(Ήρθαν και οι εξωγήινοι. Με πλήρες σχέδιο)
Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
Άντε, βγήκατε· εμείς έχουμε λίγες μέρες ακόμα, στην πολιτεία μου εννοώ.
Και για να μην ζηλεύουν οι υπόλοιποι, να πω ότι διαβάζουμε όλες αυτές τις μέρες τους πάντες (από τον σουρεαλιστή και τον καταδύτη του μπλογκ μέχρι τα podcast, τις καίριες παρεμβάσεις σε όσα ζούμε). Όαση το μπλογκ στην έρημο που μας περιβάλλει. Και ως αποτέλεσμα, τα βγάζουμε πέρα χωρίς σκληρά ναρκωτικά χαχαχα.
Να μην πούμε κιόλας για κάτι περιβαλλοντικά νομοσχέδια βιβλικών καταστροφών, που προκαλούν...
σοκ στη χώρα, που έχουν περάσει από το κοινοβούλιό της κυριολεκτικά τα πάντα. Και οι πάντες.
Ή για τον Χρυσοχοΐδη που ανοίγει πάλι τον φάκελο της Marfin για να ζήσουν οι Έλληνες μέρες 2010. Γιατί ποιος ήταν υπουργός Προστασίας του Πολίτη τότε; Ο Χρυσοχοΐδης.
Αλλά ας τα αφήσουμε αυτά. Κάθε εποχή, άλλωστε, έχει τους ηλίθιους που της αξίζουν.
Οπότε, καλύτερα να ασχοληθώ με την επόμενη μέρα του κορονοϊού. Κείμενο νο 62; Σε λίγο θα τα λέμε «τα ημερολόγια της πανδημίας» χαχαχαχα.
Κατ’ αρχάς, δεν πρόκειται να υπάρξει καμία επάνοδος στην οικονομία. Για χρόνια.
Αυτά για το «άνοιγμα» της οικονομίας και την επάνοδο …V είναι για να γελάνε και τα τσιμέντα.
Άλλωστε, ζούμε σε μια παγκόσμια κοινωνία, που έχει ως κυρίαρχο δόγμα το «όσο περισσότερα τόσο το καλύτερο» και που τώρα πρέπει να ζήσει με το αντίθετο: δηλαδή, «όσο λιγότερα, τόσο το ασφαλέστερο».
Το θλιβερό δεν είναι η πανδημία, αλλά ότι τη ζούμε μέσα στον καπιταλισμό.
Τι εννοώ.
Έχεις μια ταβέρνα, ένα κομμωτήριο, ένα κατάστημα, ένα γυμναστήριο ή ένα …καζίνο. Ή ακόμα και μια επενδυτική εταιρεία.
Και ο πιο άσχετος στα «σύγχρονα» οικονομικά ξέρει, πως το μισό του 10 δεν είναι καλύτερο του 10.
Η ταβέρνα, για παράδειγμα, που πριν εξυπηρετούσε 50 τραπέζια και είχε και μια ουρά 10-15 άτομα να περιμένουν μήπως αδειάσει καμιά γωνιά, τώρα θα εξυπηρετεί 20-25 τραπέζια. Στην καλύτερη.
Αυτό σημαίνει λιγότεροι πελάτες, λιγότερος τζίρος, λιγότερο προσωπικό, λιγότερα κέρδη.
Το ίδιο ισχύει για τα κομμωτήρια, τα καταστήματα, τα γυμναστήρια και τα καζίνο.
Μιλάμε για σαφή περιορισμό του κύκλου εργασιών. Άγνωστο για πόσο. Και άγνωστο αν θα παραμείνουν ανοιχτά μέχρι του χρόνου τέτοιο καιρό, δηλαδή αν θα υπάρξει δεύτερο κύμα (καλά οι επιστήμονες εκτιμούν ότι θα υπάρξει, αλλά τι ξέρουν αυτοί).
Κανένας επιχειρηματίας -τη σιχαίνομαι αυτή τη λέξη, αν και περί αυτού πρόκειται, όπως το είχε πει ο Καστοριάδης ότι ο καπιταλισμός αυτή την τάξη έφερε στα πράγματα, (υποκαθιστώντας όλες τις υπόλοιπες που τις βρήκε έτοιμες), τον επιχειρηματία- κανένας, λοιπόν, δεν μπορεί να δεχτεί να δουλεύει την επιχείρηση του καταγράφοντας ζημιές.
Συγκρούεται με τη λογική της κερδοσκοπίας. Το αντίθετο της κερδοφορίας είναι η χρεοκοπία, κάνω λάθος;
Επ’ ευκαιρία, δεν μπορώ να καταλάβω, γιατί οι Έλληνες θεωρούν τους κερδοσκόπους ως κάτι το κακό.
Δηλαδή, υπάρχει κάτι άλλο εκτός από την επίτευξη οικονομικού κέρδους στα …σύγχρονα οικονομικά;
Δεν υπάρχει καλό και κακό κέρδος, αφού οποιοσδήποτε πχ πουλάει το νερό από 10 λεπτά μέχρι 10 δολάρια, κερδοσκοπεί πάνω σε κάτι, που έπρεπε να το έχουμε όλοι δωρεάν.
