Η χώρα έχει εισέλθει σε μια πολύ κρίσιμη και δραματική περίοδο. Η αρχική συνταγή του «μνημονίου» δεν απέδωσε τα αναμενόμενα. Εν μέρει γιατί δεν την εφαρμόσαμε και εν μέρει γιατί ήταν «λάθος» η συνταγή.
Επίσης υπάρχουν δύο διαφορετικά - αλλά αλληλοτροφοδοτούμενα - πράγματα... που όμως δεν πρέπει να τα «μπλέκουμε», γιατί τότε οδηγούμεθα σε συλλογισμούς εκτός πραγματικότητας.
Το ένα είναι το «συστημικό πρόβλημα». Δηλαδή, το στρεβλό χρηματοοικονομικό σύστημα, η ελλιπής αρχιτεκτονική του ευρώ, οι συντηρητικές, κοστοβόρες, καθυστερημένες και αναποτελεσματικές «λύσεις» της ευρωπαϊκής ηγεσίας κ.λπ.
Το άλλο είναι το εσωτερικό ελληνικό πρόβλημα, που έχει αυτοτέλεια. Το τεράστιο χρέος και τα μεγάλα ελλείμματα, που δεν μπορούν πια να «υπηρετηθούν» από μια ελάχιστα παραγωγική οικονομία, που η ανάταξή της απαιτεί χρόνο και διαρθρωτικές αλλαγές.
Στον «ενδιάμεσο χρόνο» χρειαζόμαστε βοήθεια από την ΕΕ. Αυτή η βοήθεια μας παρέχεται, όχι όμως με όρους «επιλεκτικής διόρθωσης» και «επιλεκτικής ανάπτυξης», που θα χρειαζόταν για να έχουμε ένα καλό αποτέλεσμα, σε ευρύτερο χρόνο προσπάθειας.
Πληρώνουμε - εκτός από τις κύριες δικές μας ευθύνες - τους ευρωπαϊκούς πολιτικούς συσχετισμούς, που δεν μπορούμε δυστυχώς να υπερβούμε... Από την άλλη και ο «χρόνος ξοδεύεται» και το «κόστος» θα αποδειχθεί στο τέλος ότι για κανέναν δεν θα είναι τελικά... «μικρότερο»!
Εδώ ακριβώς βρισκόμαστε. Τελειώνει το «πρώτο μνημόνιο» και πάμε για το «δεύτερο», καθώς το «πρώτο» δεν μας οδήγησε στις «ποθητές αγορές». Είμαστε πάλι στο σημείο εκείνο από το οποίο ξεκινήσαμε, δηλαδή στα πρόθυρα ενός νέου «εμφράγματος».
Η ΕΕ και το ΔΝΤ, απ' ό,τι φαίνεται, είναι έτοιμοι να μας δώσουν μια «νέα βοήθεια», διατηρώντας όμως το ίδιο «μοντέλο συνταγής» με αυστηρότερους και σκληρότερους όρους και εγγυήσεις εφαρμογής.
Οι ευρωπαϊκές ηγεσίες, είναι ολοφάνερο πια ότι δίνουν επιπλέον χρόνο στις τράπεζές τους, που έχουν ελληνικά ομόλογα, για να κάνουν τις αναγκαίες «τακτοποιήσεις», να «θωρακιστούν» έναντι του ελληνικού κινδύνου και να πάρουν προνομιούχες θέσεις στην ελληνική αγορά μέσω των αποκρατικοποιήσεων, ως αντάλλαγμα ενός πιθανού «κουρέματος» του ελληνικού χρέους αργότερα...
Τι κάνουμε εμείς; Πώς διαπραγματευόμαστε; Τι πολιτικές προϋποθέσεις απαιτούνται για να προχωρήσουμε; Δεν είναι εύκολες οι απαντήσεις σ' αυτά τα ερωτήματα. Αλλά πρέπει να δοθούν...
Η «αποχώρηση» και ο τρόπος αποχώρησης του Ντομινίκ Στρος Καν από την ηγεσία του ΔΝΤ, από το πολιτικό παζλ της Ευρώπης, είναι κατά την άποψή μας αρνητική εξέλιξη. Σε λίγο αποχωρεί (τέλος Οκτωβρίου) και ο Τρισέ, που λήγει η θητεία του. Ο Σαρκοζί πάει για εκλογές.
Στην πραγματικότητα διαμορφώνεται ένα προσωρινό (μεταβατικό) κενό, σε μια ιδιαίτερα πολιτικά αδύναμη ευρωπαϊκή ηγεσία...
panpan@pegasus.gr
ΠΗΓΗ: ethnos.gr
