Tου Aγγελου Σταγκου
Κάποτε, στο όχι πολύ μακρινό παρελθόν, τα κόμματα της αντιπολίτευσης χρησιμοποιούσαν τη ρετσέτα «το νομοσχέδιο είναι αποσπασματικό, εμβαλωματικό και δεν αντιμετωπίζει σφαιρικά το πρόβλημα», προκειμένου να δικαιολογήσουν την αρνητική στάση...
τους απέναντι στο όποιο νομοσχέδιο της εκάστοτε κυβέρνησης, που περιλάμβανε στοιχεία εκσυγχρονισμού.
Από κοντά, με ανάλογα επιχειρήματα και οι θιγόμενοι από το συγκεκριμένο νομοσχέδιο, αν βέβαια υπήρχαν θιγόμενοι, πράγμα σπάνιο στην περίοδο που έμεινε γνωστή στην ιστορία ως «μεταπολίτευση».
Αυτός ήταν ένας τρόπος, ώστε να μην προχωράει τίποτα σε αυτόν τον τόπο.
Με την πάροδο του χρόνου, η κριτική για έλλειψη σφαιρικής αντιμετώπισης αντικαταστάθηκε από το επιχείρημα περί ανάγκης διαλόγου. Για κάθε θέμα, για κάθε προσπάθεια διευθέτησης και για την οποιαδήποτε απόφαση, έπεφτε αίτημα διαλόγου, που τα μίντια έσπευδαν να το υποστηρίξουν σε μόνιμη βάση. Διάλογο ζητούσαν τα κόμματα της αντιπολίτευσης, διάλογο οι συνδικαλιστές, διάλογο οι συντεχνίες, διάλογο οι δήμαρχοι, διάλογο οι τοπικές κοινωνίες. Ακόμη και οι υπουργοί χρησιμοποιούσαν τον διάλογο προκειμένου να μην προχωρήσει τίποτα.
Ηταν και είναι η πιο αποτελεσματική τροχοπέδη, ώστε στο όνομα της δημοκρατίας η χώρα να μην το κουνάει ρούπι και να παραμένει στο «καμαρωτό σημειωτόν».
Ακριβώς στο κόλπο του διαλόγου προσέτρεξαν και οι πνευματικοί ταγοί που φέρουν τον τίτλο του πρύτανη.
Μόλις έγινε γνωστός ο νόμος - πλαίσιο που θέλει να φέρει η κυβέρνηση, κινητοποιήθηκαν με μπροστάρη τον εκλεκτό της «Σπίθας» πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών, τον κ. Πελεγρίνη, για να τον ξεδοντιάσουν, να τον ακυρώσουν, πριν κατατεθεί το νομοσχέδιο στη Βουλή.
Η μία διάταξη τους βρωμάει και η άλλη τους ξινίζει, καθώς φαίνεται ότι τους ικανοποιεί πλήρως η σημερινή κατάσταση.
Αλλωστε, ποτέ ώς τώρα δεν ζήτησαν μετ’ επιτάσεως κάποια αλλαγή και ποτέ δεν τόλμησαν να έλθουν σε σύγκρουση με τη σημερινή τάξη πραγμάτων στα ελληνικά πανεπιστήμια.
Αλλά και γιατί να θέλουν, αφού οι πάντες είχαν βολευτεί, από τους πανεπιστημιακούς ώς τους αιώνιους φοιτητές, από τους «μπαχαλάκηδες» ώς τις κομματικές νεολαίες, από τους γονείς των φοιτητών ώς τους ενοικιαστές δωματίων.
Με λίγα λόγια, το πανεπιστήμιο προσαρμόστηκε για να προσφέρει απλά θέσεις εργασίας, να εξυπηρετεί τις ανάγκες πολιτών διαφόρων κατηγοριών και να αποτελεί συνέχεια της παραπαιδείας που κυριαρχεί στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, αλλά όχι για να προάγει και να μεταφέρει τη γνώση, να δημιουργεί πλαίσιο αναζήτησης ή να ενθαρρύνει την ανταλλαγή απόψεων και ιδεών και να πειθαρχήσει τη σκέψη.
Υπάρχουν και εξαιρέσεις, που οφείλονται όμως στην πρωτοβουλία και το μεράκι ατόμων και όχι στο σύστημα.
Το σύστημα κρίνεται από τον μέσο όρο του επιπέδου των πτυχιούχων που παράγει και όχι από τους λίγους εξαίρετους που μετά διαπρέπουν απανταχού της γης, αν οι πρυτάνεις επικαλεστούν τέτοια παραδείγματα για να διαιωνισθεί η αναποτελεσματικότητα (για να το πούμε... κομψά) της τριτοβάθμιας παιδείας μας.
Πιθανότατα ο νέος νόμος - πλαίσιο έχει αδυναμίες, λάθη ή και ελλείψεις.
Αποκλείεται, όμως, να είναι χειρότερος από το πλαίσιο που έχει διαμορφωθεί σήμερα στον χώρο της ανώτατης παιδείας. Οσοι είχαν την τύχη να σπουδάσουν σε ξένα πανεπιστήμια, μεταξύ των οποίων και ο Α. Σαμαράς, έχουν μέτρο σύγκρισης.
Η ελληνική ανώτατη παιδεία χρειάζεται επειγόντως μεταρρύθμιση, όπως και τόσοι άλλοι τομείς στη χώρα μας και όχι προσχηματικό διάλογο, με στόχο την κωλυσιεργία, όπως ζητούν οι πρυτάνεις.
Τα λάθη μπορούν να διορθωθούν και στην πορεία, αλλά προέχει να μπει ο τροχός σε κίνηση.
ΠΗΓΗ: kathimerini.gr
