως το ζήτημα δεν είναι εκεί. Το ζήτημα είναι ότι, η όλη υπόθεση που ακούει στο όνομα «Επίδαυρος», είναι ένα...
χαρακτηριστικό δείγμα, αυτού που συνέβη στην Ελλάδα τα τελευταία τριάντα χρόνια.
Μια απόδειξη ότι, στην περίοδο της ευρωπαϊκής της πορείας, η Ελλάδα εγκλωβίστηκε στις αναπηρίες της επαρχιώτικης νοοτροπίας, στη βολή ενός αυτάρεσκου αυτισμού που δημιούργησε τη συνθήκη της σημερινής, καταθλιπτικής, απομόνωσής της.
Και είναι αυτή η νοοτροπία η οποία, εμποδίζοντάς την να αξιοποιήσει τα σημαντικά περιουσιακά της στοιχεία, βοήθησε τη σημερινή της πτώχευση.
Η Επίδαυρος είναι ένα από τα ωραιότερα, αν όχι το ωραιότερο, αρχαίο θέατρο του μεσογειακού χώρου. Δεδομένου δε ότι δεν υπάρχουν αρχαία θέατρα εκτός μεσογειακού χώρου, μπορείς κάλλιστα να πεις πως είναι μοναδική στο είδος της παγκοσμίως.
Βρίσκεται σε έναν πρώτης σημασίας αρχαιολογικό χώρο, το Ασκληπιείο, στην καρδιά ενός τόπου, της Πελοποννήσου, όπου, όπως έγραψε κάποτε και ο Μισέλ Ντεόν «η μυθολογία σε τραβάει από τα πέτα του σακακιού».
Θα μπορούσε η Επίδαυρος να είναι κάτι σαν το Μπαϊρόιτ της Μεσογείου, να ανταγωνίζεται από θέση ισχύος και τις Συρακούσες και την Ταορμίνα.
Κοινώς, να είναι ένα από τα παγκόσμια highlights του πολιτιστικού τουρισμού, ένα υποδειγματικό φεστιβάλ θεάτρου και μουσικής, μια ζωντανή απόδειξη πως η ευρωπαϊκή Ελλάδα είναι αντάξια του ονόματός της και του συμβολικού της βάρους.
Αντ' αυτού είναι αυτό που είναι σήμερα.
Ενας χώρος που τον μοιράζονται με ποσοστώσεις παραστάσεων τα εθνικά θέατρα και όπου οι μισοί περιμένουν την παράσταση του Ολντ Βικ, και οι άλλοι μισοί τη ζωντανή εμφάνιση του τηλεοπτικού αγαπημένου τους του περσινού χειμώνα.
Ταλαιπωρημένη από οικονομικά προβλήματα παλεύει να διασωθεί από τον συλλογικό μας Τιτανικό.
Ελειψαν τα ταλέντα, οι αξίες, η έμπνευση; Οχι βέβαια.
Πολλές μεγάλες παραστάσεις έγιναν εκεί, πολλές μεγάλες ερμηνείες οι οποίες όμως, σήμερα, μοιάζουν με τα κειμήλια ενός παρελθόντος, που δεν μπόρεσε να οργανώσει το μέλλον του.
Γιατί του έλειψε το όραμα και η προοπτική, γιατί προτιμήσαμε το «μεταξύ μας» γλέντι, επειδή αυτό μας έκανε να αισθανόμαστε πιο ασφαλείς και να δίνουμε συγχαρητήρια ο ένας στον άλλον στην καλύτερη περίπτωση. Στη χειρότερη να μοιραζόμαστε προϋπολογισμούς.
Το επαναλαμβάνω: η Επίδαυρος αποδεικνύει πως αν φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, το καταφέραμε όχι επειδή δεν είχαμε δυνατότητες αλλά επειδή μας έλειψε το όραμα και η προοπτική.
ΠΗΓΗ: tanea.gr
