Του Στέλιου Μάρκελου
Μητρόπολή μας της Κορινθίας : Δεν ζητάει τίποτα. Ούτε ευχαριστίες, ούτε δικαίωση. Και καθημερινά εργάζεται με το πνεύμα της ολότελα άγρυπνο. Έγνοια της η φτώχεια, που συναλλάσεται κάθε στιγμή γύρω της με τον πλούτο. Σκέψη της η αθλιότητα που μαλλιοτραβιέται κάθε ώρα με την πολυτέλεια. Φόβος της οι ακτίνες του δειλινού, που βλέπει να σβύνουν όλες η μία μετά την άλλη.
Προτεραιότητά της η στήριξη ατόμων, που γλιστρούν αργά, αθόρυβα στο περιθώριο της κορινθίας μας. Που με βήμα αργό ανηφορίζουν κουρασμένα τα άπειρα κακοφωτισμένα στενοσοκακα της ζωής τους. Που σιωπηλοί, μετανιωμένοι αδυνατούν να περιμένουν λαχτάρες και επιθυμίες. Που με πίκρα βαθειά βλέπουν μόνο εμπόδια στα ωραία τους όνειρα. Που με τη στάση ζωής τους αφήνουν άφωνη τη πόλη μας. Που με τις εμπειρίες τους βεβαιώνουν, πως οι μεγάλες πράξεις καθήκοντος επιβιώνουν μόνο, όταν συναντιούνται με ελπίδες που καίνε από αισιοδοξία, από μέλλον.
Από τη μία πλευρά λοιπόν, καθημερινά μοιράζει πάνω από 1000 μερίδες-συσσίτια σε άπορους, κλειστούς σαν γροθιά συμπολίτες μας, ντόπιους, αλλά και αλλοδαπούς. Καθημερινά αντιμετωπίζει τις ουρές των συνανθρώπων μας στην πόρτα της, στα πόδια της, που όλο και μακραίνουν. Καθημερινά γνωρίζει στα σκαλοπάτια της, πως η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, εκεί, όταν δεν υπάρχει φαγητό, μετριέται με άλλα μέτρα, με άλλη κλίμακα.
Απ την άλλη όμως, και η τοπική μας εκκλησία βλέπει την οικονομική ανάπτυξη της αδύναμης και καταχρεωμένης Ελλάδας μας να υπεραμύνεται σε μελαγχολικά, κακομοιριασμένα σχέδια. Να αντιστέκεται στους καιρούς που αλλάζουν. Να δέχεται κριτικά τις νέες ευκαιρίες, που παρουσιάζονται για όλους μας. Για όλα !
