Προσανατολισµένο προς τον Ειρηνικό Ωκεανό, µε ένα πανέµορφο βουνό στην πλάτη του, άριστες κοινωνικές υπηρεσίες, χαµηλή εγκληµατικότητα και χτισµένο στα ανθρώπινα µέτρα, το Βανκούβερ καταλαµβάνει...
σταθερά τα τελευταία χρόνια την πρώτη θέση στις λίστες µε τις πόλεις που προσφέρουν την καλύτερη ποιότητα ζωής.
Τον τίτλο της καλύτερης πόλης κέρδισε στην αξιολόγηση του βρετανικού περιοδικού «Εκόνοµιστ» αλλά και του αµερικανικού «Φορµπς».
Μόνο που αυτές οι αξιολογήσεις αφήνουν αναπάντητα µια σειρά από ερωτήµατα:
Ποιος θέλει «πραγµατικά» να πάει να ζήσει στο Βανκούβερ; Με τόσο κρύο; Τόσο µακριά; Τόσο λίγο ελκυστικό; Μήπως η ζωή εκεί θα ήταν το συνώνυµο της πλήξης;
Τα ερωτήµατα αυτά έθεσαν πριν από µερικές ηµέρες οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιµς». Η βρετανική εφηµερίδα ζήτησε από τον αρµόδιο συντάκτη της στην αρχιτεκτονική, από µια επιτροπή αλλά και τους αναγνώστες της να δώσουν τις δικές τους απαντήσεις καταθέτοντας τις δικές τους απόψεις.
Ο τίτλος ήταν χαρακτηριστικός: «Liveable Vs Lovable». Και αυτό που διαπιστώθηκε είναι ότι οι δείκτες που χρησιµοποιούνται για να εντοπιστούν οι πόλεις που προσφέρουν την καλύτερη ποιότητα ζωής παράγουν πάνω κάτω τα ίδια αποτελέσµατα: Βανκούβερ, Βιέννη, Ζυρίχη, Γενεύη, Κοπεγχάγη, Μόναχο. Πόλεις µεσαίων διαστάσεων στο βόρειο ηµισφαίριο.
Αλλά πού είναι τα κύµατα των µεταναστών που τρέχουν σε αυτούς τους προορισµούς;
Και πώς είναι δυνατόν πόλεις που αγαπάµε όλοι µας, όπως η Νέα Υόρκη, το Λονδίνο, το Παρίσι, το Βερολίνο, η Ρώµη, η Κωνσταντινούπολη ή το Ρίο ντε Τζανέιρο, να µη βρίσκουν ποτέ µια θέση σε αυτές τις λίστες;
«Υπάρχει µια βασική αντίφαση» δηλώνει ο Τζόελ Κότκιν, καθηγητής Οικιστικής Ανάπτυξης στο Πανεπιστήµιο του Κέµπριτζ. «Είχα επισκεφτεί πρόσφατα την Κοπεγχάγη και είναι πολύ χαριτωµένη. Ειλικρινά, όµως, έπειτα από µια ηµέρα δεν ήξερα τι να κάνω.
Το ερώτηµα που πρέπει να θέσουµε είναι: τι κάνει µεγάλη µια πόλη; Εάν η ιδέα που έχετε για τη µεγάλη πόλη είναι ξεκούραση, τάξη,καθαριότητα, τότε η Κοπεγχάγη και το Βανκούβερ είναι εντάξει. ∆ιαφορετικά όχι», προσθέτει.
Από την πλευρά του ο Ρίκι Μπάρντετ, ιδρυτής του Cities Programme στο London School of Economics επισηµαίνει ότι αυτές οι κατατάξεις περιέχουν µέρη στα οποία κανένας δεν θέλει να ζήσει πραγµατικά. «Στους περισσότερους ανθρώπους αρέσει να ζουν σε µεγάλες και σύνθετες πόλεις, όπου δεν γνωρίζεις τους πάντες και δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει το µέλλον. Πόλεις που είναι πηγή προβληµάτων και κοινωνικής έντασης αλλά και ευκαιριών», παρατηρεί ο ίδιος.
Ο κριτικός αρχιτεκτονικής των «Φαϊνάνσιαλ Τάιµς» επισηµαίνει ότι συνήθως οι καλύτερες πόλεις πληρούν κατά το δυνατόν το κριτήριο της οικονοµικής ισότητας. Είναι πόλεις της µεσαίας τάξης.
«Αλλά είναι ακριβώς η αντίθεση ανάµεσα στον πλούτο και τη φτώχεια που καθιστά µια πόλη δυναµική, την κάνει να δονείται», συµπεραίνει ο Εντουιν Χέτκοουτ. Ακριβώς όπως η Νέα Υόρκη, το Ρίο ή το Παρίσι.
ΠΗΓΗ: τα νεα on-line
