Ζούµε σε µια χώρα όπου όλοι σκοτώνουν όλους.
Και το µόνο που έχουµε να κάνουµε είναι να επιλέξουµε τα θύµατα που µας συµφέρουν και να χτίσουµε πάνω στα πτώµατά τους την ιδεολογική µας «τιράντα»…
Θέλουµε νεκρούς από την Αστυνοµία; Υπάρχουν. Ακόµη και ανήλικοι. Παραλίγο µάλιστα να θρηνήσουµε...
και θάνατο διαδηλωτή – κάτι που είχε να συµβεί από το 1980.
Θέλουµε νεκρούς τους ίδιους τους αστυνοµικούς; Ουουου! Το µαγαζί διαθέτει, τόσο µε θύτες κοινούς εγκληµατίες όσο και –κυρίως –µε θύτες τροµοκράτες.
Ψάχνουµε νεκρούς από αλλοδαπούς (και από ντόπιους µπορούµε να βρούµε, αλλά δεν µας βολεύουν) κακοποιούς; Και απ’ αυτούς έχουµε και µάλιστα στις πιο τραγικές συγκυρίες: έναν πατέρα, π.χ., που ετοιµαζόταν να πάει την ετοιµόγεννη γυναίκα του στο νοσοκοµείο.
Λιντσαρισµένους µετανάστες; Αυτό µας έλειπε µέχρι πρόσφατα. αλλά το βρήκαµε και µάλιστα στο Κέντρο της Αθήνας. Αν είστε και kinky σάς έχω και διαµελισµένο δωδεκάχρονο Αφγανό από βόµβα (τροµοκράτη;). Αµέ…
Αυτά (και πολλά άλλα) έχει το µενού, κύριοι. Faites vos jeux. Μην ξεχνάτε τους κανόνες του παιχνιδιού. Χωριζόµαστε σε δύο οµάδες. Σε Εµάς και τους Αλλους. ΜΟΝΟ οι δικοί µας νεκροί έχουν αξία.
Για τους νεκρούς των Αλλων µπορούµε να επιλέξουµε ανάµεσαστις ακόλουθες ερµηνείες:
1. Τους σκοτώσαµε σε απάντηση των αισχρών πράξεων που εδώ και χρόνια (δεκαετίες/αιώνες) διαπράττουν (αυτοί και οι όµοιοί τους) εις βάρος µας (εµείς είµαστε οι αθώοι, οι κατατρεγµένοι, αυτοί που έχουν πάντα δίκιο).
2. Τουςσκοτώσαµε για συγκεκριµένους λόγους: ανέχεια, καπιταλισµός, επανάσταση, ∆ΝΤ. Γιατί παίρνουµε µόνο 700 ευρώ τον µήνα, γιατί αµφισβήτησαν την ανωτερότητά µας, γιατί το κτίριο όπου καήκανε ζωντανοί δεν είχε πυρασφάλεια. Γιατί έχουµε πόλεµο.
3. Βρισκόµασταν σε άµυνα. Αυτοί (και οι όµοιοί τους) το ξεκίνησαν. Οπως πάντα.
4. ∆εν τους σκοτώσαµε εµείς. Οι ίδιοι οι Αλλοι τους σκοτώσανε. Τους σκοτώσανε προβοκάτορες, ασφαλίτες, κακοποιοί (όπως άλλωστε ήταν και τα ίδια τα θύµατα).
5.∆εν τους σκότωσε κανείς. Ζούνε ακόµα αλλά τα ΜΜΕ µας λένε ψέµατα (εντάξει, αυτό δεν έχει ειπωθεί µέχρι τώρα, αλλά είµαι σίγουρος πως θα το ακούσουµε σύντοµα).
Κι Εµείς, παρακολουθούµε από τις κερκίδες της αρένας.
Και γουστάρουµε που βλέπουµε να τρέχει το αίµα των Αλλων!
Αλλά δεν το δείχνουµε. Πνίγουµε τη χαρά µας, το χαµόγελό µας και σφυρίζουµε αδιάφορα.
Αντίθετα, όταν σκοτώνονται οι δικοί µας ουρλιάζουµε.
(Κάνουµε ότι) αγανακτούµε, αλλά στην πραγµατικότητα το φχαριστιόµαστε.
Γιατί δικαιώνεται ο αγώνας µας. Τα πιστεύω µας. Η ιδεολογία µας.
Γιατί µας δίνεται η ευκαιρία να ποστάρουµε τα κουφάρια τους στους «τοίχους» µας στο facebook και να κραυγάσουµε «Είδατε; Είδατε; Να ποιοι είναι οι Αλλοι! Ιδού τα αποτρόπαια κατορθώµατά τους!». Και από κάτω, στα comments, θα γράψουµε νέους πύρινους λόγους, θα απαιτήσουµε τιµωρίες. Οχι δικαστήρια και τέτοια πράγµατα. Κρέµασµα στο Σύνταγµα.
Αυτοί είµαστε. Εµείς. Ο λαός της χώρας που ονοµάζεται Ελλάδα.
Και µια σηµείωση προσωπική: Βρέθηκα συµπτωµατικά (έπειτα από χρόνια) στην καρδιά µιας πορείας. Αυτής κατά της κρατικής καταστολής που ακολούθησε τον άγριο ξυλοδαρµό του Γιάννη Καυκά.
Και είδα ακριβώς αυτό που περίµενα να δω: ένα πλήθος προβληµατισµένων ανθρώπων κάθε ηλικίας. Ενα πλήθος οργισµένο αλλά φιλήσυχο που διαµαρτυρόταν (δικαιολογηµένα) για ένα γεγονός-όνειδος για το ελληνικό κράτος.
Ανάµεσά τους όµως ξεχώριζε µια ισχνή µειοψηφία. Μια µειοψηφία όµως που ήταν αδύνατο να αγνοήσεις. Ανθρωποι µε κουκούλες, µε το µίσος στα µάτια τους, που εµένα προσωπικά µου θύµιζαν τους αµερικανούς κοµάντο, τις ειδικές δυνάµεις που βλέπουµε σε κάτι ταινίες δράσης να µπουκάρουν σε σπίτια όπου κρύβονται επικίνδυνοι ψυχοπαθείς κακοποιοί ή αδίστακτοι τροµοκράτες.
Κάποια στιγµή, ένας από αυτούς γονάτισε και µε ένα τεράστιο σφυρί άρχισε να τεµαχίζει ένα σκαλοπάτι. Κάποιος µέσα από την πορεία πήγε κάτι να φωνάξει, σύντοµα όµως κατάπιε τη γλώσσα του.
Πρόσεξα πως οι διαδηλωτές αντίκρυζαν αυτούς τους «µασκοφόρους εκδικητές» µε τον φόβο στα µάτια τους. Θα ήταν φυσικά αδύνατο να τους αποµονώσουν. ∆εν θες να µπλέξεις µε τέτοιους ανθρώπους…
Ο Θανάσης Χειµωνάς είναι συγγραφέας
ΠΗΓΗ: τα νεα on-line