Δεν εξετάζουμε εδώ, όμως, την ματαιοδοξία του κέρδους και της αέναης ανάπτυξης που προάγει· οπότε, για χάρη της συζήτησης, ας πούμε, ότι θα έχουμε καπιταλισμό μέχρι να σβήσει ο ήλιος και πως αυτή είναι η μοναδική λογική για να γεμίζει το εκάστοτε πιάτο, δηλαδή να παράγουμε κάθε χρόνο όλο και περισσότερα από το προηγούμενο έτος, τιμολογώντας τα πάντα και ζώντας παράλληλα σ’ έναν πλανήτη με πεπερασμένους πόρους.
Συνεπώς, το ευκολότερο συμπέρασμα είναι, ότι ο περιορισμός της οικονομικής κίνησης συνεπάγεται μικρότερη εθνική ή τοπική οικονομία, εξ ου και οι προβλέψεις για μεγάλη ύφεση σε όλα τα κράτη.
Φιλελεύθερα οικονομικά, δεν θέλαμε; Αυτά επιτάσσει η συγκεκριμένη λογική.
Σημαίνει, επίσης, μικρότερα πορτοφόλια, σημαίνει μείωση της καταναλωτικής κίνησης, μείωση των εισοδημάτων, μείωση του βιοτικού επιπέδου.
Τα λειτουργικά έξοδα, όμως, παραμένουν ως έχει.
Δηλαδή, θα ζούμε οικονομικά δεδομένα 2020 με τιμές 2019. Είναι ένα από τα παράδοξα. Κανένας δεν θα μειώσει τις τιμές, επειδή έτσι ρισκάρει ν’ απορροφήσει περισσότερες ζημιές.
Η δε προσωρινή αναστολή υποχρεώσεων σημαίνει, ότι καλούνται χιλιάδες άνθρωποι, να πληρώσουν έξοδα δυο μηνών χωρίς ανάλογα έσοδα. Σημαίνει χρεοκοπίες. Πολλές χρεοκοπίες.
Τίγκα στους …φιλελεύθερους η Ελλάδα και ένας δεν το έχει παραδεχθεί. Ότι έρχεται τσουνάμι.
Ότι οι οικονομίες δεν αλλάζουν από τη μια μέρα στην άλλη.
Ειδικά όταν είναι γεμάτες φούσκες.
Και ότι 2+2 μπορεί να κάνει και 3, εκτός από 4, αλλά δεν μπορεί ποτέ να κάνει 5. Εκτός αν μιλάμε για μνημόνια.
Αυτά για όσους σοκάρονται με το 9,7% ύφεση που προβλέπει για φέτος η Κομισιόν. Αν και κατά τη γνώμη μου, θα είναι πολύ μεγαλύτερη.
Και η Ελλάδα επιμένει να σκέφτεται όπως γύρω στο 2009-10: «αποκλείεται να μας συμβεί».
Εντάξει λιγότεροι από τότε το σκέφτονται, για να είμαι ακριβοδίκαιος, αλλά δεν είναι πάλι λίγοι.
Και μάλλον πρέπει να παραδεχθούμε κάποτε, ότι το πρόβλημα δεν είναι οι φούσκες, ο ιός ή οι υφέσεις.
Το πρόβλημα, μάλλον, είναι, ότι το τρένο (της οικονομίας) δεν μπορεί να σταματάει. Για κανέναν και για τίποτα.
Όχι μόνο το ελληνικό, όλα.
Δεν είμαστε στην οικονομία της αρπαχτής. Όλη η παγκόσμια οικονομία είναι μια αρπαχτή.
Και συνεχίζει να μην υπολογίζει κανείς, ότι οι πανδημίες σκάνε ανελλιπώς ανά περιόδους ή ότι κάθε χρόνο γίνονται σεισμοί, τυφώνες, εκρήξεις αγωγών και δεκάδες άλλα ατυχήματα.
Και ενώ είναι νορμάλ οι πανδημίες ή οι σεισμοί, αντιμετωπίζονται ως συγκυρίες, αφού η οικονομική… επιτυχία στηρίζεται υποχρεωτικά στην βλακώδη πεποίθηση, να μην συμβεί απολύτως τίποτα. Ναι, είναι τόσο ηλίθιο.
Αυτό το παιχνίδι εμπνευστήκαμε για να περνάει ο λιγοστός χρόνος, που πάνω στη Γη μας δόθηκε.
Και πάντα όταν πληγεί ένας, κάποιος άλλος προσπαθεί να το εκμεταλλευτεί για να πάρει τη θέση του.
Δηλαδή, το παιχνίδι συνεχίζεται. Με νέους παίχτες.
Κάπου εκεί κρύβεται και η απάντηση στους οικολόγους, για το πόσο βιώσιμο είναι ένα σχέδιο για την κλιματική αλλαγή μέσα στον καπιταλισμό.
