Οι οργισµένοι περίσσεψαν ξαφνικά στην Ευρώπη.
Για πρώτη φορά εδώ και πολλές δεκαετίες.
Ωστόσο, δεν φαίνεται εξέγερση πουθενά.
Παρ’όλα αυτά, οι εξουσίες δείχνουν φοβισµένες. Καλούν τα πλήθη σε... αυτοσυγκράτηση.
Σαν να φοβούνται πως η ζωή τους κρέµεται από µια µονάχα σπίθα, που θα µπορούσε να φουντώσει µονοµιάς την οργή σε εξέγερση.
«Ο άνθρωπος είναι το µοναδικό ζώο, που µπορεί να λέει “όχι” στον εαυτό του», έλεγε ο Αλµπέρ Καµί.
Αυτή η δύναµη ξεχωρίζει τον πολιτισµένο από το κτήνος. Αυτήν την αυτοσυγκράτηση, ενώ είναι κατανοητό ενίοτε να τη στερείται το άτοµο, µια δηµοκρατική εξουσία πρέπει να την έχει διπλά.
Αυτό το «όχι» όµως οι εξουσίες δεν το είπαν ποτέ στον εαυτό τους. Ενέδωσαν στις υπαγορεύσεις του συστήµατος να λεηλατήσουν τους λαούς τους. Παραµένουν πιόνια στα χέρια των διεθνών τραπεζιτών. Ικανοποιούν τις απαιτήσεις τους. Και λένε «όχι» µονάχα στις απαιτήσεις των λαών τους.
Γι’ αυτό ακριβώς, αυτές οι εντυπωσιακές λαϊκές κινητοποιήσεις στις ευρωπαϊκές πλατείες γεννούν κάποιες απορίες.
Γιατί τόσες εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που, παρά την οργή τους, διαδηλώνουν τόσο ειρηνικά και διατυπώνουν τόσο µετριοπαθή αιτήµατα, να αγνοούνται και να περιφρονούνται τόσο επιδεικτικά από το σύστηµα εξουσίας;
Και γιατί τόσες χιλιάδες άνθρωποι, µολονότι γνωρίζουν ότι οι κυβερνήσεις τους καταργούν την οικονοµική δηµοκρατία, εκχωρώντας σε µια οικονοµική ολιγαρχία το δικαίωµα να κόβει και να ράβει το µέλλον τους χωρίς να δίνει γι’ αυτούς δεκάρα, να δυσκολεύονται τόσο πολύ να καταλήξουν σε συγκεκριµένα και κοινά συµπεράσµατα για τις αιτίες που τους έβγαλαν στους δρόµους;
Για την άθλια ζωή αυτών των ανθρώπων υπάρχουν βέβαια πραγµατικές αιτίες, λέει ο οικονοµολόγος Ζερόµ Ρόος.
∆εν τους έφτασαν σε αυτήν την κατάντια ούτε η διαφθορά µερικών εκατοντάδων πολιτικών, ούτε η πλεονεξία µερικών χιλιάδων τραπεζιτών.
Επειδή, όπως επεσήµανε ο Βόλφγκανγκ Μίνχαου στην εφηµερίδα «Φαϊνάνσιαλ Τάιµς», αν έφταιγε µόνο αυτό, τότε θα µπορούσε να διορθωθεί µε µια «αισθητική χειρουργική» του συστήµατος. Οµως, η κατάσταση στην οποία ζούµε σήµερα, λέει ο Ρόµπερτ Γουέιντ, καθηγητής στην Οικονοµική Σχολή του Λονδίνου, «δεν είναι µια κρίση στο εσωτερικό του συστήµατος, αλλά µια κρίση του ίδιου του συστήµατος».
Εχουµε την εντύπωση πως οι ουτοπίες έχουν πια τελειώσει στην εποχή µας.
Κι ωστόσο, µας συντροφεύει καθηµερινά στη ζωή µας µια από τις µεγαλύτερες: πως θα µπορέσουµε κάποτε να κατακτήσουµε την κοινωνική δικαιοσύνη και την οικονοµική σταθερότητα µέσα στο πλαίσιο του υπάρχοντος συστήµατος.
Η ουτοπία,...... για να παραφράσουµε εδώ τον φιλόσοφο Σλαβόι Ζίζεκ, δεν είναι η ιδέα πως θα µπορέσουµε κάποτε να ζήσουµε σε έναν ριζικά διαφορετικό κόσµο, αλλά η ιδέα πως θα µπορέσουµε να ζήσουµε σε έναν τέτοιο κόσµο στο εσωτερικό αυτού του συστήµατος.
ΠΗΓΗ: tanea.gr
