Δεν θα μάθουμε ποτέ, τι θα γινόταν αν δεν ψηφιζόταν το Μεσοπρόθεσμο.
Αν θα χρεοκοπούσαμε σε ένα μήνα και τι σημαίνει αυτό, αν θα τρανταζόταν συθέμελα το ευρωπαϊκό (ή μήπως και το παγκόσμιο;) οικονομικό σύστημα (!), αν η χώρα θα έπεφτε σε μια ανεξέλεγκτη... πολιτική και κοινωνική δίνη.
Ή μήπως δεν θα συνέβαινε τίποτε από όλα αυτά, αφού όλα ήταν ένας εκβιασμός (!), σύμφωνα με ένα από τα αρκετά διαδεδομένα σενάρια των ημερών, στις οποίες θάλλει (πάλι) η συνωμοσιολογία σε όλα τα επίπεδα.
Δεν θα μάθουμε ποτέ τι από αυτά θα γινόταν.
Διότι βρέθηκαν άνθρωποι να βάλουν το κεφάλι τους στον ντορβά.
Ηρωικόν; Οχι δα. Το καθήκον τους, έτσι όπως το καταλαβαίνουν, έκαναν. Ο καθένας για διαφορετικούς λόγους.
Γνωρίζω, πάντως, αρκετούς οι οποίοι το έκαναν συνειδητά (και όχι πολιτικάντικα), γιατί πίστευαν ότι αλλιώς θα επαληθευόταν το σενάριο της χρεοκοπίας, με την όποια μορφή του.
Δεν με ενδιαφέρουν:
αυτοί που, πριν από λίγες μέρες, παρίσταναν τους παλικαράδες (και δεν είναι οι δυο-τρεις, που στο τέλος έγιναν ρόμπες δικαιολογώντας το «ναι» τους).
Ούτε αυτοί που στο τέλος ψήφισαν για να μη γίνουν εκλογές και χάσουν την εδρούλα τους.
Ούτε όσοι έβαλαν πάνω απ' όλα τον κομματικό πατριωτισμό τους.
Ούτε όσοι λεονταρίζουν εκ των υστέρων, ότι ήταν «η τελευταία φορά» και διάφορες άλλες αηδίες.
Με ενδιαφέρουν οι άνθρωποι που ψήφισαν συνειδητά, υβριζόμενοι, λοιδορούμενοι, απειλούμενοι. Κάποιοι από αυτούς γνωρίζουν ότι από αυτό που έκαναν δεν θα αποκομίσουν όφελος.
Αν τον Σεπτέμβριο γίνουν εκλογές (το πιθανότερο), οι περισσότεροι δεν θα ξαναδούν βουλευτικό έδρανο. Και αν δεν γίνουν, θα συνεχίσουν να μην μπορούν να κυκλοφορούν στους δρόμους.
Ηδη κάποιοι «δημοκράτες» της «άνω πλατείας» τούς απειλούν ανοιχτά.
Σ' αυτούς τους βουλευτές που συνειδητά ψήφισαν «ναι», πρέπει να αναγνωρίσουμε την ευθύτητα και την εντιμότητα. Φυσικά, και σε όσους ψήφισαν συνειδητά «όχι», ασπαζόμενοι τη θεωρία ότι η χώρα δεν απειλείται από καμία χρεοκοπία και ότι όλα ήταν ένας εκβιασμός.
Καμία αναγνώριση δεν πρέπει στους πονηρούς. Και είναι πολλοί.
Είναι, πρωτίστως, ορισμένοι από τους, δήθεν, φιλελεύθερους της Ν.Δ., οι οποίοι συμφωνούν απολύτως και με το πρόγραμμα και με τα μέτρα. Ομως, την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενοι, υποτάσσονται στον αφόρητο λαϊκισμό της ηγεσίας τους, που εκφράζεται με τη δήλωση ότι συμφωνούν στους στόχους, αλλά διαφωνούν με το «μείγμα» των μέτρων.
Ολοι αυτοί που συμφωνούσαν και με τον φιλελευθεροκρατιστή Κώστα Καραμανλή, ο οποίος παρέδωσε τη χώρα στα πρόθυρα της κατάρρευσης και τώρα - ξεκούραστος (επιτέλους!), μαυρισμένος και θρασύτατος - εμφανίζεται πού και πού στο Κοινοβούλιο, για να ψηφίζει «όχι» σε μέτρα που ο ίδιος έπρεπε να είχε πάρει (και τότε, φυσικά, θα ήταν πολύ πιο ανώδυνα).
Καμία αναγνώριση, φυσικά, δεν πρέπει σ' όσους κατέφυγαν στην υπεκφυγή του «παρών».
Και πάνω απ' όλα είναι απεχθής η συμπεριφορά εκείνων που, ενώ συμφωνούν με το μέγιστο μέρος των μέτρων και πίστευαν ότι, αν δεν λαμβάνονταν, η χώρα θα χρεοκοπούσε, ψήφισαν «όχι». Με την πονηρή σκέψη «αφού θα το ψηφίσουν που θα το ψηφίσουν τουλάχιστον 151 ΠΑΣΟΚοι, ας μη βάλω κι εγώ το κεφάλι μου στον ντορβά».
Αυτά για να αποδίδουμε την τιμή εκεί που πρέπει και την περιφρόνησή μας επίσης.
Το Μεσοπρόθεσμο ψηφίστηκε. Αλλά τίποτα δεν τελείωσε. Διότι πρέπει και να εφαρμοστεί. Αν δεν εφαρμοστεί - όπως δεν εφαρμόστηκαν πολλά απ' όσα πρόβλεπε το Μνημόνιο-, τα πράγματα θα χειροτερέψουν. Κι ας αφήσουν οι διάφοροι το, δήθεν, πονηρό ερώτημα «Μα, υπάρχουν και χειρότερα;». Υπάρχουν και παραϋπάρχουν.
Τώρα πρέπει να γίνουν όσα δεν έγιναν, να διορθωθούν τα λάθη και, κυρίως, να σχεδιαστεί σοβαρά και υπεύθυνα μια λύση για το χρέος. Τώρα, όσο είναι καιρός. Οσο οι Ευρωπαίοι έχουν ενδιαφέρον και συμφέρον να την αποδεχτούν. Αλλιώς, μπορεί να τη γλιτώσαμε προσωρινά, αλλά το χρέος θα μας αφανίσει το 2013-2014.
Η παρούσα κυβέρνηση πρέπει να σκεφθεί καλά, μήπως όλα αυτά ξεπερνούν τις δυνατότητές της. Μήπως πρέπει να μοιραστούν οι ευθύνες σε περισσότερους.
Οι ψηφοφόροι να κληθούν να πουν τι θέλουν.
Για να μην υπάρχουν άλλοθι για κανέναν.
ΠΗΓΗ: enet.gr