Από τη «μεγιστοποίηση των κερδών πάση θυσία» δεν πας μέσα σε μια νύχτα στο «ελαχιστοποίηση των επιπτώσεων της καταστροφής ανεξαρτήτως των οικονομικών της συνεπειών», οπότε ότι κάναμε στην πανδημία θα κάνουμε και με την κλιματική αλλαγή. Σχεδόν τίποτα. Και θα λέμε και ευχαριστώ, που σωθήκαμε έστω μερικοί.
Γιατί ωραίο τσιτάτο «τα λεφτά ή τη ζωή σου», αλλά οι σημερινές κοινωνίες τα έχουν συνδέσει σε τέτοιο βαθμό, που, αν μείνουν από λεφτά, δεν ξέρουν τι να κάνουν με τη ζωή τους, οπότε αναγκάζονται να επιλέγουν πάντα τα λεφτά, που περιττό να πούμε, πού οδηγούν.
Το ξέρουμε όλοι πού οδηγούν, άλλο που προσποιούμαστε το αντίθετο.
(Σε ελεύθερη μετάφραση: Ναι η καραντίνα αντιμετωπίζει τις δικιές της προκλήσεις όσον αφορά τη ψυχική υγεία. Αλλά μπορούμε παρακαλώ να σταματήσουμε να προσποιούμαστε, ότι ο κόσμος μας -πριν- με τις πολύωρες βάρδιες, τις αγχώδεις μετακινήσεις, τα τρελαμένα πλήθη, τα εμπορικά κέντρα, την …απεριόριστη ελευθερία καταναλωτικών επιλογών, τον καταναλωτισμό και την μόλυνση του περιβάλλοντος 24 ώρες το 24ωρο και 7 μέρες τη βδομάδα, ότι η ζωή μας ήταν μια ουτοπία για τη ψυχική μας υγεία;)
Αυτό, είπαμε, δεν σημαίνει ότι η καραντίνα είναι απαραίτητα η λύση. Αυτό το ξέρουν οι επιστήμονες· οι κανονικοί επιστήμονες, εννοώ.
Απλά, ότι το πρόβλημα της κοινωνίας μας είναι άλλο και ουρλιάζει, από χρόνια, ότι έχει να κάνει με τον τρόπο ζωής μας. Και εμείς επιμένουμε, χωρίς να αλλάζουμε τρόπο, να έχουμε διαφορετικά αποτελέσματα.
Οπότε, ο βασικός λόγος αποτυχίας της καραντίνας και των όποιων υγειονομικών μέτρων είναι η έλλειψη οικονομικού κινήτρου και το ίδιο ισχύει για τα πάντα.
Στηριζόμαστε στην εκπληκτική πεποίθηση ότι τα μεγαλύτερα τομάρια με τα σκοτεινότερα κίνητρα, θα ενεργήσουν μια μέρα για το κοινό καλό.
Δεν συμφέρει, λοιπόν, κανέναν, να σταματήσουν οι μηχανές να τυπώνουν χρήμα. Και δεν θα σταματήσουν.
Επίσης, αύριο και μεθαύριο θα μάθουμε μερικά ακόμα ενδιαφέροντα στοιχεία για την ανεργία στις ΗΠΑ.
Είναι τέτοια η κατάσταση, που κάποιοι άρχισαν να μουρμουράνε για εξέγερση και μάλλον σε λίγο θα το ψελλίζουν και άλλοι, ειδικά όσοι δεν είχαν την τύχη να τους κυβερνά στην πανδημία κάποιος με το επίθετο «Μητσοτάκης».
Ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα.
Με εκτίμηση,
Άρης
(Φίλε Άρη, δίνε πόνο. Άρη, για το περιβάλλον εμείς εδώ δεν ανησυχούμε, κι ας πέρασε η κυβέρνηση ένα νομοσχέδιο-ταφόπλακα. Αν μας κλείσουν μέσα στα σπίτια μας και στις επόμενες τρεις πανδημίες και δεν κυκλοφορούμε, στο κέντρο της Αθήνας θα υπάρχουν περισσότερα δέντρα και από τον Αμαζόνιο. Άρη, εδώ η κατάσταση είναι μια χαρά και εγώ έχω αρχίσει να βρίσκω το κέφι μου. Εντάξει, όλοι μιλάνε για χρήματα στους δρόμους και ξέρουμε πως θα κλείσουν δεκάδες χιλιάδες καταστήματα τους επόμενους μήνες -100 χιλιάδες καταστήματα δεν θα ανοίξουν καν έγραψε η Καθημερινή που είναι και κυβερνητικιά-, οπότε θα ζουν όλοι αυτοί σαν χίπηδες και θα την περνάμε φίνα όλοι παρέα, πίνοντας μπύρες ρεφενέ. Βέβαια, αν πάνε τα πράγματα όπως δείχνουν, εγώ λέω να την κάνω κανονικά από την Αθήνα, γιατί δεν λέει να ξαναζήσω πάλι το 2010 και να ξέρω πως θα προσκυνήσουν όλοι ξανά. Άντε, να βγείτε κι εσείς έξω να δείτε τι ωραία που είναι. Να είσαι καλά, Άρη. Την αγάπη μου.)
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
