Ας υποθέσουμε ότι, όσο και αν αυτό φαίνεται απίθανο, αποκαλύπτεται ξαφνικά, πως κάπου στην ευρωζώνη υπάρχει κάποια άλλη χώρα περίπου το ίδιο χρεωμένη και διεφθαρμένη με τη δική μας.
Ας υποθέσουμε πως σε αυτήν τη χώρα όλες οι εξουσίες βρίσκονται στα χέρια μιας κλεπτοκρατίας (δηλαδή, σύμφωνα με τον ορισμό που δίνει σε αυτήν ο...
οικονομικός αναλυτής Τσαρλς Χιου Σμιθ, στα χέρια μιας οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας που ξαφρίζει και τσεπώνει όλον τον πλούτο της χώρας).
Πως, ενώ οι σκληρά εργαζόμενοι αυτής της χώρας σηκώνουν το άχθος της λιτότητας, οι εφημερίδες είναι πλημμυρισμένες από σκανδαλώδεις αποκαλύψεις για «εισοδηματίες», επιχειρηματίες και πολιτικούς με εκατομμύρια ευρώ σε εξωχώριους φορολογικούς παραδείσους.
Πως αυτοί οι κλεπτοκράτες απέκτησαν αμύθητα πλούτη, όταν οι πλεονέκτες ευρωτραπεζίτες άρχισαν να μοιράζουν εξαιρετικά χαμηλότοκα δάνεια.
Πως όταν η χώρα τους έφτασε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας και τους ζήτησε λεφτά, αυτοί είπαν: Να βαρέσετε κανόνι, το ίδιο μας κάνει (αφού, ακόμη και με την έξοδο της χώρας από το ευρώ, τα δικά τους ευρώ που βρίσκονται στο εξωτερικό θα αποκτούσαν πολύ μεγαλύτερη αξία από το νέο εθνικό νόμισμα).
Πως αυτοί οι κλεπτοκράτες γνώριζαν από την αρχή, πως μπορούσαν να παίξουν με το σύστημα και να βάλουν στο τσεπάκι τους τους ευρωκράτες, αφού μόλις θα κινδύνευε μια χώρα αυτοί θα έσπευδαν να σώσουν το ευρώ.
Και πως έπαιξαν αυτό το παιχνίδι τόσο άψογα, που θα του άξιζε βραβείο ωραιότητας, όπως σε μια εξαιρετική παρτίδα σκάκι.
Ας υποθέσουμε πως οι ευρωπαϊκές τράπεζες έπαιξαν κι αυτές ένα παρόμοιο παιχνίδι.
Πως γνώριζαν καλά το διεφθαρμένο ιστορικό της χώρας.
Πως γνώριζαν, επίσης, από την αρχή, ότι είχαν στο χέρι τούς ευρωκράτες και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, αφού, αν τα χρέη αυτής της χώρας προς τους τραπεζίτες θα απειλούσαν την ευρωζώνη, θα έσπευδαν να σώσουν τους τραπεζίτες.
Πως ήταν βέβαιες ότι οι ευρωκράτες και η ΕΚΤ θα ενέκριναν απανωτά πακέτα «διάσωσης», συνοδευόμενα από προγράμματα λιτότητας, μολονότι είχαν πλήρη επίγνωση πως δεν είχαν πολλές πιθανότητες επιτυχίας.
Και πως, με δυο λόγια, όλα αυτά τα προγράμματα δεν ήταν παρά προσχηματικά, ένα προπέτασμα καπνού για μια πρωτοφανή μεταφορά πλούτου από τους εργαζομένους της χώρας στους κλεπτοκράτες και τις τράπεζές τους.
Ας υποθέσουμε, πως αυτό το παιχνίδι αργά ή γρήγορα θα πάρει ένα τέλος.
Πως οι εργαζόμενοι αυτής της χώρας θα αντιληφθούν ότι έχουν μπροστά τους δύο δρόμους:
είτε να τελειώσουν, σαν από θαύμα, την παρτίδα, αρνούμενοι να πληρώσουν αυτοί χρέη που δεν είναι δικά τους,
είτε να περιμένουν, ώσπου οι ευρωκράτες να αποφασίσουν κάποτε, σαν από θαύμα, να απαρνηθούν τη φύση τους και να σταθούν στο πλευρό τους.
Και πως, τελικά, οι εργαζόμενοι αυτής της χώρας γνωρίζουν, όσο και αν είναι ένα θαύμα απίθανο, ποιο από αυτά τα δύο θαύματα είναι πιθανότερο.
ΠΗΓΗ: tanea.gr
