Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε στην κυβέρνηση, ότι έχει αποκτήσει απαράμιλλες δεξιότητες στον εξωραϊσμό της πραγματικότητας και στην προβολή της πολιτικής της ως...
επιτομής της προόδου και του εκσυγχρονισμού. Εχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος από τότε που ο τέως υπουργός Εργασίας Γιάννης Βρούτσης γνωστοποίησε την πρόθεση της κυβέρνησης, να νομοθετήσει δραστικούς περιορισμούς στον συνδικαλισμό, στο δικαίωμα της απεργίας, στην προστασία από τις απολύσεις, στο μισθολογικό κόστος των υπερωριών.Ο διάδοχός του, Κωστής Χατζηδάκης, διαψεύδοντας τις αρχικές εντυπώσεις για επικοινωνιακή φειδώ, εδώ και ένα μήνα μας προετοιμάζει με καταιγισμό διαρροών και συνεντεύξεων για ένα νομοσχέδιο πολύ πιο φιλόδοξο από αυτό του Βρούτση. Και, όπως αποκαλύφθηκε με την επίσημη παρουσίασή του, πολύ πιο επιθετικό απέναντι στην εργασία, τους εργαζόμενους και τους συνδικαλιστικούς εκπροσώπους τους.
Πέρα από ορισμένες θετικές και αυτονόητες ρυθμίσεις, όπως η υιοθέτηση των συμβάσεων της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας για την υγεία και ασφάλεια ή την εργασιακή βία και παρενόχληση, οι βασικές διατάξεις του νομοσχεδίου διαπνέονται από τη γνώριμη φιλοσοφία της Ν.Δ. και των υποβολέων της στους εργοδοτικούς κύκλους:
Ελαστικοποίηση του χρόνου εργασίας σε βάρος του οκταώρου. Ατομικές διευθετήσεις, αντί συλλογικών συμβάσεων. Αύξηση των υπερωριών με μείωση του κόστους τους. Μείωση του τελικού κόστους των δικαστικά επιβαλλόμενων αποζημιώσεων για παράνομες απολύσεις. Προβολή μεγάλων εμποδίων στην κήρυξη απεργίας. Κατάργηση της αργίας της Κυριακής για δεκάδες κλάδους, ιδιαίτερα γι' αυτούς της ανερχόμενης ψηφιακής οικονομίας.
Και το κορυφαίο (που αποκαλύψαμε χθες), ακόμη μία υποβάθμιση του Σώματος Επιθεωρητών Εργασίας, της κρατικής αρχής που είναι επιφορτισμένη με την προστασία των εργαζόμενων, με τη μετατροπή της σε «ανεξάρτητη αρχή». Σε «αμερόληπτο», τάχα, δικαστή που θα αντιμετωπίζει με όρους «ισότητας» τους εξ ορισμού άνισους εργαζόμενους και εργοδότες, αδικούμενους και αδικούντες.
Το κακό είναι, ότι τις διατάξεις, που υποκρύπτουν περιφρόνηση στην εργασία, στους εργαζόμενους και τις διεκδικήσεις τους, η ηγεσία του υπουργείου Εργασίας και η κυβέρνηση τις παρουσιάζουν ως διευκόλυνση των εργαζομένων, ως υιοθέτηση καλών ευρωπαϊκών πρακτικών και ως πρόοδο.
Το χειρότερο είναι, ότι απευθύνονται σε εκατομμύρια εργαζόμενους κουρασμένους από τη λιτότητα, την ανεργία, την εργασιακή περιπλάνηση, αλλά και από τα «φλύαρα» και αδύναμα συνδικάτα. Τα οποία έχουν την ευκαιρία (και υποχρέωση) σε αυτήν την αναμέτρηση, να διαψεύσουν τα σε βάρος τους προγνωστικά...
efsyn.gr
