Δεν μου άρεσε ποτέ η έννοια του ημερολογίου. Δεν με απασχόλησε ποτέ αυτού του είδους η καταγραφή. Αυτά που πέρασαν, πέρασαν. Αυτά που αξίζει να θυμάμαι έχουν αποθηκευτεί στο σκληρό και εύχονται να μην συναντηθούν με κάποια μελλοντική άνια.
Το σήμερα. Αυτό έχει πάντα σημασία.
Στο κομοδίνο τα απομνημονεύματα του Barack Obama “Promise Land”. Τον βασανίζει διαρκώς το πάτημά του σε αυτή τη γη «Ο κόσμος όπως είναι και ο κόσμος όπως θα έπρεπε να είναι» μονολογεί διαρκώς και ισορροπεί μεταξύ των δύο κόσμων, ακόμα και όταν διατάσσει την εξόντωση του Bin Laden.
Παρατημένο σε άλλο σημείο το «Άνθρωποι με άγχος» του Fredrik Backman (πολύ αγαπημένος πια αυτός ο συγγραφέας), και αυτός αναρωτιέται τι πραγματικά έχει αξία στη ζωή.
Ξεκοκκαλίζοντας λίγο ψάρι από την σημερινή ψαρόσουπα διαβάζω στα πεταχτά την συνέντευξη του Damien Hirst στο Κ, ο οποίος έχτισε την καριέρα του δαιμονοποιώντας την κανονικότητα και απεικονίζοντας τον θάνατο με πολλές πιθανές μορφές, ακίνητες και ταριχευμένες.
Ταυτόχρονα κάπου είναι ανοιχτό το βιβλίο γλώσσας της Α’ Δημοτικού με τα «λάχανα» και τα «χάχανα», ενώ πιο πέρα ο Θησέας από την Ιστορία της Γ’ Δημοτικού, δημιουργεί ερωτήματα του τύπου «μα καλά πόσο σιχαμεροί ήταν οι εγκληματίες των αρχαίων χρόνων». «Μα καλά, δεν σιχαινόταν ο Προκρούστης;» (έτσι θυμήθηκα και εγώ ότι τον Προκρούστη τον τακτοποιήσε ο Θησέας). Και τελικά πόσο δύσκολο είναι να μην επαναλαμβάνεις τις φαρμακερές ατάκες της μαμάς σου «Κοίτα να διαβάσεις γιατί δεν βλέπω να κάνεις τίποτα στη ζωή σου».
Στο μεταξύ χτυπούν μηνύματα στο γκρουπ των καρδιακών φίλων στο viber. Στάση αναμονής για το ταβερνάκι της Κυριακής. Εικονικοί παιδότοποι και ομαδικές κλήσεις των παιδιών οργανώνονται μα κυρίως παιδότοποι για εμάς τους 40 + με συσσωρευμένα άγχη. Αυτό το GIF TENOR είναι μία κάποια λύσις να ξέρετε.
Και κάπου γύρω από όλα αυτά παλεύεις να ερμηνεύσεις μία ΚΥΑ που αφορά στη δουλειά σου, η οποία σου επιτρέπει να εργαστείς αλλά δεν μπορείς βρε αδελφέ να δικάσεις και τα πάντα και τελικά δεν δικάζεις τίποτα και όλο το πρωί παλεύεις με εκείνο το βουνό εκκρεμοτήτων για το οποίο δεν υπάρχει πλέον καμία δικαιολογία.
Τοποθετήθηκα εξαρχής. Δεν μου αρέσει η έννοια του ημερολογίου. Το σήμερα με απασχολεί. Και κάθε βράδυ πριν ξυπνήσω απότομα γιατί το βιβλίο του πρώτου Αφροαμερικανού Προέδρου είναι αρκετά βαρύ και με πονάει όταν με χτυπάει, σκέφτομαι, κοιτώντας τριγύρω αν όλοι είναι στη θέση τους και κοιμούνται:
Ποια κανονικότητα; Ποια καραντίνα; Ποια ηρεμία; Ποια χαλάρωση;
Ο κόσμος γυρίζει σπασμωδικά και προσπαθεί να ανακαλύψει καινούρια περπατησιά. Οι άνθρωποι γκρινιάζουν διαρκώς και κριτικάρουν ανηλεώς. Ο covid τούμπαρε το σύμπαν και εγώ μιλάω για κάτι πράγματα μικρά. Μα είπαμε. Δεν είμαι του ημερολογίου. Του σήμερα είμαι… Αν είναι κάτι να παραμείνει στο σκληρό του μυαλού μου θα παραμείνει.
