«Δεν βγαίνω»
Συνολικά, 46% των ευρωπαίων νεαρών ενηλίκων, περίπου 51 εκατοµµύρια άνθρωποι από 18-34 ετών, επιλέγουν να µην εγκαταλείψουν την οικογενειακή εστία. Το φαινόµενο είναι πιο έντονο στις χώρες της Νότιας και Ανατολικής Ευρώπης, ενώ στις χώρες της Βόρειας Ευρώπης οι νεαροί ενήλικοι έχουν την τάση να εγκαταλείπουν πιο γρήγορα την οικογενειακή σιγουριά.
Οι λόγοι που εξηγούν το φαινόµενο είναι η συνέχιση των σπουδών, αλλά και η οικονοµική κρίση, καθώς το 13% των νεαρών ενηλίκων ηλικίας 18-34 ετών το 2008 βρίσκονταν κοντά στο όριο της φτώχειας, ενώ το 36% είχε συµβόλαια προσωρινής απασχόλησης.
Το αντίστοιχο ποσοστό στις γυναίκες της ίδιας ηλικίας, οι οποίες εξακολουθούν να ζουν µε τους γονείς τους είναι 35,9%. Ωστόσο ο µέσος όρος της Ευρώπης των 27 είναι 32% για τους άνδρες και 19,6% για τις γυναίκες 25-34 ετών.
Οι εγκλωβισµένες γυναίκες υποφέρουν περισσότερο
Η ΣΥΝΟΙΚΗΣΗ νέων που πλησιάζουν τα τριάντα µε τους γονείς τους, λόγω οικονοµικών δυσκολιών, δηµιουργεί τον φαύλο κύκλο µιας αδιάκοπης προσπάθειας επίτευξης κοινωνικών στόχων, οι οποίοι απέχουν πάρα πολύ από αυτούς που η πραγµατική οικονοµική κατάσταση των νέων αυτών επιτρέπει», επισηµαίνει ο ψυχολόγος κ. Δηµοσθένης Παναγιώτου.
«Οι γυναίκες που µένουν µε τους γονείς τους αντιµετωπίζουν ισχυρότερες ψυχολογικές πιέσεις από τους άντρες, ενώ η απασχόληση των πεντακοσίων ευρώ, που δυστυχώς τείνει να παγιωθεί, δηµιουργεί µια ακόµα εικονική πραγµατικότητα που τους εγκλωβίζει: διακόσια πενήντα το δάνειο του αυτοκινήτου, διακόσια για να βγαίνω, τα λεφτά τελειώνουν.
Το αποτέλεσµα είναι η ισχυροποίηση της εξάρτησης από τους γονείς και το πατρικό σπίτι, οι οποίοι βέβαια ζητούν ανταλλάγµατα και ενεργό ρόλο στην καθηµερινότητα των παιδιών τους».
Η «ασφαλής βάση»
Παλαιότερα, οι νέοι άνδρες έφευγαν µετά την ενηλικίωσή τους από το πατρικό τους σπίτι, γι’ αυτό άλλωστε επικράτησε και ο όρος γκαρσονιέρα για τα διαµερίσµατα του ενός δωµατίου που τα νοίκιαζαν συνήθως οι νέοι εργένηδες. Τώρα όλο και περισσότεροι αργούν να εγκαταλείψουν το σπίτι των γονιών τους, αφήνοντας ανοικτά τα περιθώρια παρέµβασης στη ζωή τους, όπως σηµειώνει και ο ψυχολόγος κ. Παναγιώτου. «Κεκτηµένα εφήβων ρίχνονται στην αρένα των οικογενειακών διεκδικήσεων, προκαλώντας αγεφύρωτες ρήξεις, µε απίστευτα αποτελέσµατα: Τι ώρα γυρνάς, µην ακούς µουσική το βράδυ, χαµήλωσε την τηλεόραση, δεν θα φέρεις τον φίλο σου εδώ και άλλα τέτοια ,γεννούν το σύνδροµο του Σπάρτακου, απέναντι σε µια σκλαβιά που όµως δεν υπάρχει. Ο νέος επαναστατεί απέναντι σε µια εξουσία που µόνος του εµπεδώνει κάθε µέρα, αντίσταση η οποία του δηµιουργεί ευεξία και θάρρος για το µέλλον το πρωί, αηδία και µίσος για τον καταπιεστή το απόγευµα και τον σπρώχνει φυγόµαχο στην ψυχαναλυτική “ασφαλή βάση” του κρεβατιού του το βράδυ».
ΠΗΓΗ: ΤΑ ΝΕΑ on-line
