Με μια πρώτη ματιά το «Βiutiful» (Μεξικό/ Ισπανία, 2010), η τελευταία ταινία του μεξικανού σκηνοθέτη της «Βαβέλ» Αλεχάντρο Γκονσάλες Ινιαρίτου, είναι ο ορισμός της απαισιοδοξίας και της κατάθλιψης. Ο ειρωνικός τίτλος σημαίνει όμορφο και είναι επίτηδες ανορθόγραφα γραμμένος, αφού beautiful είναι η σωστή ορθογραφία του.
Κεντρικός ήρωας της ιστορίας είναι ο...
Ουξμπάλ ( Χαβιέρ Μαρδέμ ), ένας άνθρωπος με καθολικό καρκίνο και δύο μήνες ζωής μπροστά του. Είναι χωρισμένος από μια μανιοκαταθλιπτική, αλκοολική γυναίκα και ανατρέφει μόνος τα δύο παιδιά του, που δεν επικοινωνούν με κανέναν από τους δύο γονείς. Ο ίδιος δεν γνώρισε ποτέ τον δικό του πατέρα, ο οποίος έφυγε από τη Βαρκελώνη επί καθεστώτος Φράνκο. Συν τοις άλλοις, ο Ουξμπάλ είναι άνθρωπος του υποκόσμου, κάτι σαν μεσάζοντας ανάμεσα στους λαθρομετανάστες- Κινέζους και Σενεγαλέζους- και στην αστυνομία.
Ολα αυτά σε μια Βαρκελώνη που όσο όμορφη τη σκεφτόμαστε τόσο άσχημη δείχνει εδώ. Σαν κάτεργο. Για να μην αναφερθούμε στους 25 λαθρομετανάστες που πεθαίνουν στον ύπνο τους, όταν οι φτηνές συσκευές θέρμανσης χαλούν και το αέριο μολύνει θανάσιμα την ατμόσφαιρα. Και στο ότι αργότερα η θάλασσα θα ξεβράσει τα πτώματα.
Μέσα σε αυτή τη βαριά ατμόσφαιρα θανάτου, όμως, κάπου διακρίνεις την ελπίδα και την ανάγκη της λύτρωσης, έννοιες που στηρίζουν την αισιοδοξία της ταινίας.
Το φιλμ, το οποίο διαρκεί περίπου δυόμισι ώρες και στηρίζεται στις πλάτες του εξαιρετικού Μπαρδέμ (βραβείο ερμηνείας στο περυσινό Φεστιβάλ Καννών), μοιάζει με τον θρήνο ενός ανθρώπου πνιγμένου από τις ενοχές, που θέλει να φύγει από αυτόν τον κόσμο, αφήνοντας πίσω του κάτι που θα μπορούσε να στηρίξει το μέλλον: τα παιδιά. Να τους δώσει ελπίδα. Και αυτή είναι μια πράξη αισιοδοξίας.
"Submarino"
Πριν από 13 χρόνια η «Οικογενειακή γιορτή» τον έκανε διάσημο ως τον πρίγκιπα του δανέζικου κινηματογράφου. Σήμερα ο σκηνοθέτης Τόμας Βίντερμπεργκ, ο οποίος υπήρξε κάποτε προστατευόμενος του Λαρς φον Τρίερ και «συνυπεύθυνος» για το κινηματογραφικό κίνημα Dogma, επανέρχεται με μια «καταραμένη» οικογενειακή ιστορία, τοποθετημένη σε διαφορετικό πλαίσιο.
Αν η «Οικογενειακή γιορτή» μιλούσε για τη σήψη στα σωθικά της δανέζικης μεγαλοαστικής τάξης, το «Submarino» έχει ως ήρωες ανθρώπους από τα πολύ χαμηλά στρώματα της δανέζικης κοινωνίας: έναν πρώην φυλακισμένο που προσπαθεί να ξαναβρεί τον ηρωινομανή αδελφό του (Γιάκομπ Σέντεργκρεν, Πίτερ Πλάουγκμπουργκ , αντιστοίχως) με τον οποίο πέρασε εφιαλτικά παιδικά χρόνια. Στην αγκαλιά τους είχε πεθάνει το μικρότερο αδελφάκι τους, αφού η μητέρα τους ήταν διαρκώς απούσα και πιωμένη.
Οπως το «Βiutiful» του Ινιαρίτου, έτσι και αυτή η ταινία είναι βυθισμένη στην κατάθλιψη και στον πόνο. Ο Βίντερμπεργκ όμως αγαπά τα «καταραμένα» πρόσωπα της ταινίας και επιτυγχάνει να επικοινωνήσει με τον θεατή. Οι θαυμάσιες ερμηνείες (κυρίως του Σέντεργκρεν) βοηθούν.
Χολιγουντιανό σασπένς... όπως παλιά
Ηταν σαν να βλέπω μια σοβαρή εκδοχή του «Ροζ Πάνθηρα» ή, αν θέλετε, μια επιστροφή στην κοσμοπολίτικη περιπέτεια αλλοτινών εποχών, όπως π.χ. το «Αραμπέσκ» με τη Σοφία Λόρεν και τον Γκρέγκορι Πεκ, ή το «Charade» με την Οντρεϊ Χέπμπορν και τον Κάρι Γκραντ. Δεν με πείραξε καν ότι την περισσότερη ώρα η Τζολί ποζάρει. Χάρηκα το πέρασμα του πρώην Τζέιμς Μποντ Τίμοθι Ντάλτον στον ρόλο του αρχηγού της βρετανικής δίωξης οικονομικού εγκλήματος. Χάρηκα ακόμη και τον υφιστάμενό του, τον Πολ Μπέτανι, ο οποίος επιτέλους καταφέρνει να αποδείξει, ότι ταιριάζει περισσότερο να είναι αντιπαθητικός αντί συμπαθητικός.
ΠΗΓΗ: το βημα on-line
