Του ΘΑΝΟΥ ΚΑΚΟΥΡΙΩΤΗ*
Σχεδόν τα πάντα είναι εκτός ελέγχου και όχι μόνον η οικονομία, που έτσι κι αλλιώς δεν μπόρεσε ποτέ να τεθεί σε έναν υποτυπώδη έλεγχο από συστάσεως ελληνικού κράτους, οπότε, για υπαρξιακούς λόγους, αρχίσαμε πολύ νωρίς τα (θαλασσο)δάνεια βάσει της... κουτοπόνηρης ρήσης: «Καλύτερα να χρωστάς παρά να σου χρωστάνε».
Μία και μοναδική εξαίρεση, που μας τη θύμισε προ ημερών ένας από τους λίγους επιζώντες αγωνιστές της εθνικής αντίστασης, ο Μανώλης Γλέζος, ήταν η περίπτωση του «συμβολικού» δανείου που «χορηγήσαμε» στο γερμανικό στρατό κατοχής εκόντες άκοντες.
Ζούμε πλέον με το διαρκές άγχος παροχής της επόμενης δόσης μας.
Η «εκταμίευση» αποτελεί νέα λέξη-φετίχ, δέσποινα των λογισμών και παραλογισμών μας, το μάννα εξ ουρανού της Β. Ευρώπης, το φωτεινό αντικείμενο του πόθου, που όταν απλώνουμε το χέρι να το πιάσουμε μας ξεγλιστράει, μας βασανίζει με τα σκέρτσα του μέχρι να μας δοθεί τελικά, για να ακολουθήσει ύστερα από κάποιο διάστημα το επόμενο χιτσκοκικό θρίλερ της άλλης δόσης.
Εκείνο όμως που προκαλεί εθνική αγανάκτηση είναι ο άρτι επιβληθείς όρος της συναίνεσης των πολιτικών κομμάτων: «Βρείτε τα για να πάρετε δάνειο».
Αλλά γιατί θα πρέπει όλοι σύσσωμοι, συμπολίτευση και αντιπολίτευση, να συναινέσουν ασμένως σε μία «δημοσιονομική κατοχή»;
Δεν αποτελεί αυτό ωμή και ιταμή επέμβαση στα εσωτερικά της χώρας, έστω κι αν τελούμε υπό κατοχή κάποιας μορφής;
Η ανασφάλεια που προκαλεί η ανεργία, πλήττοντας τους νέους, έχει συνεπιφέρει ένα «ιδιότυπο» εργασιακό καθεστώς όπου ωμά ο εργοδότης δηλώνει στον εργαζόμενο: «Μείνε στη δουλειά, αλλά να ξέρεις ότι θα δουλεύεις αμισθί. Θα σε πληρώσω όποτε μπορέσω. Αλλιώς φύγε!».
Με τέτοιες συνθήκες ο νέος άνθρωπος δεν έχει άλλη επιλογή παρά να φύγει από την Ελλάδα και αυτή να υποστεί «διαρροή εγκεφάλων», αφού τόσοι νέοι, ευφυείς, με εξαιρετικά προσόντα και λαμπρές σπουδές, αποφασίζουν να πάνε οπουδήποτε εκτός Ελλάδας.
Οι μεσαίες και λαϊκές τάξεις βρίσκονται σε απόγνωση που τους έχει προκαλέσει σοβαρή νευρική κρίση.
Τι άλλο πρέπει να κάνουν πέρα από τις θυσίες που υπέστησαν έως τώρα;
Πού θα φτάσουν τα όρια της λιτότητας, που με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί σε μία χωρίς προηγούμενο ύφεση μέχρι τελικής πτώσης μας, όπου θα πέσουμε ηρωικώς υπερχρεωμένοι, αφήνοντας τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας να «καθαρίσουν»;
Η βάρβαρη λιτότητα είναι τόσο καταστροφική όσο και η προηγηθείσα ανεξέλεγκτη σπατάλη, αφού σημαίνει αποστασιοποιημένες σχέσεις με καταστήματα τροφίμων, ρούχων, ειδών υπόδησης, ξενοδοχείων για -μίνι, έστω- θερινές διακοπές κ.λπ. κ.λπ. Ο τζίρος των καταστημάτων παρουσιάζει υπαρξιακό πρόβλημα και η ύφεση έρχεται κατόπιν επιμόνων προσκλήσεων από τα επιχειρησιακά λουκέτα.
Η Ελλάδα, όμως, μπαίνει στο 2ο γύρο λιτότητας, σε ένα οιονεί ρινγκ πυγμαχίας, με πρόσωπο μωλωπισμένο και μάτια πρησμένα. Οι γιουνκερο-τρισέδες με τον Ολι Ρεν είναι πάνω από το κεφάλι της, ανήσυχοι και προβληματισμένοι.
Πρέπει να σωθεί ο αδύναμος κρίκος από τις θανάσιμες γροθιές των αντιπάλων χάριν του ευρωγοήτρου.
Για δεύτερη φορά συμβουλεύουν.
Η πρώτη ήταν προ ενός έτους: «Κάν' το όπως η Ιρλανδία. Περίκοψε μισθούς και συντάξεις, όπως έπραξε ο "κέλτικος τίγρης"» (με τη γνωστή «επιτυχία» που της χάρισε επάξια μια θέση στα PIIGS). Η δεύτερη τώρα είναι: «Κάν' το όπως η Ανατολική Γερμανία» (που ακόμα δεν συνήλθε από τις ασύμφορες ιδιωτικοποιήσεις, έντεκα χρόνια μετά την επανένωση, όπου πολλά εκποιήθηκαν αντί πινακίου φακής).
Η τρόικα εφαρμόζει ένα καθαρά νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα, ενώ η πανάκεια των ιδιωτικοποιήσεων και η συρρίκνωση του κράτους δεν σημαίνουν παρά συρρίκνωση μέχρις ανυπαρξίας του απειροελάχιστου προνοιακού κράτους, υπό την υψηλή εποπτεία ξένων επιτηρητών-επισκόπων για την εύρυθμη λειτουργία του 2ου Μνημονίου.
Περιμένετε, λοιπόν, να σταδιοδρομήσει η Ελλάδα ως πυγμάχος κατηγορίας μύγας ή πετεινού, με τέτοιους αντιπάλους (κερδοσκόπους κ.ά.) και προπάντων με τέτοιους φίλους-υποστηρικτές;
* Ομότιμος καθηγητής ΑΠΘ
ΠΗΓΗ: enet.gr
