ΕΠΕΙΔΗ Ο ΚΟΣΜΟΣ χάνεται αλλά κάποιοι γύρω µας ζουν στην κοσµάρα τους, ας ξεκινήσουµε από τα απλά. Τα στοιχειώδη. Την αλφαβήτα µιας τραγωδίας... Μήπως κι έτσι µηδενίσουµε το κοντέρ της ηλιθιότητάς µας.Πρώτα απ’ όλα, να καταλάβουµε ότι η τραγωδία της Ιαπωνίας δεν είναι σινεµά. ∆εν είναι υπερπαραγωγή του Χόλιγουντ. ∆εν είναι ταινία πακέτο µε ποπ κορν.... ∆εν είναι «Η επόµενη µέρα», «Η µεθεπόµενη µέρα», «Η προηγούµενη µέρα», «Τετάρτη αύριο 8». ∆εν είναι εικονική πραγµατικότητα.
Είναι αλήθεια. Είναι γεγονός. Συµβαίνει.
Τώρα. Εδώ. Αφορά σε όλους. Οσους ζουν κι αναπνέουν – όσο και ό,τι αναπνέουν – στον ίδιο πλανήτη. Είναι πραγµατικές οι εικόνες. Είναι αληθινά τα γεγονότα. Οι άνθρωποι που σκοτώθηκαν δεν είναι κοµπάρσοι. Οι γονείς που πλανιούνται στα χαλάσµατα ψάχνοντας το παιδί τους δεν ηθοποιοί. Οι 50 του αντιδραστήρα δεν είναι σταρ. Η Ιαπωνία συµβαίνει. «Μας» συµβαίνει! Εδώ.
Τώρα. Το καταλάβαµε; Εστω ότι το καταλάβαµε για να πάει η κουβέντα παρακάτω... ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ το πήραµε σχετικά ψύχραιµα...
Μπορεί προς τα έξω να αρχίσαµε τα ευχολόγια, τα τάχα µ’ δήθεν ευαίσθητα, τα «τς τς τι συµβαίνει στον κόσµο!». Αλλά στην ουσία το µόνο που µας έκαιγε ήταν αν θα φτάσει το κακό στη χώρα µας. Ακυρο: Στον νοµό µας. Ακυρο: Στη γειτονιά µας. Ακυρο: Στο σπίτι µας. Εντάξει, τους λυπόµαστε τους Γιαπωνέζους, αλλά στην Κολοκοτρώνη 42 και Κύθνου γωνία να µη φτάσει το κακό!
Εντάξει, φυσικό είναι... Φυσικό, λογικό, ανθρώπινο... Στην τελική, εµείς προσωπικά δεν έχουµε υποθηκεύσει το µέλλον του πλανήτη.
Μπορεί να αδιαφορούµε πλήρως για τις ήπιες κι ανανεώσιµες πηγές ενέργειας... Μπορεί να θεωρούµε ότι οι οικολογικές οργανώσεις είναι κάτι γραφικοί τύποι που σώζουν κολεόπτερα... Αλλά τι να κάνουµε; ∆εν έχουµε εξουσία, δεν έχουµε δύναµη, δεν έχουµε φωνή, δεν έχουµε αντίδραση στη δράση...
Και σίγουρα δεν έχουµε µνήµη... Σε χρόνο µηδέν δεν ξεχάστηκε το Τσερνόµπιλ; Σε χρόνο µηδέν δεν ξεχάστηκε το Κοζλοντούι που υπολειτουργεί κάτι χρόνια τώρα; Ή µήπως κάποιος από µας µιλάει για τα «γερασµένα» πυρηνικά εργοστάσια στην Ευρώπη;
Βγήκε τώρα η Μέρκελ και είπε ότι θα κλείσει επτά που «γέρασαν»... Τώρα: Μετά την τραγωδία. Ο Σαρκοζί και οι Γάλλοι λένε πως οι Ιάπωνες έχουν κάνει γαργάρα τη σοβαρότητα της κατάστασης. Πως κρατούν κρυµµένα µυστικά και ντοκουµέντα. Θα µου πεις «οι Γάλλοι είναι κι αυτοί χοντρά στο παιχνίδι µε τα πυρηνικά και τους συµφέρει να βγουν στους Γιαπωνέζους». Ναι, αλλά απ’ την άλλη µεριά πόσο πραγµατικά τους συµφέρει; Πόσο, όταν η παγκόσµια κατακραυγή βάζει σε σοβαρό κίνδυνο τις επενδύσεις τους στα πυρηνικά; Ερωτηµατικά χωρίς απάντηση...
Στην αρχή ψιλοπαρηγορηθήκαµε γιατί – σε σύγκριση µε το Τσερνόµπιλ – λέγαµε «άλλο οι τότε Σοβιετικοί, άλλο οι Ιάπωνες». Λαός οργανωµένος, σοβαρός, επικεντρωµένος, εµµονικός σχεδόν µε τις αξίες της φυλής του. Και είναι χαρακτηριστική αυτή η σπαρακτική στωικότητα µε την οποία αντιµετώπισαν όλη αυτήν την τραγωδία...
Μέχρι που κι εκείνοι άρχισαν να ψυλλιάζονται ότι η κυβέρνηση τους κρύβει την αλήθεια... Κι ίσως τα πράγµατα δεν είναι τόσο «υπό έλεγχον» όσο νοµίζανε – και νοµίζαµε – στην αρχή!
ΣΤΟ ΜΕΤΑΞΥ, οι – δίπλα πόρτα – Τούρκοι αγκαζέ µε τους Ρώσους στήνουν το δικό τους µαγαζάκι του τρόµου. Σε σεισµογενή περιοχή τρίτης γενιάς αντιδραστήρες. Κι όπως είπε µε φρικαλέο κυνισµό ο πρωθυπουργός τους: «Πρόοδος χωρίς ποσοστό επικινδυνότητας δεν γίνεται». Ωραία! Πολύ ωραία!
Κι όταν τα παιδιά µας µάς ρωτάνε αν κινδυνεύουµε, αποστρέφουµε το βλέµµα: «Οχι, δεν κινδυνεύουµε». Και καταπίνουµε τη σωστή απάντηση που έχει δυο λεξούλες παραπάνω:
«Οχι (µάλλον) δεν κινδυνεύουµε (ακόµα)»!
Sayonara, λοιπόν. Που στα ιαπωνικά σηµαίνει αποχαιρετισµός. Σηµαίνει αντίο. Sayonara στην κοινή λογική, sayonara στην κοινωνική και οικολογική συνείδηση, sayonara στην κινητοποίηση των λαών...
Sayonara σ’ ένα στοιχειωδώς καλύτερο µέλλον για τα παιδιά µας...
ΥΓ: Αφού η Britney Spears αναρτά στην ιστοσελίδα της «I pray for Japan», µη φοβάστε τίποτα! Το ευχολόγιο της ξανθιάς εξουδετερώνει κάθε πυρηνικό όλεθρο!
Τα Νέα on line
